Αντίποινα, προβοκάτσια ή μυρωδιά εμφύλιου;

07:48 3/11/2013 - Πηγή: Matrix24

Μετά το προχθεσινό θανατηφόρο, καλά σχεδιασμένο και επαγγελματικό χτύπημα εναντίον τριών 20αρηδων στο Νέο Ηράκλειο, νομίζω ότι το δίλημμα «αντίποινα ή προβοκάτσια;» που τίθεται είναι δευτερεύον. Τα κυρίαρχα ερωτήματα που θα πρέπει να θέσει στον εαυτό της η ανήσυχη και σοκαρισμένη ελληνική κοινωνία είναι άλλα. Θα αφήσει να επιβεβαιωθούν οι Κασσάνδρες που προφητεύουν αποσταθεροποίηση; Θα εγκαταλειφθεί στην επικράτηση της ωμής βίας, του μίσους και

του τρόμου; Θα επιτρέψει να τυλιχθεί η χώρα στις εμπρηστικές φλόγες της ανομίας και του αιματηρού διχασμού;

Δυστυχώς , φιρί–φιρί το πηγαίνει η Ελλάδα να χάσει οικογένειες, εστίες, εναπομείνασες περιουσίες και όποια αξιοπρέπεια διατηρεί ακόμα, μέσα στα δεινά ενός αδελφοκτόνου εμφυλίου. Όχι γιατί ένα μεγάλο κομμάτι της είναι αποφασισμένο να πάρει το ρίσκο να αλλάξει τον κόσμο υφαίνοντας το ιστό μιας πιο δίκαιης κοινωνίας. Αντίθετα, γιατί μοιάζει έτοιμο να παραδοθεί στο μολυσματικό θυμό, τη φατριαστική οργή , τη φονταμενταλιστική υστερία και τον αιμοβόρο φανατισμό που θέλουν θα σκορπίσουν σε συντρίμμια τη κοινωνία.

Είναι άραγε αυτή η κατάκοπη και κατακερματισμένη κοινωνία διατεθειμένη να συρθεί από μοχθηρές συμμορίες αυτόκλητων τιμωρών σε μια περιπέτεια που θα αφανίσει τους αδύναμους, θα εξαθλιώσει τους μεσαίους, θα ψαλιδίσει ακόμη τους «έχοντες και κατέχοντες; Πολύ φοβάμαι πως ναι. Δεν θα είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που σχεδόν ζηλωτικά θα νομιμοποιήσει το φαύλο κύκλο της βίας, θα καταπιεί άκριτα κάθε δηλητηριώδη παραλογισμό, θα στρατευτεί εκτονωτικά πίσω από τυχοδιωκτικές και συνωμοσιολογικές θεωρίες. Ακόμη και οι υποσημειώσεις της πρόσφατης Ιστορίας βρίθουν από γεγονότα και περιστατικά σφοδρής διχοστασίας που οδήγησαν την χώρα σε δραματική πτώση, σε μια εις Άδου κάθοδο.

Δεν είναι νομίζω η κατάλληλη στιγμή για εξιστορήσεις των ανελέητων διχασμών και των βίαιων εμφύλιων συγκρούσεων που ταλάνισαν οδυνηρά της Ελλάδα το περασμένο αιώνα. Οφείλω, όμως, να υπενθυμίσω τη ανάμιξη του ξένου παράγοντα ως εκάστοτε κοινού παρανομαστή και ταυτόχρονα διαιρέτη των αντιμαχόμενων εγχώριων δυνάμεων . Και παράλληλα να υπογραμμίσω τη καχεξία των ντόπιων εξαρτημένων ελίτ, να συνθέσουν μια αυτόνομη εθνική ταυτότητα και να χαράξουν μια διακριτή πορεία για το κοινό συμφέρον του λαού.

Γι’ αυτό, τώρα που κόβουν τα στιλέτα των μαχαιροβγαλτών και βαράνε τα κουμπούρια των εν ψυχρώ εκτελεστών , επανέρχομαι στο κυρίαρχο ερώτημα. Προς όλους μας. Θα αφήσουμε σαν πολίτες τη χώρα ξεκρέμαστη να γίνει σωρός ερειπίων ή θα αναρωτηθούμε με σύνεση για τα αυτονόητα προς αποφυγή του ολέθριου αλληλοσπαραγμού; Ποιος, λοιπόν, επιδιώκει εμφύλια ανάφλεξη και γιατί; Για προσωπική διάσωση, για ιδεολογική επιβολή, για ίδιον συμφέρον, για εξουσιαστική κυριαρχία; Και γιατί επιχειρείται να ραγίσει η όποια συνεκτικότητα αυτού του αδύναμου οικονομικά και ανοχύρωτου γεωπολιτικά κρίκου; Λόγω ιστορικής τυφλότητας και πολιτικής μυωπίας; Λόγω πνευματικής ανεπάρκειας; Λόγω υποτέλειας;

Σαφώς και μεγάλη μερίδα της ορθολογικής και ψύχραιμης κοινωνίας «καθαρίζει» από τα τρέχουσες απειλές, τα πιεστικά και κρίσιμα ερωτήματα με ένα: « λυπάμαι αλλά δεν θα πάρω άλλο κομμάτι βίας» ή με το: «να μου λείπει ακόμα μια, κυριολεκτική αυτή τη φορά, αιμορραγία». Αλλά δεν αρκούν. Και κυρίως δεν μπορούν να επαναφέρουν τις σταθερές του πρότερου ειρηνικού και συλλογικού βίου. Αν δεν διερευνηθούν σε βάθος τα κίνητρα της αποσταθεροποίησης, δεν αποκαλυφθούν ποιοί είναι οι κερδισμένοι αυτής της ολοένα και αυξανόμενης απαξίωσης του πολιτικού συστήματος, δεν ξεσκεπαστούν οι μηχανισμοί υπόσκαψης της δημοκρατίας, η Ελλάδα αντί να ρυθμίσει στοιχειωδώς τα της κοινωνικής συνοχής της θα βρεθεί εξαρθρωμένη στη δίνη μιας σκόρπιας σύγχυσης και μιας χαοτικής βίας. Αυτής που όχι μόνο επιδιώκουν, αλλά και διακηρύσσουν ανοιχτά οι οπαδοί του ολοκληρωτισμού, όποια προβιά και αν φοράνε.