Μπορεί η Κύπρος να «ξηλώσει» τον γερμανικό «μονόδρομο»;

07:30 19/3/2013 - Πηγή: Matrix24

«Χαιρετίσματα στη Μέρκελ. Σας είχα πει ότι δεν περνά το κούρεμα των καταθέσεων». Τη φράση αυτή φέρεται να είπε χθες το απόγευμα, σε στενό συνεργάτη της Άνγκελα Μέρκελ, ο νεοεκλεγείς κύπριος πρόεδρος, Νίκος Αναστασιάδης, εν μέσω της πρωτοφανούς πολιτικής

και οικονομικής ταραχής που έχει προκαλέσει στη Μεγαλόνησο η απόφαση του Eurogroup για τις κυπριακές καταθέσεις.

Ο Αναστασιάδης, έπειτα από τη σύσκεψη αρχηγών και τις πολιτικές διαβουλεύσεις που έλαβαν χώρα στο νησί, αλλά και υπό το βάρος των λαϊκών αντιδράσεων, κατανόησε πως η απόφαση για το κυπριακό κούρεμα ενδέχεται –με σοβαρές πιθανότητες- να μην περάσει από την κυπριακή Βουλή.

Και τότε τι; Με τι απειλούσαν τον Αναστασιάδη προκειμένου να δεχθεί το κούρεμα; Με έξοδο από το ευρώ και άτακτη χρεοκοπία. Με τα ίδια, δηλαδή, εκβιαστικά επιχειρήματα, που χρησιμοποιούσαν έναντι των ελληνικών κυβερνήσεων τα τελευταία τρία χρόνια. Κι όμως, όπως όλα δείχνουν, οι κυπριακές πολιτικές δυνάμεις, πολλές εκ των οποίων δεν μπορούν να κατηγορηθούν για ανευθυνότητα –ίσα ίσα- («όχι» λέει ακόμη και το ως χθες κυβερνών ΑΚΕΛ…) δεν «μασάνε» στους εκβιασμούς των Ευρωπαίων και τους ζητούν άλλη λύση.

Τελικά, η συνταγή του Βερολίνου δεν είναι μονόδρομος; Φλερτάρει η Κύπρος με αυτοκτονικό ιδεασμό; Θα προκαλέσει η κυπριακή Βουλή την άτακτη χρεοκοπία της χώρας και την έξοδό της από το ευρώ; Μάλλον όχι. Απλώς, η Κύπρος φαίνεται να κάνει (και όχι με πρωτοβουλία του Αναστασιάδη, αλλά των άλλων κομμάτων…) αυτό που δεν έκανε ποτέ η Ελλάδα: λέει «όχι» σε μία εξοντωτική απόφαση του Eurogroup, των Βρυξελλών, εν γένει των δανειστών.

Παρά το γεγονός ότι η Γερμανία βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο και η στάση της Άνγκελα Μέρκελ δεν μπορεί να είναι όσο «ελαστική» θα μπορούσε να ήταν στο παρελθόν, οι δανειστές δεν φαίνονται διατεθειμένοι να παίξουν με τη φωτιά. Κάθε άλλο. Ήδη από χθες το βράδυ, η έκτακτη τηλεδιάσκεψη του Eurogroup αποφάσισε να δώσει στη Λευκωσία ευελιξία στις αποφάσεις, προκειμένου να προστατεύσει τις καταθέσεις (τουλάχιστον τους μικροκαταθέτες και τις καταθέσεις μόχθου και όχι ρώσων ολιγαρχών) από το κούρεμα και τις συνέπειές του. Από τη δήμευση του 10%, δηλαδή –για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους.

Γιατί, μπορεί η Μέρκελ να μη θέλει να κατηγορηθεί ως «χαλαρή» από τους ψηφοφόρους της, αλλά δεν μπορεί να ρισκάρει και μεσούσης της γερμανικής προεκλογικής περιόδου σοβαρές αναταράξεις στην Ευρωζώνη, με απρόβλεπτες συνέπειες.

Η μικρή Κύπρος, λοιπόν, δείχνει και στην ελληνική κυβέρνηση –ίσως και σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο- το δρόμο: δείχνει πως, όταν μια κυβέρνηση θεωρεί πως τα επιβαλλόμενα είναι εθνικώς επιζήμια, μπορεί και οφείλει να πει «όχι».

Αν, μάλιστα, συντονιστούν όλες οι χώρες του Νότου και κάνουν το ίδιο, τότε το Βερολίνο δεν μπορεί παρά να κάνει πίσω –αν αυτή τη στιγμή δεν εφαρμόζεται ένα σχέδιο αργής και βασανιστικής διάλυσης του ευρώ, πράγμα μάλλον απίθανο. Και, αν η Γερμανία κάνει πίσω στην «μη συστημική» Κύπρο, τότε δεν μπορεί παρά να κάνει πίσω, αν έχει απέναντί της όλες τις χώρες του Νότου. Αν δεχθούμε ότι η Ελλάδα ή η Κύπρος δεν αποτελούν από μόνες τους «συστημικό κίνδυνο», όλος ο Νότος μαζί μπορεί να διαλύσει την Ευρωζώνη.

Αρκεί, φυσικά, ο Νότος να συνειδητοποιήσει τη δύναμή του. «Κι αν το Βερολίνο σκληρύνει τη στάση του, ξεκινήσει πόλεμος Βορρά-Νότου και διαλυθεί το ευρώ;», θα διερωτηθούν πολλοί. Δύσκολα θα το κάνει. Αλλά, και να το αποτολμήσει, οι χώρες του Νότου ήδη βιώνουν επιπτώσεις, ανάλογες με αυτές που θα υφίσταντο αν διαλυόταν το ευρώ. Οπότε, αξίζει η προσπάθεια. Ειδάλλως, η μεγάλη Ισπανία, η ασταθής Ιταλία, η ασθμαίνουσα Πορτογαλία και, φυσικά, η τάλαινα Ελλάδα θα είναι εκτεθειμένες, απέναντι στο «όχι» της μικρής, αλλά περήφανης Κύπρου.