ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΣΟΛΚΑ

08:35 23/9/2012 - Πηγή: Matrix24

Σπάστο: υπήρξε είδωλο σου…

Έχει να κάνει με τις δικές μας πικρίες, αποτυχίες, απογοητεύσεις και κυρίως με το θυμό μας. Ένα θυμό που σιγοβράζει μέσα μας, μήνες τώρα και κρατιέται και ξεχύνεται με την πρώτη ευκαιρία σαν άγριο σκυλί να αρπάξει κομμάτι, ακρίτα. Μια πολιτική εξουσία, ανυπόληπτη, ύποπτη, κατώτερη των περιστάσεων, άσχετη, αρπακτική, ανελέητη τοποθετεί αμυδρά λίγο πιο εκεί το κάδρο εστίασης. Να πιάσει καλλιτέχνες. Εκείνους του καλλιτέχνες που δεν τα «πήραν» από μίζες, ούτε τα «ξέπλυναν» σε real estate. Όσοι οι ίδιοι βάλαμε σε

βάθρο και τους λατρέψαμε δίνοντας τους ιερατική εξουσία στις ψυχές μας. Απαγγελτικοί σταθήκαμε απέναντι τους, για τη νόμιμη φορολογία τους, έτοιμοι να τους κατασπαράξουμε. Κορώνες τύπου, είναι νόμιμοι αλλά όχι ηθικοί, εξοβελιστήκαν εξόφθαλμα παράλογα σε κάθε κατεύθυνση. Ηθικό με βάση ποιους κανόνες και αρχές ηθικής; Ενώ ο νομός είναι υπαρκτός και στέρεος. Αν είναι άδικος, παράλογος, τρελός να αλλάξει, αλλά όχι να καιροσκοπούμε την ηθική όσων επιβλήθηκε και όχι όσων τον θέσπισαν!

Και λίγο πιο εκεί το κάδρο των εξουσιών, να πιάσει και άλλους μέσα, μπας και ξεχάσουμε ποιοι βγάζουν τις βαλίτσες τα ευρώ προς τα Κέιμαν και τους άλλους φορολογικούς παραδείσους. Πως θα αποκοιμηθεί ο κόσμος; Πως θα κάνουμε ανυπόληπτους τους καλλιτέχνες του; Εκείνους που απευθύνονται στην ψυχή, άρα καλλιεργούν και αφυπνίζουν; Πως θα τους αφήσουμε ορφανευμένους από γιατρικά στις καρδιές τους; Μίκραινε τους καλλιτέχνες, κόντυνε τους, χώρεσε τους στη δική σου μικρότητα, εξουσία! Αλεξίου, Γαλανή, Αρβανιτάκη να εξετάζονται με οικονομικούς όρους, αδίκως και παραλόγως, λες και μονό το χρήμα μετρά, πια, για όλους μας πάνω απ όλα και για όλα. Η Άννα, η Δέσποινα, η Έλλη του κεφιού μας, της τρέλας μας, της εξόδου, της παραφοράς μας, της καψούρας, του τραγουδιού που μας κρατεί συντρόφια, μπαίνουν στο ίδιο καζάνι να βράσουν με τους οικονομικούς εγκληματίες. Αδίκως. Όμως πες – πες κατι θα μείνει.

Και όταν δεν είναι το χρήμα, είναι κάτι άλλο Αίολο. Όπως στην περίπτωση του Γιώργου Νταλάρα, που πάντα κατηγορείται αλλά κανείς δεν το ορίζει πως. Πρόσφατο κρούσμα; Η δημόσια τοποθέτηση του ομότεχνου κ. Αγγελάκα, που βασισμένος σε μια αποστροφή του λογού σε συνέτηξα του Νταλάρα, ειρωνικά τον παρακίνησε να μοιράσει τα υπάρχοντα του στους φτωχούς ως πρωτοχριστιανός στην ρωμαική Γαλιλαία. Και όταν πάλι δεν παίζει αυτό, κονταίνουμε τα μεγέθη χρησιμοποιώντας μέτρα και σταθμά φτιαγμένα για άλλα είδη. Ο σπουδαιότερος ηθοποιός μας, ο Γιώργος Κιμουλης, δεν κρίνεται για την τέχνη του, αλλά κυνηγιέται στα θέατρα για ένα στιγμιότυπο με κάποια σχέση του, λες και το προκαλεί ή για αυτό μας ενδιαφέρει. Λες και συντηρεί την ύπαρξη του από πόζες σε παραλίες, μπουζούκια, σκάφη και στημένα παπαράτσι, εξομοιώνοντας τον με τον Αντώνη Ρώμο, για παράδειγμα και την Υβονη Μποσνιακ που σε όλες τις πόζες περπατάει πίσω του!

Να δεχτώ πως για το κοινό, για όλους μας, η προδοσία αφόρα στο ότι ξεχωρίσαμε αυτούς του καλλιτέχνες απ το μέτριο. Τους αναγάγαμε στο παραπάνω