Απόλαυσέ το όσο διαρκεί

07:13 24/6/2014 - Πηγή: Matrix24

Μέχρι στιγμής είναι μάλλον το καλύτερο Παγκόσμιο Κύπελλο εδώ και αρκετές δεκαετίες. Πρώτα απ' όλα η μπάλα πάει στο πλεχτό ασυνήθιστα συχνά. Γεγονός που κάνει πιο συναρπαστικό το θέαμα. Ο μέσος όρος γκολ, έως τώρα, με 2,9 είναι υψηλότερος από Παγκόσμιο κύπελλο του 2002 στη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία που ήταν 2,53 ανά ματς και συναγωνίζεται το Μουντιάλ του Μεξικού του 1970 το οποίο είχε 2,97 γκολ

ανά παιχνίδι. Μου αρέσει ότι δεν έχουν εμφανιστεί ισοπαλίες σκοπιμότητας ενώ μόλις τρία ματς ήταν «άσφαιρα» χωρίς γκολ ήταν στα τρία ισόπαλα 0-0 παιχνίδια μεταξύ Ιράν-Νιγηρίας, Βραζιλίας-Μεξικού και Ελλάδα-Ιαπωνίας.

Στα θετικά καταγράφω ότι οι διαιτησίες δεν έχουν δώσει αφορμή για σχολιασμούς αλλοίωσης του αποτελέσματος. Αν εξαιρέσει κανείς τον ανεκδιήγητο Ιάπωνα Γιουίτσι Νισιμούρα που εφηύρε ένα πέναλτι υπέρ της Βραζιλίας στο εναρκτήριο αγώνα της κατά της Κροατίας , τα υπόλοιπα σφάλματα χρεώνονται στα ανθρώπινα λάθη, όπως εκείνο της ακύρωσης του κανονικού γκολ της Βοσνίας εναντίον της Νιγηρίας. «Εγκλήματα», πάντως δεν είχαμε, ενώ οι αποβολές των Πέπε, Κατσουράνη, και του Παλάσιος της Ονδούρας ήταν δίκαιες.

Μου αρέσει, ακόμα, που οι παίκτες με πρωτοπόρους τους οικοδεσπότες Βραζιλιάνους τραγουδάνε βροντερά τον Εθνικό τους ύμνο και αποκορύφωμα τη συγκίνηση μέχρι δακρύων του Νειμάρ από το πάθος, την περηφάνια και τη γνήσια αγάπη για τη πατρίδα του που ράγισε εκτός από τις καρδιές των συμπατριωτών και τις οθόνες της ντόπιας τηλεόρασης.

Με ευχαριστεί επίσης που τα γήπεδα είναι γεμάτα και πολύχρωμα, αφού ακόμα και το Ιράν και η Αλγερία μαζεύουν κόσμο στις κερκίδες. Ταυτόχρονα με διασκεδάζουν οι καινοτομίες του ηλεκτρονικού ελέγχου της γραμμής που τέρματος, το σπρέι για τα φάολ και το τάιμ άουτ. Μη ξεχάσω να πω και ένα καλό λόγο για τη μπάλα των αγώνων. Η Brazuca, είναι αξιόπιστη, και πετώντας στον αέρα πάει σε ευθεία γραμμή, σε αντίθεση με εκείνη της Jabulani στη Ν. Αφρική που έστριβε ακόμα και με το σφύριγμα της βουβουζέλας.

Με εξιτάρει ακόμα που οι αγώνες διεξάγονται, λίγο πολύ, σε σωστές για καλοκαίρι ώρες. Που και οι Αμερικάνοι αρχίζουν να αγαπούν, όπως ο υπόλοιπος κόσμος, το ποδόσφαιρο. Που υπάρχουν σοκαριστικές ανατροπές στα δίδυμα των φαβορί των ομίλων αποδεικνύοντας ότι δεν υπάρχουν ποδοσφαιρικές δυναστείες. Και, τέλος, που η χαρά του “τζόγκο μπονίτο”, ομάδων- εκπλήξεων όπως η Κόστα Ρίκα επαναφέρει το ενδιαφέρον στα διεθνή τουρνουά, πάνω που παραμυθιαζόμασταν ότι μόνο το Champions League πρόσφερε υψηλού επιπέδου θέαμα.

Α ναι, παίζει επί πλέον ρόλο ότι υπάρχει και κάτι ευαίσθητο, ανθρώπινο και τρυφερό στη συμπεριφορά των ομάδων που αγκαλιάζονται από το φτωχό κόσμο των πόλεων της Βραζιλίας. Στο πιο πολιτικοποιημένο από πλευράς κοινωνικών αντιδράσεων Μουντιάλ. Το ότι ο Γκανέζος Σαλί Μουνταρί της Μίλαν περπάτησε στους δρόμους μοιράζοντας χρήματα σε οικονομικά ευάλωτους κατοίκους μιας φαβέλας, δεν ήταν απλόχερη επίδειξη φιλανθρωπικής ελεημοσύνης αλλά αλληλεγγύη ενός άλλοτε φτωχόπαιδου της Αφρικής προς συνανθρώπους που βασανίζονται από τις στερήσεις.

Στον ίδιο τόνο μοιράζουν χαμόγελα στα πρόσωπα πολλών παιδιών όταν βλέπουν τους καταδεκτικούς σταρ του ποδοσφαίρου από κοντά να υπογράφουν αυτόγραφα και να βγάζουν φωτογραφίες μαζί τους. Πόσο μάλλον όταν η ομάδα του Μεξικό βγήκε βόλτα και έπαιξε μπάλα στη παραλία με τα πιτσιρίκια που είχαν μαζευτεί τυχαία εκεί;

Γι αυτό επιμένω. Δεν είναι ο αίλουρος Ουτσόα, ο λυτρωτής Μέσι, ο συγκινητικός Πίρλο , ο εκδικητής Σουάρες, ο βετεράνος Κλόζε, σύσσωμη η Ολλανδία και η Γαλλία που προσθέτουν χάρη σε αυτό το Μουντιάλ. Ούτε είναι τα απίθανα μόικαν κουρέματα ή τα τουτουάζ -μανίκια κάθε ποδοσφαιριστή που του χαρίζουν ένα παρδαλό σόου για τη κάλυψη των τηλεοπτικών αναγκών. Είναι μαζί ο ενθουσιώδης κόσμος και οι ανιδιοτελείς ομάδες που ξορκίζουν κάθε λαιφσταιλάδικη σαπουνόπερα και αγωνιστική σκοπιμότητα, επαναφέροντας, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, στο διεθνές ποδόσφαιρο την κανονικότητα μιας γνήσιας γιορτής. Γι' αυτό ας το χαρούμε όσο κρατήσει.

Όσο για την Εθνική μας απόψε, ας συγκρατήσει το γεγονός πως οι Γιάγια και Κόλο Τουρέ της Ακτής Ελεφαντοστού , έχασαν τον αδερφό τους Ιμπραίμ και δεν έφυγαν για τη κηδεία του. Έμειναν να παίξουν με την Εθνική τους ομάδα και να παλέψουν την πρόκριση για την ιστορία της.