ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΣΟΛΚΑ

07:40 16/9/2012 - Πηγή: Matrix24

Άσε μας κουκλίτσα μου…

Η Ντέμι Μουρ, μας έκανε τη τιμή να έρθει στον τόπο μας και να φιλοξενηθεί από βαθύπλουτο ζεύγος, Πατρινών γειτόνων της στο Μαϊάμι, λέει!

Όπως καταλαβαίνετε ήπιε, έφαγε, τσάμπα και είδε και επιφανειακά τις συνήθειες των ιθαγενών. Εμεις, -οι ιθαγενείς ντε!- απ’ την πλευρά μας, πολύ χαιρόμαστε που οι διάσημοι αυτοί άνθρωποι, μας κάνουν την τιμή να επισκεφθούν ένα τόπο που ούτως η άλλως ξέρουμε πως είναι ευλογημένος, «οικοπεδάκι του Θεού για τα γεράματα του», όμορφος και φωτεινός, άσχετα που κάνουμε τα πάντα για του διαλύσουμε κάθε το αρμονικό, μοναδικό και εξαιρετικά

διαφορετικό. Με το κεφάλι κάτω, πάντα, δουλοπρεπείς και με αίσθημα κατωτερότητας!

Η σταρ είδε την όμορφη, αλά κάρτ ποσταλ Ελλάδα, φυσικά. Γύρισε με το σκάφος Αιγαίο και Ιόνιο, έκανε πάρτι στην ακρογιαλιά κάτω απ’ τα ασημί του δεύτερου φεγγαριού τον Αύγουστο, έφαγε ψάρι, πράσινη σαλάτα και ήπιε χυμό πορτοκαλιού (μερακλού η σταρ!), στης Τασίας στο Φισκάρδο, που την προτίμα και το ζεύγος Λιάγκα – Σκόρδα, πήγε να ψωνίσει καλλυντικά στη Γλυφάδα και θα επισκεπτόταν κάποια στιγμή και την Ακρόπολη (όχι που καιγόταν κιόλας!). Και είναι τέτοια η τιμή που μας κάνει, που όπως και  η Τασία το κινητό της χτυπά με τραγούδι του Ρέμου και τον έχει και φωτογραφία απ το τελευταίο του άλμπουμ, ως άλλο Νιλ Σεντάκα!

Κατά τα αλλά, χαζεύουμε τις ζωές των άλλων, των βαθύπλουτων, των τυχερών, με το καλό κάρμα να γεννηθούν στη Νέα Υερσέη αντί για τη Νέα Ιωνία και να γίνονται η Ντέμι Μουρ αντί η Μαρία Σολωμού. Ζούμε το φάτε μάτια – ψάρια, κυριολεκτικά, μαθαίνοντας αν έφαγε τσιπούρα ή κωλοχτύπα η σταρ, που ούτε κονσέρβα τόνο προσφορά απ τα σουπερ μάρκετ δε παίρνουμε πια. Χαιρόμαστε που κάνει ψώνια να ζήσει η αγορά, σε καλλυντικά, που η μέση ελληνίδα πια θυμάται τα αρώματα με διάθεσης λυγμών και μετά καμαρώνουμε για αυτό τον όμορφο τόπο που σαγηνεύει τους τσαμπατζούδες της υφηλίου.

Τον τόπο που αφήσαμε να υψώσουν ασεβή μνημεία ματαιοδοξίας, μαυσωλεία ενός αυτοχειρικού νεοπλουτισμού, Ταζ Μαχαλ κιτσαριού δίπλα στο μπλε της θάλασσας, στην άκρη του βράχου,  με σκαμμένες πισίνες να ασελγούν στο κύμα. Με μεγάλα κλαμπ σε παραδείσιες παραλίες, που τους έπρεπε γαλήνη και δέος για τις αποχρώσεις και την σαγήνη τους, να γεμίζουν ξαπλώστρες και δυνατές μουσικές και επιδειξιομανείς νεαρούς και νεαρές, χωρίς την ποιητικότητα της νιότης του, αλλά με κραυγαλέα και επιθετική διαθεσιμότητα. Και ακόμα τα χωριά με τις πινακίδες στα αγγλικά για τα ενοικιαζόμενα και τα εγγλέζικα πρωινά.

Τα ορθάδικα με τις μπόμπες ουίσκι, οι πλαστικές καρέκλες, τα σκουπίδια στις άκρες των χωραφιών, τα καμένα δέντρα, με κλαδιά σε επαιτεία, φόρος τιμής στους οικοπεδοφάγους που ονειρεύονται νέες βίλες και πισίνες και μεζονέτες και συγκροτήματα στο περιθώριο μιας όμορφης Ελλάδας. Μιας Ελλάδας που την φτιασιδώσαμε αποκριάτικα σαν Μάιμι, στραγγαλίζοντας την αισθαντικότητα της. Για να υποδεχόμαστε δουλοπρεπώς, συμπλεγματικά και βλαχοευρωπιαικά την κάθε Ντεμι Μουρ.

Οι πλούσιοι αυτού του τόπου –κα