Όταν ο Τζίγγερ γελούσε

04:45 7/7/2012 - Πηγή: GreenZone

Από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια. Ο «πράσινος ασθενής» μπορεί να μεγάλωσε, όμως τα μυαλά του δεν είναι καλά... Στο πρώτο του άρθρο στο Greenzone γράφει για την εποχή του ραλίστα Γιάννη Βαρδινογιάννη και εξετάζει τι άλλαξε από τότε.
Ταξιδεύουμε σε μία εποχή, όχι και τόσο μακρινή, στην οποία ο Γιάννης Βαρδινογιάννης γελούσε, ήταν ευδιάθετος και πάνω απ’ όλα πάλευε για να είναι νικητής... Όχι δεν ονειρεύομαι, ούτε φταίνε τα ψυχοφάρμακα. Ταξίδι στα ξέγνιαστα χρόνια των ράλλυ. Στην εποχή που ο Τζίγγερ έδειχνε τελείως διαφορετικός από αυτόν που μάθαμε στον Παναθηναϊκό.

Πριν

μπλέξει με την «ίσως καλύτερη ομάδα της Αθήνας», ο Γιάννης Βαρδινογιάννης ήταν -από όσα τουλάχιστον μαρτυράει η τηλεοπτική κάμερα- ένας ευχάριστος τύπος, που ήξερε να χαμογελάει, που ήθελε να κερδίζει ακόμα και με σπασμένο πόδι και που την «έβρισκε» με το να βρέχει τον κόσμο με σαμπάνιες!

Βρισκόμαστε στο 1989. Στο 36ο Ράλλυ Ακρόπολις ο ήδη έμπειρος από προηγούμενες διοργανώσεις ραλίστας «Τζίγγερ» τερματίζει πρώτος από τους Έλληνες. Χαμογελαστός, με τη στολή της AVIN, κάνει δηλώσεις στην κάμερα της κρατικής τηλεόρασης, κουνάει τη σαμπάνια, κάνει μούσκεμα όσους είναι δίπλα του και πίνει από το μπουκάλι. Το πιο εντυπωσιακό; Αγωνίστηκε με το ένα του πόδι σπασμένο!

Αυτός ήταν ο Τζίγγερ των ράλλυ.

Ποιος είναι ο Τζίγγερ του Παναθηναϊκού; Όλοι οι φίλαθλοι πάνω κάτω έχουν σχηματίσει κοινή εικόνα για τον άνθρωπο που κρατάει για μιάμιση δεκαετία τις τύχες της ιστορικής ομάδας στα χέρια του.

Σκυθρωπός. Χαμόγελο... είδος προς εξαφάνιση. Αγοραφογικός. Αποτυχημένος. Πήρε τα κλειδιά της μεγαλύτερης ελληνικής ομάδας και την έκανε δεύτερη. Ανέλαβε το γηπεδικό και δημιούργησε... λαβυρίνθους χωρίς διέξοδο. Ούτε καν γραφεία δεν κατάφερε να εξασφαλίσει στον σύλλογο. Το χειρότερο από όλα; Έδειχνε να μην τον νοιάζει. Αδιάφορος!

Τι άλλαξε; Μόνο ο ίδιος μπορεί να απαντήσει. Εμείς... άρρωστοι είμαστε, υποθέσεις θα κάνουμε. Τρία σενάρια μπορώ λοιπόν να σκεφτώ.

1) Όταν έτρεχε στα ράλλυ έκανε το μεράκι του, το κέφι του, την τρέλα του. Όταν ανέλαβε τον Παναθηναϊκό, έμπλεξε με μία αγγαρεία που δεν την γούσταρε...
2) Άλλαξε ως άνθρωπος. Οι παλιοί, όμως, λένε πως δεν αλλάζει ο χαρακτήρας ενός προσώπου και μάλλον δίκιο έχουν...
3) Δεν άλλαξε τίποτα. Και τότε πάλευε, ακόμα και με σπασμένο πόδι, για το σκοπό του, όπως και τώρα παλεύει και τα καταφέρνει εξίσου καλά. Μόνο που τότε εξαντλούσε τις δυνάμεις του για την πρωτιά, ενώ τώρα για να ρίξει στα τάρταρα τον Παναθηναϊκό. Άντε και για να κάνει χαρούμενους μερικούς από τους φίλους του.

Στην περίπτωση που ισχύει το τρίτο, όλοι όσοι τον αποκαλούν «άχρηστο» μάλλον πρέπει να το ξανασκεφτούν. Μια χαρά πετυχημένος είναι!

Πράσινος Ασθενής