Ποτέ μην πεις ποτέ!

10:40 23/8/2012 - Πηγή: GreenZone

Ο «Άσωτος… Ιός» αναλύει το παιχνίδι του Παναθηναϊκού με τη Μάλαγα και καλεί τον κόσμο του Τριφυλλιού να σταθεί στο πλάι της ομάδας και να τη στηρίξει.
Από την αρχή γνωρίζαμε ότι το έργο που είχαμε σήμερα δεν θα ήταν καθόλου εύκολο. Αυτό αποδείχθηκε και στην πράξη, αλλά... ποτέ μη λες ποτέ! Οι ελπίδες για πρόκριση υπάρχουν πάντα, έστω και αν πρέπει να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας. Σε τελευταία ανάλυση, δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα!

Βέβαια, παρόλα αυτά, μένει μια πικρία από το

σημερινό παιχνίδι, καθώς θα μπορούσαμε να είχαμε πετύχει τουλάχιστον ένα γκολ και να βλέπουμε πιο αισιόδοξα τη ρεβάνς.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή...

Όπως φάνηκε, το σχέδιο που είχε στο μυαλό του ο Ζεσουάλδο Φερέιρα ήταν να ελέγξει το ρυθμό του αγώνα στο πρώτο ημίχρονο, να αναχαιτίσει το αναμενόμενο αρχικό επιθετικό κύμα της Μάλαγα και στη συνέχεια να ισορροπήσει το ματς και να αναζητήσει κάτι περισσότερο στο δεύτερο ημίχρονο! Γι’ αυτό, έχοντας να αντιμετωπίσει και το πρόβλημα του ανέτοιμου Λάζαρου, που δεν θα έπρεπε να ρισκάρει τη συμμετοχή του από την αρχή ώστε να αποφύγει κάποια υποτροπή του τραυματισμού του, παρέταξε την ομάδα με ένα σχήμα, το οποίο θεωρητικά θα μπορούσε να φέρει σε πέρας αυτά τα πλάνα: με τερματοφύλακα τον Καρνέζη, με ακραίους αμυντικούς του συνήθεις Βύντρα και Σπυρόπουλο, με σέντερ μπακ τους Μπουμσόνγκ και Βελάσκες, μπροστά από αυτούς τον Κατσουράνη σε ένα ρόλο «λίμπερο της μεσαίας γραμμής», δηλαδή με στόχο να κρατάει τη μπάλα, να αναχαιτίζει όσο γινόταν την πίεση προς την άμυνά μας και να βγάζει και κάποια από τις κάθετες πάσες του αν θα είχε την ευκαιρία. Με αμυντικό χαφ δίπλα στον Κατσουράνη τον Βιτόλο, με «πολυεργαλεία» (δηλαδή με εντολή να βοηθούν σε όλο το μήκος και πλάτος της μεσαίας γραμμής, τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά) τον Ζέκα και τον Σισοκό, μπροστά από αυτούς τον Μαυρία και καθαρόαιμο σέντερ φορ τον Φορναρόλι, τον οποίο προτίμησε από τους Τοτσέ και Πετρόπουλο.

Στην πράξη όλα αυτά δε λειτούργησαν στο κρίσιμο πρώτο ημίχρονο – και δε λειτούργησαν για δυο λόγους: αφενός επειδή οι Ζέκα, Κατσουράνης και Βιτόλο βρέθηκαν σε μέτρια μέρα. Αφετέρου επειδή η Μάλαγα είναι μια καλή και κοντρολαρισμένη ομάδα, η οποία ξέρει τι θέλει μέσα στο γήπεδο, ειδικά μάλιστα μέσα στο γήπεδό της, το οποίο είναι μια... βελτιωμένη παραλλαγή της Λεωφόρου! Μια ομάδα δηλαδή από ένα πρωτάθλημα κλάσεις ανώτερο από το ελληνικό (αυτό θα έλειπε...), με κάποιους παίκτες που ξεχωρίζουν (Χοακίν, Ελισέου, Ντεμικέλις, Ίτσκο, Τουλαλάν) και είναι σωστά ενσωματωμένοι στο σύνολο, η οποία δεν εκβίασε το γκολ, αλλά προσπάθησε (και δυστυχώς για μας το πέτυχε) να έχει στο α΄ μέρος την κατοχή της μπάλας και να επιβάλει το ρυθμό της γνωρίζοντας ότι με την επίμονη πίεση που θα ασκούσε, το γκολ θα ερχόταν. Και δυστυχώς, το γκολ ήρθε γι’ αυτούς δυο φορές – και πέρα από όσα αναφέραμε, ήρθε και για το λόγο ότι ούτε οι αμυντικοί μας βρέθηκαν σε ιδιαίτερα καλή μέρα, και διακατέχονταν από νευρικότητα και άγχος (αυτό βέβαια ήταν και αποτέλεσμα της πί