A! Ρε κουφάλα νέε χρόνε!

07:03 6/1/2013 - Πηγή: Matrix24

Παραμονές Πρωτοχρονιάς, τότε που η μαμά ήταν νέα και έβαζε κραγιόν και σκιές στα μάτια και μια πούδρα που μύριζε τριαντάφυλλο και ο μπαμπάς φορούσε βυσσινί ζιβάγκο και γελούσε, έκανε αστεία, ήταν μέρες στο σπίτι και δεν πήγαινε δουλειά και –κυρίως- ζούσε! Πρώτες μέρες του κάθε νέου χρόνου, χωρίς σχολεία, μόνο με νέα

παιχνίδια, που φυλάσσονταν προσεκτικά γιατί τότε δεν είχαμε Jumbo και στο ΜΙΝΙΟΝ μια φορά το χρόνο διαλέγαμε παιχνίδια. Ήταν και ένα παιχνιδάδικο μεγάλο στο Σύνταγμα αλλά από κει ψώνιζαν μόνο οι πλούσιοι και όχι εμείς, τα παιδιά των υπαλλήλων. Σπάνια τα παιχνίδια, αλλά με μοναδική μαγεία. Ένα σινεμά που σβήναμε τα φώτα και προβάλλαμε ταινίες στο τοίχο. Όλο ο αδελφός μου διάλεγε ταινίες και τις γύριζε και μας διάβαζε και εμένα δε μ άφηνε! Και ένα κόκκινο όλο λαμαρίνα, αυτοκίνητο να χωράμε και οι δυο μέσα. Και μια κούκλα μεγαλύτερη από μένα που έλεγε «μα – μά» με μεταλλικές συλλαβές και είχε μαύρα μαλλιά και φορούσε πορτοκαλί μπέιμπι ντολ και την έβγαλα Νάντια Φοντάνα (από τότε είχα την κλίση μου στο life style βλέπετε!). Και σ ένα λευκό βαλιτσάκι μια κούκλα μωρό με όλα τα αξεσουάρ. Και το σουμπούτεο του αδελφού μου (ούτε μ αυτό μ άφηνε να παίξω εγώ!) και το τρενάκι του (εννοείται πως μόνο κοίταζα). Και δερμάτινες μπάλες ποδοσφαίρου. Δε τα χαλάγαμε τα παιχνίδια μας. Ακόμα τα χω. Τα πιο αγαπημένα εννοώ. Εκείνος ο μαγικός σινεμάς (ναι, ναι, λάθος αλλά έτσι το λέγαμε τότε, τι να σας κάνω!), μόνο που χάθηκε κάποτε και μαζί όλες οι ταινίες του, η Μάχη, η Οδύσσεια, η Ιλλιαδα, ο Κόμης Μοντεχρίστος, η Καλύβα του Μπάρμπα Θωμά, η Τοσοδούλα, η Κατσικούλα και τα επτά της κατσικάκια! Ήταν κάτι φιλμάκια που τα τυλίγαμε ρολό και τα βάζαμε καρουλάκια, σε πλαστικές κίτρινες και πράσινες θήκες. Ποτέ καμία αίθουσα, απ το Κολωνάκι μέχρι την Νέα Υόρκη, τα τρισδιάστατα και τα σαράουντ και τα υψηλής τεχνολογίας, δεν υποκατάστησε, έστω και στο ελάχιστο εκείνη την μαγεία, το καρδιοχτύπι, την αγάπη της χειροκίνητης εικόνας, μέσα μου. Όλα μαγικά ήταν! Και το σπίτι καινούργιο! Και ο κήπος μύριζε τριαντάφυλλα. Και γύρω είχε μονοκατοικίες και όλοι γνωριζόμασταν και στα κάγκελα την άνοιξη φύτρωναν μοσχομπίζελα. Αυτοί ήταν οι νέοι χρόνοι τα παλιό καιρό.

Και ξαφνικά ο γέρος χρόνος –φύγε τώρα- είναι πιο χρωματιστός και πιο ιλουστρασιόν και έχει μυρωδιές και γιορτή! Ο «ήλθε ο νέος με τα δώρα», το 2013 μοιάζει γκρι, σε λερωμένα ξασπρισμένα μαύρα και λεκιασμένα λευκά – κίτρινα. Το φιλμ πηρέ πολύ χρώμα και κάηκε! Ο νέος χρόνος στοιχηματίζει την καταστροφή και μετριέται όχι με μήνες αλλά με τις ημερομηνίες των δόσεων.

Ο νέος χρόνος, το 2013, μου φέρνει αγωνία. Τι θα κάνω με τα χαράτσια, τα ΦΠΑ, το ότι για πρώτη φορά είμαι εκτός ταμείου δημοσιογράφων και πρέπει να φτιάξω χαρτιά για το ΙΚΑ («και ποιος είναι αυτός ο ΙΚΑΣ; Εγώ πότε θα αρρωστήσω;» που έλεγε και ο Χατζηχρήστος – Μπακαλόγατος), την ασφάλεια του αυτοκίνητου, την ΔΕΗ, τα δικαστήρια για τις τράπεζες. Όπως όλοι μας, άλλος λίγο καλύτερα, άλλος λίγο χειρότερα! Και το 2013, μου φέρνει και μια πίεση που κάθε απόγευμα μου σφίγγει τα μηνίγγια και ανοίγει η μύτη μου και τρέχω στα φαρμακεία να μετρήσω τη μικρή και την μεγάλη! Και τα ρούχα μου τα παλιά δε μου μπαίνουν, εδώ και καιρό και τώρα ακόμα λιγότερο! Και τακούνια δε μπορώ να φορέσω, εγώ που γυρνούσα 24ωρα με τα δεκάποντα μου, γιατί μου χτυπάει, φορώντας τα, πια πόνος στη μέση! Και στο δέρμα μου κάθε μέρα μια νέα ρυτίδα κάνει επέλαση, ώσπου οι ελαφρές ταξιαρχίες να γίνουν στρατός ολόκληρος γραμμών και χαρακιών! Και να σκύψω καλά δε μπορώ! Και τις νύχτες το μαξιλάρι γίνεται ραδιόφωνο και ο πομπός του πιάνει, μόνο, σε ψιθύρους προβλήματα που δεν μ αφήνουν να κλείσω μάτι! Αλλά όχι, ρε μαύρο, αγέλαστο 2013! Που ήρθες χωρίς καλοτυλιγμένα δώρα, χωρίς 13ο μισθό, σ αφώτιστες και αστόλιστες πόλεις, σε οικογένειες με πατεράδες άνεργους και μανάδες με σφιγμένα χείλη σα περισπωμένες και χωρίς ίχνος κραγιόν! Όχι! Δε θα σου κάνω τη χάρη! Εγώ θα επιμένω!

Θα γράφω, θα διαβάζω, θα κοιτώ και θα βλέπω! Θα χω φίλους καρδιάς και όχι δημοσίων σχέσεων! Θα λέω τα «όχι» μου κι ας μου κοστίζουν κομμένο ρεύμα και άλλη μια προειδοποίηση απ την εφορία! Θα φορώ χρωματιστά ρούχα, θα μιλάω σε ξένους, θα ακούω προβλήματα και θα ψάχνω σα να ναι δικά μου για λύση, θα δουλεύω εκεί που με εκτιμάνε και εκτιμώ, πιο πολύ, ακόμη πιο πολύ, όσο αντέξω, θα λέω παραμύθια στα παιδιά μου και θα τα πιστεύω μαζί τους για αλήθεια, όπως και στον Αι Βασίλη, στις νεράιδες και στο καλό που πάντα θα κερδίζει στον κόσμο. Θα ονειρεύομαι, θα ανοίγω το σπίτι μου και θα κάνω γιορτές και ας είναι και με μακαρόνια φτωχά και αρετσίνωτο σε πλαστικό μπουκάλι, θα λέω αλήθειες στους φταίχτες και όμορφα ψέματα σε εκείνους που δε κάνει να πονέσουν άλλο πια. Θα λέω «καλημέρα σας» και «καληνύχτα σας» στους ανθρώπους στο κτήριο που δουλεύω και θα τους χαμογελάω. Θα τραγουδάω δυνατά, θα ξαναρχίσω να φοράω τακούνια –κι ας έχω παντούφλα στη τσάντα- γιατί δε θα με βάλεις εσύ κάτω αγέλαστο, άχρωμο, χωρίς μαγικά παιχνίδια 2013, ούτε τα μπλοκάκια σου, ούτε οι εισφορές σου, ούτε οι φορολογίες σου, ούτε η πίεση που μου έφερες να μου θυμίσει πως δεν είμαι πια εκείνο το κοριτσάκι με τα κοτσίδια που παρακάλαγε τ αδέλφι του να το αφήσει να γυρίσει τις εικόνες στο παιδικό σινεμά, σε ένα δωμάτιο βαμμένο πράσινο, με νέους γονείς, στο Νέο Ηράκλειο, όταν είχε κήπους με τρινταφυλλιές. Και όσο ασπρόμαυρο και αν μου πετάξεις στη μάπα, θα το βάφω από πάνω φούξια και στο χρώμα της λεβάντας και πορτοκαλί και κίτρινο λεμονί.

ΟΚ! Θα είμαστε πιο φτωχοί –κι άλλο!- αλλά θα ‘μαστε ζωντανοί και θα χουμε ο ένας τον άλλον και δε θα σου κάνουμε το χατίρι, κουφάλα 2013, να μας ονομάσεις εσύ μεσόκοπους και κουρασμένους! Και εσύ ακόμα που ήρθες με χιόνια, σε μια χώρα που παγώνει χωρίς πετρέλαιο και ζέστη, ξέρεις πως έχει άνοιξη μετά. Και ορίζουμε το κενό σου όσο δε πέφτουμε μέσα του! Και φέτος δε σκοπεύουμε, ακόμη να πέσουμε, κουφάλα 2013…