Άστεγοι! Από την Εδέμ στο Κολαστήριο

07:30 20/11/2013 - Πηγή: Matrix24

Ήταν κάτι σαν θεότητα των ημερών μας, η απαραίτητη απόδειξη της προόδου και ευημερίας μας. Η απόκτηση «στέγης» για τον Έλληνα ξεπερνούσε μικροαστικά όνειρα και προσδοκίες. Ήταν κάτι σαν επανάσταση που έκανε Γερμανούς και υπόλοιπους εταίρους να τρίβουν τα μάτια τους. Ο αγώνας για το «να βάλω ένα κεραμίδι» στο κεφάλι μου ήταν η απαραίτητη συνθήκη προόδου της ελληνικής κοινωνίας.

Ακόμη και όταν η κρίση έφερε τα πάνω κάτω …και ο παράδεισος έγινε κόλαση, το «σπίτι» ήταν το ύστατο καταφύγιο. Έχασες τη δουλειά σου, να χάσεις και το «κεραμίδι» πάνω από το κεφάλι σου; Οι εμπορικές αξίες έχουν πέσει

στο μισό. Τίποτα δεν πωλείται.
«Αν χάσουμε το σπίτι, θα πρέπει να χωρίσουμε». Εκείνη θα γυρίσει με το μικρό γιο τους στους γονείς της, σε κάποια χωριό της Πελοποννήσου. Εκείνος θα φύγει στη Γερμανία. Αγόρασε το διαμέρισμα με δάνειο. Δούλευε διπλή βάρδια στην οικοδομή. Δέκα χρόνια αργότερα δεν μπορούσε να βρει δουλειά. Ο εφιάλτης της έξωσης γονατίζει και τους πιο ψύχραιμους.

«Πέφτω στο κρεβάτι και σκέφτομαι, ότι αύριο μπορεί να είναι η σειρά μου. Ή θα πρέπει να αφήσω τα παιδιά μου νηστικά ή να πληρώσω τις δόσεις», εξομολογείται άνεργη μητέρα.

Πού πάνε όσοι μένουν άστεγοι; Κάποιοι μπορεί να επιστρέψουν στο χωριό. Κάποιοι θα πάνε μείνουν στους γονείς τους. Οι υπόλοιποι θα βρεθούν παγιδευμένοι στον εφιάλτη της έξωσης.

«Από τη μια μέρα στην άλλη μπορείς να βρεθείς στο δρόμο». Ο άντρας είναι γύρω στα πενήντα. Γνωστός σεφ σε εστιατόρια της Μυκόνου και στα καλύτερα μαγαζιά της χώρας. Όχι δεν ήταν σπάταλος ούτε τεμπέλης. Ένα εστιατόριο προσπάθησε να κάνει ο άνθρωπος. Έπεσε έξω. Ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος.

Αναγκάστηκε να πουλήσει ότι είχε και δεν είχε. Ξεσπιτώθηκε. Από την μια στιγμή στην άλλη, βρέθηκε στο δρόμο. Το πρώτο βράδυ κοιμήθηκε στα «επείγοντα», εφημερεύοντος νοσοκομείου. Παρατηρώ το πρόσωπο του άντρα καθώς, μιλάει στην κάμερα του δημοσιογράφου Αντώνη Σρόιτερ. Είναι ο άντρας της διπλανής πόρτας. Ο επιτυχημένος επαγγελματίας που δούλευε μια ζωή. Περιποιημένος, αξιοπρεπής και ψύχραιμος. Το βλέμμα του καθαρό και στοχαστικό. Δεν θυμίζει τους συνηθισμένους άστεγους που συναντάμε σε παγκάκια και πλατείες. Με σόκαρε η αξιοπρέπειά του. Με λύγισε η ανάγκη του να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του.

Πότε θα μιλήσουμε για τους άστεγους; Και με ποιους όρους; Όσο περισσότερο χρονικό διάστημα μένει κανείς στους δρόμους τόσο απομακρύνεται η προοπτική της επανένταξης στην κοινωνία. Ξεχνάς πώς είναι να έχεις «σπίτι», καθημερινότητα, ζωή. Το μέλλον; Πιο μαύρο δε γίνεται.

Η Αθήνα έχει αλλάξει. Δεκάδες ξενοδοχεία έχουν κλείσει τα τελευταία χρόνια. Εκατοντάδες διαμερίσματα έχουν μείνει απούλητα και άλλα τόσα κλειστά. Δεν είναι πολυτέλεια να έχεις μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου. Το πάγωμα των εξώσεων αν και όχι για όλους, δίνει μια ανάσα σε μια κοινωνία που κραυγάζει ότι δεν αντέχει άλλη φτώχεια..

Θυμάμαι τα λόγια του Χάμπερμας. Αυγουστιάτικο μεσημέρι σε μια Αθήνα που σιγοβράζει. Μπροστά στο κατάμεστο αμφιθέατρο της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο 84χρονος Γερμανός φιλόσοφος, ανέλυσε με τον μοναδικό οξυδερκές πνεύμα του, την ευρωπαϊκή κρίση κάτω από το πρίσμα της έλλειψης «πολιτικής αλληλεγγύης». Το κοινό χειροκρότησε θερμά, όταν ο Χάμπερμας με τη γοητεία ενός σταρ, τόνιζε ότι «οι κυβερνήσεις που έχουν εμπλακεί στην επιβολή των προγραμμάτων λιτότητας έχουν ευθύνες για τη συνέπεια των προγραμμάτων που εφαρμόστηκαν στις χώρες του Νότου και αυτή την ευθύνη πρέπει να την αναλάβουν.»

Στην Μαδρίτη, τη Ρώμη, την Αθήνα… άστεγοι από εξώσεις κοιμούνται στα «επείγοντα» κάποιου ξενοδοχείου, στους λιγοστούς ξενώνες, στο πάρκο, στο δρόμο. Τι σημασία έχει αν οι εμπορικές αξίες των ακινήτων έχουν πέσει στο 40% ; Απόψε, κάποιοι συμπολίτες μας, θα ψάχνουν πάλι για μια στέγη. Όσο και να κλείνουμε τα μάτια, η οικονομική γενοκτονία των ευπαθών ομάδων είναι προ των πυλών. Και οι μαρτυρίες για τις ζωές που εκτροχιάστηκαν θα εξακολουθούν να μας στοιχειώνουν.