ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΣΟΛΚΑ

08:00 6/5/2012 - Πηγή: Matrix24

Ευτυχώς τελειώνει ο θόρυβος

Θόρυβος! Τόσο ενοχλητικός, τόσο έντονος, συριστικός, η παχύς, ή βαθύς, ή ένρινος, ή με κοκοράκι στην φωνή –σαν του κ. Σαμαρά μόλις κουραζόταν στις προεκλογικές ομιλίες- ήχος! Σήμερα, ύστατος σπασμός! Ένα κρεσέντο στο ρέκβιεμ πριν κατέβει η μπαγκέτα! Ομιλίες, μηνύματα στα κινητά από υποψηφίους, τα πρόσωπα τους στο facebook και στο twitter! Δεν μπαίνει πια, ούτε θέμα unfollow,

όπου κι αν πάω θα με βρουν! Ραδιόφωνο, τηλεόραση, παντού, συζητήσεις, αναλύσεις, σφυγμομετρήσεις, δημοσκοπήσεις, τσακωμοί, τσιρίδες, η Παπακώστα φίλη μου στο facebook (μάλιστα η Παπακώστα!), διαφωνίες και σποτ. Πολλά σποτ!

Μπεν Χουρ, το δεκάλεπτο διαφημιστικό της Νέας Δημοκρατίας, με τον επίμαχο στίχο του Οδυσσέα Ελύτη απ τον «Ήλιο τον Πρώτο» και την αντίρρηση της συντρόφου του Ιουλίτας Ηλιοπούλου να χρησιμοποιηθεί, γιατί πολύ απλά, όπως ανακοίνωσε: « Έχοντας την ευθύνη του έργου του και τιμώντας την μνήμη και τις αρχές του ζητώ την άμεση απόσυρση. Η ποίηση, το ήθος και η σκέψη του Ελύτη αποτελούν εθνικό κεφάλαιο υψίστης σημασίας και όχι ιδιοκτησία κανενός κόμματος. Ας δείξουμε σεβασμό». Και για να αποσώσει τον λόγο της, διάλεξε και τον πιο κατάλληλο για την περίσταση στίχο να τον πετάξει στα κεφάλια τους. «Την οργή των νεκρών να φοβάστε και των βράχων τ’ αγάλματα!». Η Νέα Δημοκρατία είχε μόλις ολοκληρώσει την προεκλογική της εκστρατεία και δεν απέσυρε τίποτα, ενώ εμείς οι ψηφοφόροι, δεν είχαμε αντέξει να δούμε το σποτ ως το τέλος και έτσι μόλις το είπε η κ. Ηλιοπούλου το προσέξαμε!

Και εκείνο του ΠΑΣΟΚ! Θλιμμένος ήχος από τρυφερό πιάνο. Ένας καταστηματάρχης, μια μητέρα – νηπιαγωγός, ένας απόφοιτος Πολυτεχνείου που γύρισε στο πατρικό του! Κάτι η μελώδια, κάτι το ωραίο γύρισμα, κάτι που όλα τα πρόσωπα σου κάνουν καθρέφτη και σου μοιάζουν, έρχεται η θλίψη και σου γραπώνει σε λαβή καράτε την ψυχή. Και λένε αυτοί οι πρωταγωνιστές, ό,τι ήδη γνωρίζεις απ έξω και ανακατωτά. Πως οι άνθρωποι δεν ψωνίζουν, πως οι μισθοί έχουν μειωθεί στο 50%, πως οι φόροι έχουν αυξηθεί αντίστροφα, πως οι νέοι ούτε δουλειές του ποδαριού δεν βρίσκουν και πως όλοι σκέφτονται να φύγουν έξω, πως πρόνοια δεν υπάρχει, υγεία δεν υπάρχει, παιδεία δεν υπάρχει, λεφτά, μέλλον, όνειρα, χρώματα, ελπίδα. Ως θεατής έχεις πάρει, τώρα, την χούφτα τα αντικαταθλιπτικά και ένα ποτήρι νερό, ενώ λυγμοί ταράζουν το διάφραγμα σου και ή θα αλλάξεις κανάλι να δεις τη ζωή της Θελξης σε συνέχειες στο Σταρ ή θα πιεις το νεράκι σου με όλη τη καρτέλα τα χαπάκια. Ξαφνικά τα πρόσωπα, πάντα με μια θλιμμένη υποψία στα μάτια, σου χαμογελάνε. Υπάρχει ελπίδα σου λένε, «δε φεύγω από την χώρα μου», διατρανώνουν, «κάτι θα γίνει», χαμογελάνε, «αν όχι αύριο, μεθαύριο τα πράγματα θα φτιάξουν». Σου πετάνε οι σκηνοθέτες και έναν Λυκαβηττό και μια Ακρόπολη και μια απόχρωση από το Σούνιο σούρουπο, ό,τι αγαπάς, δηλαδή και ορίζεις σαν όμορφη πατρίδα και λένε σε έριξαν.

Το σποτ αυτό, ως κατανοείται, είναι ένας ύμνος στο σαδομαζοχισμό. Διότι αν δεις αυτή την δυστυχία αναλυμένη τόσο καλά και πας και τ