Μπάρτσα, σύμβολο ή Σύστημα;

07:37 5/4/2014 - Πηγή: Matrix24

Πάντως, όχι το ποδόσφαιρο που έκανε παγκόσμια είδωλα τον Πελέ, τον Μαραντόνα, τον Κρόιφ ή τους Πούσκας και Ντι Στέφανο, πιο πριν. Πόσο πιο πριν, στην Αναγέννηση, στην βιομηχανική Επανάσταση ή στην εποχή του Μεσοπολέμου; Μπροστά στις σημερινές βεντέτες του αθλήματος, οι προηγούμενες μοιάζουν μ’ αρχαίους ήρωες, υποστηρίζουν οι κυνικοί.

Όπως το σημερινό ποδόσφαιρο, μοιάζει με μπιλιάρδο, απαντούν οι ρομαντικοί. Στην αναζοπύρωση της γνωστής διαμάχης, διόλου συμπτωματικά, πρωταγωνιστεί η ομάδα του New Age κυρίαρχη για μιαν ολόκληρη δεκαετία, η Μπαρτσελόνα βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα. Θύμα

αδικίας, φθόνου ή παρασκηνίου; Η τιμωρία της ΦΙΦΑ, σαφής. Απαγόρευση μεταγραφών, για ένα χρόνο. Αιτία; Τα επαγγελματικά συμβόλαια με ανήλικους ποδοσφαιριστές. Οι Τσάβι, Ινιέστα, Πουγιόλ, Βαλντές και Πικέ πλησιάζουν προς την έξοδο; Ας τους διαδεχθούν οι διψασμένοι έφηβοι προς δόξαν του ανεξάντλητου φυτώριου.

Αλλ’ αυτό το σύστημα κλονίζεται. Για την ακρίβεια, το παράδειγμα, προς μίμηση έχει υπερβεί τα νόμιμα όριά του, εκδηλώνοντας τάσεις επικίνδυνες και μονοπωλιακές. Παρέχονται εκπαίδευση, περίθαλψη, ευκαιρίες για καριέρα και οικογενειακή φροντίδα, ισχυρίζεται ο πρόεδρος του συλλόγου. Πρόκειται για παιδομάζωμα δίχως φραγμούς και σύνορα, αντιτείνουν οι οπαδοί του υγιούς ανταγωνισμού, το αντιμονοπωλιακό αθλητικό δίκαιο και η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου.

Πίσω από τη νομική, παραμονεύει η αληθινή όψη των πραγμάτων. Στην είσοδο της περίφημης Ακαδημίας στη Βαρκελώνη, διαβάζεις τη λέξη MASIA. Πουθενά δεν γίνεται λόγος για Εργαστήριο Τεράτων. Γιατί, λοιπόν, ενώ αυτός που μιλούσε για τα ζάρια του Θεού ήταν ο Αϊνστάιν, όταν συζητούν ή γράφουν για τα φυτώρια της Μπαρτσελόνα, είναι όλο και περισσότεροι όσοι αναφέρονται στον δρ. Φρανκενστάιν; Σύμφωνοι, δεν γεννήθηκε ούτε έλαμψε σε κάποιαν τριτοκοσμική αλάνα ο Λιονέλ Μέσι, όπως οι αστέρες του παρελθόντος στις φτωχογειτονιές τους, φορώντας φανέλες, ξεπλυμένες και παπούτσια ξεχαρβαλωμένα.

Είναι, όμως, προϊόν δοκιμαστικού σωλήνα, ο κορυφαίος παίκτης του πλανήτη, είναι το «τέρας» που επιβεβαιώνει την ύπαρξη του αόρατου κατασκευαστή, μ’ άλλα λόγια ενός Φρανκεστάιν των γηπέδων; Καθώς πλησιάζει η ώρα των βλαστοκυττάρων, ακόμα και η πλέον εφιαλτική εφαρμογή δεν πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται ως απίθανη. Στο Καμπ Νου την έδρα της Μπάρτσα, το σύνθημα που εκφράζει τους Καταλανούς, την αντίθεση στη Ρεάλ και στη Μαδρίτη (κάτι σαν «Αθήνα γ…..μένη, ο ΠΑΟΚ δεν πεθαίνει») και την αφοσίωση της τοπικής κοινωνίας στην ομάδα – σύμβολο, αποκτά μια νέα διάσταση, περίεργη: Κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος.

Τι παραπάνω, άραγε; Ομάδα συν μυθολογία συν εθνική ταυτότητα συν αυτονομία συν Καταρ σήμερα, συν κάποια πολυεθνική αύριο, συν δίκτυο ανήλικων ταλέντων, συν κολοσσός φαρμακευτικής πιο πέρα συν Όμιλος κυρίαρχος κι ασυναγώνιστος, τελικά, μια Αυτοκρατορία – ρυθμιστής των τίτλων, των κανόνων και, κυρίως, της φυσιογνωμίας του ποδοσφαίρου για το μέλλον;

Στοπ. Ακόμα, κι η πολιτική φαντασία έχει τα όριά της. Για την ώρα, ο ορατός κίνδυνος που αντιπροσωπεύει η Μπαρτσελόνα είναι, η ίδια κι οι μιμητές της (Ρεάλ Μπάγερν, Μ. Γιουνάιτεντ) να συγκροτήσουν ένα αδιαπέραστο καρτέλ μ’ αυτονόητες επιδιώξεις κι εξίσου αυτονόητο αποτέλεσμα της εξασθένισης κάθε πιθανού αντιπάλου. Αν, μάλιστα, ο ιός του μπιλιάρδου εξαπλωθεί (ήδη στην Μπάγερν, για παράδειγμα, εξαιτίας του Γκουαρδιόλα), ο θρίαμβος της ομοιομορφίας, δηλαδή του ποδοσφαιρικού μονοθεϊσμού, αναμένεται με σιγουριά. Την ίδια ώρα παίκτες της Ζενίτ ομολογούν ότι εξαγόρασαν διαιτητή με… ρεφενέ.

Ο Μαραντόνα ανησυχεί μήπως ο Μέσι προστεθεί στη μηχανή της Μπάγερν, οπότε θ’ αναζητείται απλώς το όνομα του… δεύτερου. Οι χθεσινοί ιδιοκτήτες της Μίλαν και της Ίντερ αποσύρονται, προς όφελος νεόπλουτων από αναδυόμενες οικονομίες. Αντίο Μπερλουσκόνι και οικογένεια Σένσι της Ρόμα, ζήτω εμίρηδες και ολιγάρχες. Ρέκβιεμ για τους ιδαλγός σαν τον Μάσιμο Μοράτι, καιρός, για τυχοδιώκτες και επενδυτές, αγνώστων λοιπών φρονημάτων. Κι ο Πελέ, ενώ καίγεται το εξοχικό στη γενέτειρά του, εν όψει Μουντιάλ προφανώς, κυκλοφορεί βιβλίο υπό τον προβλέψιμο τίτλο «Γιατί είναι σπουδαίο το ποδόσφαιρο». Μ’ ερωτηματικό. Όχι, λοιπόν, για να πρωταγωνιστούν 3-4 ομάδες διαρκώς, εξασφαλίζοντας ταλέντα, διαφημίσεις, έσοδα, υποστήριξη και αυτόματη αναπαραγωγή πολλαπλάσιων κερδών.

Αλλ’ επειδή ο βασιλιάς των σπορ θα παραμείνει τέτοιος όσο θα επιτρέπει στην αδικία, στην ανισότητα και στο απρόβλεπτο, κυρίως, να συμμετέχουν στη διαμόρφωση της μάχης. Ναι, η Φυλή του ποδοσφαίρου απειλείται κι αρχίζει ν΄αντιδρά. Φ, όπως Φρανκενστάιν, όπως φούσκα και φύκια (για μεταξωτές κορδέλες), ή όπως φανέλα και φρόνημα; Να γιατί χειροκροτούν την Ατλέτικο του Ντιέγκο Σιμεόνε ή την Παρί εναντίον της πληκτικής Τσέλσι. Αρκετά με τις θυσίες στο βωμό των σκοπιμοτήτων. Αν το παιχνίδι δεν βεβηλώνει την εξουσία και την πολιτική ορθότητα, αν δεν πριμοδοτεί την συγκίνηση, αν οι ημίθεοι δεν παίζουν ζάρια, αν στη Ρώμη δεν υπάρχει Σπάρτακος, ο βασιλιάς είναι γυμνός. Δίχως το μερίδιο της τύχης, ούτε η ζωή ερεθιστική. Είν’ ο έρωτας προβλέψιμος; Μπάρτσα κι άστα…