ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΣΟΛΚΑ

07:35 3/6/2012 - Πηγή: Matrix24

Το μεγάλο μίσος…

«Φτάνει να μισήσει ένας άνθρωπος έναν άλλον άνθρωπο, για να απλωθεί σιγά σιγά το μίσος σ’ ολάκερη την ανθρωπότητα» αφόριζε ο Ζαν Πόλ Σαρτρ και έχουμε εμείς την διάδοση του ιού, την πανδημία, γύρω μας ολοζώντανη, μες στα σπίτια μας, στους εαυτούς μας μπορεί. Το μίσος! Μια καλή ευκαιρία να γραπωθεί η δικιά μας ασημαντότητα, αδυναμία, ήττα, αποτυχία και να φταίει κάποιος άλλος, τον οποίο μισούμε σαν καθρέφτισμα αυτοκαταστροφής.

Θανάσιμα, βαθιά μισούμε, με σκοτεινιές πολλές και αδυσώπητες. Κάποιοι στην αρχή της κρίσης, κυρίως καλλιτέχνες, έλεγαν πως όλο αυτό θα μας φέρει

πιο κοντά. Ο Κραουνακης σε μια συνέντευξη του μου έλεγε πως «στην κρίση, στην φτώχεια, όμως, ο Έλληνας, διασκεδάζει καλύτερα, τραγουδάει καλύτερα, γ@@ει καλύτερα». Η Ελένη Ράντου, σε ένα καφέ στο κέντρο της Αθήνας, πίστευε πως θα αγαπηθούμε τώρα με πάθος, θα ερωτευτούμε, θα ανακαλύψουμε την ουσία και όχι τα υλικά. Και οι διανοητές; Τόσο ο Ράμφος, όσο και ο Γιανναράς, μιλώντας στην Έλλη Στάη βρήκαν ως μόνη λύση την αλληλεγγύη, την σύμπνοια, το να έχουμε ο ένας τον άλλον.

Κι όμως! Άλλα συμβαίνουν γύρω μας! Ο θρίαμβος του Μίσους. Στα φανάρια τα μάτια αγριεμένα και οι παλάμες στις κόρνες, κτηνώδεις, αδηφάγες, κραυγαλέες κόρνες, σαν βρυχηθμοί. Όλοι έτοιμοι να πιαστούν στα χέρια! Να ορμήσουν! Να καβγαδίσουν για ένα βλέμμα, ένα απότομο φρενάρισμα! Προχθές ένας 45αρης βγήκε απ τα αυτοκίνητο του, στο Καρβελ απ έξω και άρχισε να βαράει ένα πιτσιρικά γιατί λέει τον μούντζωσε! Έπεφτε ξύλο, ματώνονταν, βρίζονταν αισχρά και εμείς κοιτάγαμε, παγιδευμένοι σε ένα μποτιλιάρισμα αναίτιας βίας, με κλειστά παράθυρα και κλειστές καρδιές κυρίως. Ζευγάρια χωρίζουν γιατί δεν μπορούν να μοιραστούν τη φτώχεια, την ανεργία, την ανέχεια, τον φόβο όπως μοιραζόταν τα σχέδια για διακοπές και για καινούργιο αυτοκίνητο.

Παιδιά δε πάνε στις εκδρομές με τα σχολειά και τα άλλα στα διαλειμματα, τα κοροϊδεύουν πως είναι φτωχά! Οι φίλοι δεν επικοινωνούν πια, γιατί έχουν κομμένα τηλέφωνα η ζουν μακριά και δεν μετέχουν σε κοινωνίες δουλειάς η στεκιών. Ούτε κάθονται να ακούσουν το ζόρι του φίλου. Έχουν μεγαλύτερο! Δείχνουν εσωστρέφεια! Ομφαλοσκοπούν! Ακούν τους εσωτερικούς τους μονολόγους. Οι οικογένειες εκρήγνυται. Τα λεφτά κάποιας σύνταξης, οι οικονομίες κάποιου, τα ακίνητα! Αδέλφια – τραπεζίτες πια! Και υστεροβουλία. Μίσος στην στους δεσμούς αίματος! Σφιχτές καρδιές, σφιχτά χείλη, περισπωμένες αγέλαστες. Μέσα στο μετρό, οι επιβάτες δείχνουν δυσφορία πια, απέναντι στον παρακλητικό, εξεζητημένα πονεμένο λόγο των επαιτών, ακόμη και των παιδιών που απλώνουν χέρι για σεντς.

Όχι. Η κρίση δε μας έκανε να στραφούμε στο διπλανο και να πιαστούμε απ το χέρι να ανέβουμε λίγο το βουνό, τραβώντας ο ένας τον άλλον για να δούμε πίσω απ την κορυφή τι έχει. Γκρεμό; Η καμιά Χανάαν που οι πηγές τρέχουν γάλα και μελί; Η επιβίωση, κατασπαράζει όποιο άλλο συναίσθημα και ένστικτο, θηριωδώς. Η ανάγκη να έχω εγώ, να μην γίνω σαν εσένα. Σκληρές κριτικές, μεγάλα κατηγορώ, επιθετικότητα, αγριάδα.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο >>

Keywords