Spartacus Σεζόν 3 Επεισόδιο 10 – Victory, το επικό φινάλε της σειράς!

16:30 19/4/2013 - Πηγή: GameSide

Μια από τις πιό υποτιμημένες σειρές στην τηλεοπτική ιστορία ολοκληρώθηκε, με ένα καταπληκτικό και ικανοποιητικότατο φινάλε, που έβαλε τα γυαλιά σε πολλές σειρές και ταινίες! spoilers από εδώ και πέρα…

Ήδη από την αρχή παίρνουμε μια ιδέα του τί θα επακολουθήσει: Με μια έξυπνη κίνηση, οι σεναριογράφοι αποτείνουν φόρο τιμής στην συνώνυμη ταινία του Stanley Kubrick με την κλασσική ατάκα «I! AM! SPARTACUS!» και ταυτόχρονα μας δείχνουν πως ο θρύλος ξεπέρασε τον ίδιο τον άνθρωπο: Ο καθένας μπορεί να είναι ο Σπάρτακος, τόσο στα ιδανικά όσο και στη μάχη.

Για λίγες στιγμές έχουμε ακόμη ηρεμία,

καθώς ο Κράσσος αναπολεί το γιό του και συζητάει με τον Καίσαρα αλλά και την Κορρέ ενώ ο Σπάρτακος αναπολεί τη Θράκη και τη Σούρα και πείθει επιτέλους τον (ξεμέθυστο!) Γκάννικους να αναλάβει ηγετικό ρόλο στο «αδύνατο» σχέδιο που ήδη καταταστρώνεται. Και παρ” όλο τον επικείμενο όλεθρο και το φόβο του θανάτου, o αγαπητός Κέλτης βρίσκει χρόνο να κάνει έρωτα με τη Σιβύλλα μια ακόμη φορά. Δεν τον σκιάζει μήτε το κρύο, μήτε ο Χάρος. Εξ” άλλου, δεν θα ήταν η σειρά που αγαπήσαμε αν δεν είχε και σεξ…

Ας μη γελιόμαστε, η τελική μάχη εννοείται ότι θα είχε θέαμα, βία και αίμα. Αλλά βρήκα πολύ δυνατές τις ήρεμες στιγμές πριν τη καταιγίδα: Ο αποχαιρετισμός των αμάχων προς τον ήρωά του, με τον ίδιο να μοιάζει να συνειδητοποιεί ίσως για πρώτη φορά το μέγεθος του Καλού που έκανε για όλους αυτούς τους ανθρώπους. Τα βλέμματα όλων των πολεμιστών, καθώς βλέπανε τον αρχηγό τους να βγαίνει μπροστά για να τους εμψυχώσει. Και τί λόγος! Συχνά, τέτοιες στιγμές καταλήγουν βαρετές και ψεύτικες αλλά εδώ ένιωθες κάθε κουβέντα και όλη την ένταση. Επίσης μου άρεσε ότι ήξερα ανα πάσα στιγμή τί γίνεται, μπορούσε ο καθένας να διακρίνει τον άτακτο στρατό των επαναστατών και τους σχηματισμούς των Ρωμαίων. Αλλά μετά έγινε ακόμη καλύτερο…

Κανένα Lord of the Rings…

Από τη στιγμή που σκάει μύτη ο αγγελιοφόρος του Κράσσου, βλέπουμε τον Σπάρτακο αποφασισμένο και εδώ ο McIntyre κάνει απίστευτη δουλειά με το βλέμμα του. Ο Κράσσος θέλει να συναντηθούν και έτσι γίνεται, χαρίζοντάς μας τρομερούς διαλόγους. Ο Κράσσος έμοιαζε να προσπαθεί να βρεί κοινό έδαφος, ενώ ο Σπάρτακος ήταν σκληρός και αμετακίνητος. Όχι και οι πιό συνήθεις χαρακτηρισμοί «κακού» και ήρωα, σωστά; Αν τα βλέμματα μπορούσαν να σκοτώσουν, οι δυό τους θα είχαν πεθάνει πολλές φορές πάνω σε εκείνο το λόφο αλλά το τέλος του διαλόγου τους, παρ” όλες τις απειλές, είναι να δώσουν τα χέρια, όπως χαιρετιόντουσαν τα «αδέρφια» στη σχολή του Βατιάτου! Εκεί κατάλαβα ότι έβλεπα κάτι πραγματικά μοναδικό.

«- Την επόμενη φορά, θα σε σκοτώσω.»«- Όχι… Θα προσπαθήσεις!»

Και όταν η μάχη ξεκίνησε… Ας σκεφτούμε λίγο: Αυτή είναι μια σειρά που ξεκίνησε με περιορισμένο budget, μέτριες ερμηνείες και που έκλεβε ξεδιάντροπα από τους 300 και το Gladiator. Ημίγυμνοι άντρες ανταλάσσαν προσβολές μιλώντας με παράξενο συντακτικό, υπήρχε softcore σεξ σε κάθε επεισόδιο και το αίμα κυλούσε ποτάμι, στα όρια του γελοίου. Σιγά-σιγά όμως βελτιωνότανε, σε όλα τα επίπεδα. Ποτέ δεν άλλαξε πορεία, ποτέ δεν πρόδωσε το στυλ της, ποτέ δεν φάνηκε να ξεφεύγει από την ιστορία που ήθελε να πει – ούτε ο θάνατος του πρωταγωνιστή(!) της, Andy Whitfield, δεν μπόρεσε να σταματήσει τη σειρά. Όλα οδήγησαν εδώ, σε αυτά τα τελευταία επεισόδια και αυτή την τελική μάχη, όπου βρήκα τον εαυτό μου να νοιάζεται για τους κάφρους Γερμανούς, τους ομοφυλόφιλους πολεμιστές, τους σκλάβους που γίνανε στρατός. Αυτό που ξεκίνησε σαν ένοχη απόλαυση, τύπου «έλα μωρέ, ας το δούμε να περάσει η ώρα», κατέληξε σε μια μάχη που είχε νεύρο, ένταση και αγωνία, ακόμη και αν ήξερα την τελική της έκβαση. Ήδη οι ανατροπές ξεκίνησαν με το που ο Σπάρτακος διέταξε να λάβουν θέσεις οι δικοί του και τότε κατάλαβα ότι δεν ακολουθούσε τακτική τύπου «γιούργια!». Μα να σκάψουν ολόκληρη τάφρο με καρφιά; Σκάλες κρυμμένες στο έδαφος; Πλαγιοκόπηση με έφιππους και αρχηγό τον Γκάννικους και κατάληψη των βαλλιστρών; Κάθε στρατηγική κίνηση έφερνε μια μικρή δόση ελπίδας, ότι ίσως οι σεναριογράφοι θα ξαναγράφανε την ιστορία. Αλλά όχι…

Να σημειώσω ότι το μέγεθος και η έκταση της μάχης ήταν πραγματική, δηλαδή δεν ένιωσα ότι όλο αυτό γυρίστηκε σε στούντιο. Ήταν επίσης αιματηρή, πιό πολύ από κάθε άλλη φορά και πολύ, πολύ έντονη: Σχεδόν αισθανόσουν την κούραση των πολεμιστών, που όπου και να γύριζαν υπήρχε και από ένας Ρωμαίος. Λουστήκανε όλοι στο αίμα, εκτός από τον Λούγκο, που λούστηκε με φωτιά. Κυριολεκτικά. Ήταν ένας από τους πιό badass θανάτους που έχω δεί, καθώς ο Γερμανός όχι μόνο εξαπέλυσε taunt με την τελευταία του πνοή αλλά και το φλεγόμενο σφυρί του.

Hammer Time!

O θάνατος της Ναέβια ήταν αιματηρός και καθόλου μεγαλειώδης. Περίμενα, τις τελευταίες στιγμές της ζωής της, να δει τον Κρίξο να έρχεται να την παίρνει στον άλλο κόσμο, αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν μεγάλο κλισέ και η σειρά ποτέ δεν τα αγάπησε αυτά. Παραδόξως όμως, το φύλαγε για τον Γκάννικους. Ο μακρυμάλλης σκότωσε έναν αδιανόητα μεγάλο αριθμό Ρωμαίων, πάλεψε και λίγο με τον Καίσαρα αλλά στο τέλος υπέκυψε στην κούραση και τις ατελείωτες ορδές των λεγεώνων. Κρίμα, περίμενα ότι αυτός θα επιζούσε, αλλά όχι μόνο δεν επέζησε αλλά βρήκε και ατιμωτικό (σχεδόν) θάνατο, σταυρωμένος προς παραδειγματισμό. Κι όμως, στις τελευταίες του στιγμές, ο παλιός του φίλος, ο Οινομαίος, εμφανίστηκε για να τον πάρει σε μια μεταθανάτια αρένα, εκεί που η ψυχή του Κέλτη ένιωθε σπίτι της. Η τελευταία, περήφανη κραυγή του Γκάννικους ήταν κραυγή θριάμβου…

Όλοι περιμέναμε να δούμε τη μάχη Σπάρτακου και Κράσσου και η σειρά δεν απογοήτευσε: Κάποια στιγμή, οι δυό τους ξανασυναντιούνται στο πεδίο της μάχης και τότε συμβαίνει ένα από τα πιό cool πράγματα που έχω δει σε οθόνη:

Pwned!

Όταν έγραφα ότι το Spartacus είναι μια σειρά με σούπερ ήρωες στην αρχαία Ρώμη, για κάτι τέτοια το έγραφα. Ο Κράσσος διαφεύγει σε ένα κοντινό λόφο και ο Σπάρτακος μένει να πολεμήσει μερικές χιλιάδες Ρωμαίους… Και όταν κάποια στιγμή ο ήρωάς μας αρχίζει να ανεβαίνει εκείνο το λόφο, είναι σαν να έχει αναδυθεί από μια θάλασσα αίματος, όπως είχε υποσχεθεί στο προηγούμενο επεισόδιο, δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση του Κράσσου. Πόσο φοβερός ήταν εδώ ο Liam McIntyre;

Και αφού ξεπάστρεψε με σχετική ευκολία μερικούς Ρωμαίους (και πληγώθηκε και εκείνος ελαφρά), ήρθε η ώρα να μονομαχήσει με τον Κράσσο. Η μάχη ήταν λυσσαλέα, με το αίμα να τινάζεται από σπαθιά και κορμιά και τις λεπίδες να βγάζουν σπίθες. Ήταν από τις πιό καλογυρισμένες σκηνές μάχης που έχω δει, με αποκορύφωμα το combo από το πρώτο επεισόδιο που πήγε να εκτελέσει ο Κράσσος. Εκεί είπα «τελείωσε» αλλά όχι! Ο Σπάρτακος πιάνει την λεπίδα με τα Γυμνά.Του.Χέρια και όλα τα λεφτά είναι στο βλέμμα του Κράσσου!

Dafuq!?!

Και έτσι, για λίγο ακόμη, ήλπιζα. Για να έρθουν τρία δόρια από το πουθενά για να τελειώσουν τη μάχη και να γκρεμίσουν τον ήρωά μας. Πόνεσα και μόνο που το είδα, αλλά ήταν αναπόφευκτο. Και οι Ρωμαίοι, αυτοί οι Ναζί της αρχαιότητας, μόνο χτυπώντας πισώπλατα μπορούσαν να νικήσουν άνδρες σαν τον Κρίξο και τον Σπάρτακο. Και πάλι, λίγο πριν το τελειωτικό χτύπημα, ο Κράσσος επέδειξε απίστευτη ηρεμία και σεβασμό προς τον εχθρό του («Μακάρι να είχες γεννηθεί Ρωμαίος και να σε είχα στο πλευρό μου.»). Εκεί που ετοιμαζόμουν για το τέλος, έσκασαν μύτη οι «Νάγκρον» και, γόου, χτυπάνε τον Κράσσο και σώζουν τον λαβωμένο Σπάρτακο! Ήταν ιδιοφυές από σεναριακής άποψης: Ναι μεν ο ήρωάς μας πέθαινε, αλλά ο Κράσσος στερήθηκε τη χαρά της νίκης και την ικανοποίηση του να σκοτώσει τον αντίπαλό του. Και όχι μόνο αυτό: Ο Πομπήιος καταφθάνει, καβάλα σε λευκό άτι, ντυμένος στα ολόλευκα, σαν κάποιος που έχει δεί μάχη μόνο σε ζωγραφιά και ενημερώνει τον Κράσσο ότι η δόξα ανήκει σε εκείνον, που «νίκησε» τους επαναστάτες στο βορρά. Ο Κράσσος έχασε γιό, αγάπη και δόξα…

Στο τέλος, ακόμη μια αχνή δόση ελπίδας, καθώς ο Σπάρτακος ξυπνά. Τα τραύματά του όμως είναι θανάσιμα. Ο ήρωάς μας αποχαιρετά τους τελευταίους «δικούς» του ανθρώπους και πεθαίνει έναν ήρεμο θάνατο. Ο ουρανός αποχαιρετά τον Κομιστή της Βροχής με λίγες σταγόνες – εικόνες σχεδόν βιβλικές, που όμως εδώ κατορθώνουν να μη μοιάζουν cheesy. Ήταν ένας συγκινητικός θάνατος και έκλεισε ένα μεγάλο κύκλο, αυτόν με το Κόκκινο Ερπετό, που άνοιξε από το πρώτο επεισόδιο.

Ακόμη και οι τίτλοι τέλους ήταν ένα μικρό αριστούργημα, ένα κολλάζ όλων των σημαντικών χαρακτήρων της σειράς. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα μου έλειπε η $κ@τόφατσα του Άσουρ αλλά ήταν και αυτός εκεί. Και το τέλος, το πιό σημαντικό απ” όλα: Ο Liam McIntyre και τελευταίος αλλά όχι ξεχασμένος, ο Andy Whitfield, με χέρια ανοιχτά, να βροντοφωνάζει «I!AM!SPARTACUS!». Έτσι τιμάς τον αποθανόντα πρωταγωνιστή σου και έτσι κλείνεις μια ιστορία. Μπράβο τους!

Δεν πιστεύω να ξαναγράψω για τη σειρά σύντομα. Υπάρχουν μερικές σκέψεις για ένα spin-off με πρωταγωνιστή τον Καίσαρα, πράγμα που με βρίσκει σε φάση 50-50. Ο δημιουργός της σειράς, Stephen S. DeKnight ετοιμάζει το Incursion, που όλα δείχνουν πως θα είναι μια μείξη του Spartacus με το StarCraft: Τουμπανιασμένα μαρίνια στο διάστημα, να πολεμάνε εξωγήινους. Θα το δούμε και αυτό. Το θέμα είναι με την κληρονομιά αυτής εδώ της σειράς.

Δύο σειρές θεωρώ εγκληματικά υποτιμημένες: Το Stargate: Universe και το Spartacus. Σε όποια συζήτηση για σειρές και αν συμμετάσχει κανείς, θα ακούσει για το Game of Thrones, μια σειρά που αγαπάμε και που περιέχει γενναίες δόσεις σεξ και αίματος. Οι Έλληνες λατρεύουν επίσης να βλέπουν Dexter, Breaking Bad και The Walking Dead. Φήμες λένε ότι πολλοί βλέπουν μέχρι και Sons of Anarchy και Deadwood, αλλά μάλλον πρόκειται για αστικούς μύθους. Και τους λές να δούνε Σπάρτακο και σου απαντάνε «Α, έχει πολύ αίμα. Πολλή βία…». Αν αναφέρει κανείς το Spartacus, οι μισοί σε μια παρέα αγνοούν την ύπαρξή του και οι υπόλοιποι έχουν πιάσει σποραδικά κάποιες σκηνές και δεν ασχοληθήκανε, καθώς η σειρά φαινόταν «ψεύτικη» και το αίμα που πεταγόταν σαν γκέϋζερ . O Έλληνας, που έχει δεί 300 φορές τους 300 και ποτέ δεν κατάλαβε ότι οι Αθάνατοι δεν ήταν Όρκς… Όπως και να “χει, οφείλω να ομολογήσω ότι αυτή ήταν μια από τις καλύτερες σειρές που έχω δει και δεν πίστευα ποτέ ότι θα μου άρεσε. Βελτιωνόταν σε κάθε σαιζόν, δεν έγινε ποτέ βαρετό και δεν κορόιδεψε ποτέ το θεατή. Δεν μένει παρά να πώ ένα μεγάλο «gratitude» στους δημιουργούς

Του Χρήστου Ζιώνγκου – TheIssue.gr

Συζητήστε για το Spartacus στο επίσημο thread στο forum του Gameside.gr

Spartacus Σεζόν 3 Επεισόδιο 10 – Victory, το επικό φινάλε της σειράς!