Kαταδικάζεται και φυλακίζεται ο Θ. Κολοκοτρώνης

07:53 6/2/2013 - Πηγή: Matrix24

Από την πρώτη στιγμή που οι επαναστατημένοι Έλληνες ένιωσαν ότι μπορούν να διαχειριστούν μόνοι τους τις τύχες τους, άρχισαν οι έριδες και οι έχθρες που οδήγησαν σε δύο διαδοχικούς εμφυλίους πολέμους, ενώ η επανάσταση βρισκόταν σε εξέλιξη.

Οι λόγοι που οδήγησαν στους εμφυλίους ήταν (τι άλλο;) το ποιος θα έχει την εξουσία για να διαχειριστεί τα δανεικά των ξένων.

Στον Α’ εμφύλιο οι αντιμαχόμενες παρατάξεις ήταν από τη μία πλευρά οι στρατιωτικοί και από την άλλη οι πολιτικοί. Στο Β΄ Εμφύλιο το ένα στρατόπεδο ήταν οι Πελοποννήσιοι και από τη μία πλευρά Στερεοελλαδίτες και Νησιώτες.

Στην

δεύτερη φάση του ελληνικού εμφυλίου πολέμου πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε η Ύδρα και ειδικότερα η οικογένεια Κουντουριώτη, όργανο της αγγλικής εξωτερικής πολιτικής, η οποία είχε επιλέξει τους Υδραίους καραβοκύρηδες για να προωθήσουν τα συμφέροντά της.

Η οικογένεια με συστηματικές κινήσεις είχε καταφέρει να συγκεντρώσει όλη την εξουσία στα χέρι της. Στενός συνεργάτης της ήταν ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, εγγυητής του αγγλικού δανείου, και οι Ρουμελιώτες. Η συμμαχία αυτή υπερτερούσε καταφανώς έναντι των κοτζαμπάσηδων του Μοριά και του Κολοκοτρώνη.

Αφορμή για το ξέσπασμά του δεύτερου εμφυλίου ήταν η άρνηση των κατοίκων της Τριφυλίας να πληρώσουν φόρους στην κυβέρνηση Κουντουριώτη.

Εκείνος έστειλε στρατεύματα για να επιβάλει τη θέληση της κυβέρνησης. Οι «κυβερνητικοί» υπό τον Παπαφλέσσα νικήθηκαν και οι συγκρούσεις γενικεύτηκαν. Με τα χρήματα του δανείου των ξένων δυνάμεων ο Κουντουριώτης έστρεψε και τους Στερεοελλαδίτες εναντίον των Πελοποννησίων.

Στις 13 Νοεμβρίου 1824, σε ενέδρα έξω από την Τριπολιτσά σκοτώθηκε ο γιος του Κολοκοτρώνη, Πάνος. Ο Γέρος του Μωριά συντετριμμένος από τον θάνατο του γιου του αποσύρθηκε στη Βυτίνα, μετανιωμένος για τη συμμετοχή του στον Εμφύλιο.

Ο Κουντουριώτης που συνέχιζε να δωροδοκεί τους αντιπάλους του εξαγόρασε και μικροκαπεταναίους και πλήρωνε τους μισθούς των στρατιωτών τους, αποδυναμώνοντας τους Πελοποννήσιους.

Το τελικό χτύπημα ήλθε με την εισβολή ρουμελιώτικων στρατευμάτων στην Πελοπόννησο, υπό την ηγεσία των Καραϊσκάκη και Γκούρα τα οποία προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές και λεηλασίες, ιδιαίτερα στην Αχαΐα.

Ο οπλαρχηγός Δημήτριος Πλαπούτας, ως ουδέτερος, προσφέρθηκε να μεσολαβήσει για τον τερματισμό του εμφυλίου, καθώς η συμμαχία του Σουλτάνου με τον Μοχάμετ Άλι της Αιγύπτου ήταν έτοιμη να καταπνίξει την Επανάσταση.

Στο πλαίσιο αυτό ο Κολοκοτρώνης δέχθηκε να πάει στο Ναύπλιο και να «προσφέρη εις την Διοίκησιν την υπόκλισίν του και την ευπείθειάν του εις τους νόμους της πατρίδος…». Είχε λάβει αόριστες διαβεβαιώσεις ότι η Κυβέρνηση θα χορηγούσε αμνηστία στους αντιπάλους της.

Όμως, ο Κουντουριώτης δεν πίστεψε τα λόγια του Γέρου του Μοριά και αφού τον συνέλαβε στις 6 Φεβρουαρίου 1825 τον έκλεισε στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στην Ύδρα.

Τον Απρίλιο η κυβέρνηση υπέταξε τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, που ήταν στο πλευρό του Κολοκοτρώνη και στους δύο εμφυλίους τον φυλάκισε στην Ακρόπολη, όπου και δολοφονήθηκε στις 5 Ιουνίου 1825.

Ο Κολοκοτρώνης αφέθηκε ελεύθερος την ίδια περίοδο, όταν πια ήταν ορατό το τέλος της επανάστασης, καθώς ο Ιμπραήμ είχε καταλάβει το μεγαλύτερος μέρος της Πελοποννήσου και ο Κιουταχής πολιορκούσε το Μεσολόγγι.

Η στρατιωτική δεινότητα και η στρατηγική ευφυΐα του Κολοκοτρώνη, που ήταν αναγκαία για να συνεχίσει να υπάρχει η Επανάσταση αλλά και η ιστορική συγκυρία, του έσωσαν τη ζωή.