To παλάτι πηγή ανωμαλίας και εξάρτησης

08:29 23/5/2013 - Πηγή: Matrix24

Γράφει ο Θάνος Παπαδόπουλος

Η τότε βασίλισσα Φρειδερίκη μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο ηθικός αυτουργός του φόνου. Ενέπνευσε και κινητοποίησε κρατικούς αξιωματούχους για την οργάνωση της συνωμοσίας.

Ο τότε στρατηγός της χωροφυλακής Μήτσου υπήρξε κεντρικό πρόσωπο σε αυτή την πλεκτάνη, όπου μέλη παρακρατικών οργανώσεων («καρφίτσα» κ.λπ.) και του υπόκοσμου της Θεσσαλονίκης βρέθηκαν μπλεγμένοι με αξιωματικούς της Ασφάλειας στον φόνο, αλλά και στην προσπάθεια συγκάλυψής του.

Η Φρειδερίκη θεωρούσε τον βουλευτή υπεύθυνο, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, της εμπειρίας της στο Λονδίνο όπου εκπρόσωποι μιας επιτροπής για την απελευθέρωση των φυλακισμένων αριστερών από την εποχή του εμφυλίου πολέμου, την ανάγκασαν να κρυφτεί σε ένα ξενοδοχείο για να τους ξεφύγει. Είχε σπουδαίο προσωπικό λόγο να θέλει να εκδικηθεί τον ειρηνιστή βουλευτή.

Πέρα όμως από αυτό η δολοφονία Λαμπράκη είχε βασικό ρόλο στις εξελίξεις που άρχισαν μετά τη νίκη της ΕΔΑ στις εκλογές του 1958 (όπου απέσπασε το 24,4% των ψήφων και έβγαλε 79 βουλευτές) και κατέληξαν στη χούντα του 1967. Ενδεικτικά αναφέρουμε:

* Τη σύλληψη και καταδίκη του Μανώλη Γλέζου, τότε διευθυντή της «Αυγής» με βάση τον νόμο περί κατασκοπείας.

* Την άσκηση εκτεταμένης τρομοκρατίας ενόψει των δημοτικών εκλογών του 1959. Τότε ιδρύθηκε και η Γενική Διεύθυνση Εθνικής Ασφάλειας (ΓΔΕΑ) ενώ παράλληλα ενισχύθηκαν και οι παρακρατικές οργανώσεις που δημιουργούσαν τις αντισυγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων» εθνικοφρόνων.

* Η εκπόνηση και η εφαρμογή του «Σχεδίου Περικλής» με το οποίο τρομοκρατούσαν τον λαό στις εκλογές του 1961 όπου η επιρροή της Αριστεράς έπεσε στο 14,62% κι έβγαλε 24 βουλευτές.

Σκοπός όλων αυτών των ενεργειών που γίνονταν τόσο από το επίσημο κράτος όσο και από τις τρομοκρατικές ομάδες τις Δεξιάς ήταν να καταπτοηθεί ο λαός. Για τον λόγο αυτό εξάλλου νεκραναστήθηκαν και οι αναγκαστικοί νόμοι 509 και 375 και αναζωπυρώθηκαν οι διοικητικές εκτοπίσεις που είχαν χαλαρώσει το προηγούμενο διάστημα.

Η δολοφονία Λαμπράκη υπήρξε το επιστέγασμα όλης αυτής της τρομοκρατικής δράσης ενόψει των εκλογών του Νοεμβρίου 1963. Αν το κράτος και το παρακράτος μπορούσε να δολοφονήσει χωρίς συνέπειες έναν προβεβλημένο βουλευτή γνωστό στην Ευρώπη από τη φιλειρηνική του δράση, τότε για τους απλούς και άγνωστους ανθρώπους δεν υπήρχε καμιά εγγύηση ασφάλειας και ζωής.

Ίσως όμως ο φόνος του βουλευτή είχε και μια εναλλακτική σκοπιμότητα: Να εξωθήσει την Αριστερά σε πράξεις αυτοπροστασίας που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε δυναμικές ενέργειες δίνοντας έτσι το δικαίωμα για αναστολή του Συντάγματος και την εγκαθίδρυση ενός ανοιχτού αυταρχικού και δικτατορικού καθεστώτος. Η πιθανότητα της εκτροπής ήταν πάντα στις προθέσεις των ανακτόρων και των ακροδεξιών ομάδων του στρατού, των δυνάμεων ασφαλείας της πολιτικής και της οικονομίας. Η ΕΔΑ όμως έχοντας εξαρχής υποψιαστεί αυτή τη σκοπιμότητα είχε εξαγγείλει μια πολιτική νόμιμων και ειρηνικών ενεργειών (συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων) με το σύνθημα: «Να τους λιώσουμε στη νομιμότητα».

Η δολοφονία Λαμπράκη είχε ενδεχομένως και μία άλλη κρυφή σκοπιμότητα: να εξαναγκάσει τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή να υπαναχωρήσει από την πολιτική του και να υποταγεί πλήρως στο παλάτι, αναγνωρίζοντάς το ως το βασικό κέντρο εξουσίας στην Ελλάδα.

Η αυλή και η Φρειδερίκη είχαν αντιληφθεί ότι ο άνθρωπος που είχαν επιλέξει οι ίδιοι με τη σύμφωνη γνώμη των Αμερικανών είχε αρχίσει να δείχνει τάσεις απομάκρυνσης από τους «προστάτες» του. Είχε απαγορεύσει στους αυλικούς να συμμετέχουν στις διοικήσεις κρατικών οργανισμών, είχε κάνει αίτηση για συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) και όχι στην ΕΖΕΣ όπου κυριαρχούσε η Βρετανία. Αργότερα κάλεσε τον Ντε Γκολ στην Αθήνα όπου του έγινε παλλαϊκή υποδοχή κ.λπ. Έδειχνε έτσι ότι το «ανήκομεν εις την Δύσιν» έπαιρνε μια νέα απόχρωση ανεξαρτησίας από τον αμερικανοβρετανικό άξονα, πράγμα που για το Παλάτι ήταν έγκλημα καθοσιώσεως. Εξάλλου ο φόνος του Λαμπράκη είχε ξαφνιάσει τον τότε πρωθυπουργό που φέρεται να είπε: «Μα ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο».

Η δολοφονία Λαμπράκη υπήρξε ένας κρίκος στην αλυσίδα συνωμοσιών, εκτελέσεων, δολοφονιών, ανώμαλων παρεμβάσεων των Ανακτόρων στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή της Ελλάδας που οδήγησαν στο πραξικόπημα της Χούντας το 1967 μετά την αποστασία και το βασιλικό πραξικόπημα κατά του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου το 1965.

Η βασιλεία εξαρχής είχε καταστεί κέντρο και πηγή ανωμαλίας. Διόριζε τους πρωθυπουργούς κατά τα κέφια της προκάλεσε τον διχασμό του Κωνσταντίνου με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, το πραξικόπημα του Κονδύλη, την δικτατορία του Μεταξά, τη Χούντα και πολλά άλλα δεινά. Τέλος υπήρξε βασικός παράγοντας της εξάρτησης της χώρας από τις κατά καιρούς Μεγάλες Δυνάμεις.

Γι’ αυτό κατέληξε στη χωματερή της ελληνικής ιστορίας.

Δείτε εδώ όλο το ιστορικό αφιέρωμα.