Δεκατρείς – τουλάχιστον – λόγοι αισιοδοξίας

07:26 20/12/2012 - Πηγή: Matrix24

-«Είτε βραδιάζει, είτε φέγγει, μένει λευκό το γιασεμί» – Γεώργιος Σεφέρης-

Η Άννα Φρανκ πέρασε εφηβεία κλεισμένη στη σιωπή, στον παράφρονα παραλογισμό –όχι ότι υπάρχει κι άλλος- στο κυνήγι και πριν ζήσει καν, τελείωσε ο χρόνος της. «Δεν σκέφτομαι όλη αυτή τη δυστυχία γύρω» έγραφε «αλλά την ομορφιά που ακόμα υπάρχει». Γύρω της μαίνονταν μια απ τις πιο ζοφερές πραγματικότητες στην ιστορία της ανθρωπότητας. Όχι ότι μάθαμε και τίποτα, αλλά να, συνέβη και ίσως ξανασυμβεί…

Και ο χρόνος μαζεύει, συρρικνώνεται και πάει. Και αρχίζουν οι ανασκοπήσεις και οι καταμετρήσεις και οι ανακηρύξεις

σε πρόσωπα της χρονιάς, μεγάλες στιγμές, τι βρήκαμε καλό και τι δυσάρεστο οι συντάκτες, οι αναλυτές, όσοι τέλος πάντων έχουμε δημόσιο λόγο, παραπάνω. Δουλεύω 23 χρόνια σ αυτή τη δουλειά. 23 φορές έχω γράψει εξυπνάδες, εξυπνακισμούς, αστειάκια, σοβαρά, σοβαροφανή, κατάπτυστα ή αξιοπρεπή αντίστοιχα κείμενα. Φέτος, ναι, δυσκολεύομαι, όπως όλοι μας, μάλλον, όχι για τα δυσάρεστα, τα τραγικά, τα φρικτά γεγονότα! Ζήσαμε μια χρονιά που ξεκίνησε με αυτοχειρία – καταγγελία στο Σύνταγμα, αμέτρητες ακόμα αυτοκτονίες, την άνοδο και την κοινοβουλευτική ύπαρξη της ΧΑ, την φτώχεια, τους αστέγους, την ανεργία, τα κομμένα ρεύματα στα σπίτια απ την τρελή και μισητή πλέον, φοροεισπράκτορα ΔΕΗ, το μνημόνιο 1, 2 και όποιο σίκουελ του, την εγκληματικότητα, την απαξία της ανθρώπινης ζωής, τα καμένα σινεμά, το φόβο των ανθρώπων στις πορείες, τη έφηβη Μυρτώ τσακισμένη στη Πάρο, τις συνεχείς εκλογές, τις διορισμένες κυβερνήσεις, τη τρόικα, την επιθετικότητα μας, τη σκληρότητα μας, την ανωνυμία της χλεύης στο διαδίκτυο, τα νταηλίκια, μέχρι τις παραλογές εκτελέσεις βρεφών στο Κονέκτικατ.

Μπορώ να γράφω χιλιάδες λέξεις γι όλα αυτά και να μη τελειώνουν τα γράμματα, αλλά να βρίσκω κι αλλά να περιγράψουν τη ξαφνική σκοτεινιά και το θάμπωμα γύρω μας. Όμως δεν έχει -για την ελπίδα μας ρε παιδιά- ομορφιές, ανθρωπιά, συμπόνοια, στιγμούλες χαράς να γαντζωθούμε; Έχει! Γιατί…

…«Είτε βραδιάζει, είτε φέγγει, μένει λευκό το γιασεμί» όπως έγραφε ο Γεώργιος Σεφέρης, λίγο πριν φύγει από τη ζωή, όλο αισιοδοξία αυτός ο σε γενικές γραμμές πεσιμιστής ποιητής και που μου το θύμισε ο πολύτιμος φίλος μου Λουκάς στο twitter.

… επειδή ακόμα ακούμε Χατζιδάκι και κοινωνούμε ομορφιά, Θεοδωράκη για το μεγάλο και το υψηλό, Τσιτσάνη, Βαμβακάρη για τα κρυμμένα μας βογγητά, Αττίκ στις νοσταλγίες μας, Ξαρχάκο στην ελληνικότητα μας τη λόγια, Μαρκόπουλο στα επικά μας, Σαββόπουλο στα σοφά και στα κρυμμένα μας, Κραουνάκη στις βόλτες μας και στο ταξίδι μας όλο, Γαλάνη, Αλεξίου, Ελευθερία, Νταλάρα, Μητσιά, Βίσση, Μαρινέλλα, Ζουγανέληδες, Μποφίλιου, Ρασούλη φυσικά και Παπάζογλου.

… γιατί έχουμε την ποίηση για τη γλώσσα, τη σκέψη, τις γέφυρες με τη ψυχή μας πάνω απ όλα και διαβάζουμε, ξέρουμε απ έξω, κατανοούμε άλογα -ίσως- αλλά βαθιά Καβάφη, Ελύτη, Καρυωτάκη, Σεφέρη –φυσικά, Λαπαθιώτη, Χριστιανόπουλο, Σκαρίμπα, Βρεττάκο, Πατρίκιο, μέγα Αναγνωστάκη, Δημουλά, Ρουκ, Εμπειρίκο, Βαλαωρίτη –Αριστοτέλη και Νάνο, Παλαμά, Σολωμό και τόσους άλλους. Και στιχουργούς πολύτιμους Γκάτσο, Παπαγιαννοπούλου, Γκανά, Ελευθερίου, Παπαδόπουλο, Νικολακοπούλου…

… γιατί είδα κόσμο στο Κοινωνικό Ιατρείο να κάνει εμβόλια στα παιδιά του και να σώζει τις ζωή του, ανθρώπους ανασφαλίστους η μετανάστες, με γιατρούς – εθελοντές, που έδιναν το υστέρημα του χρόνου τους, σε 8ωαρα και ανθρωπιά. Και τις γυναίκες στις γραμματεία που δούλευαν η καθεμία για τρεις και τις νοσηλεύτριες με τα πονεμένα πόδια απ τις βάρδιες να κάνουν άλλη μια παραπάνω για το καλό των άλλων. Χωρίς λεφτά φυσικά. Μόνο με καρδιά…

… Γιατί κάποιοι αντι κυκλωματικοί κάνουν ακόμα σάτιρα –ας αφήσω ήσυχο τον Αριστοφάνη και εγώ και ας μη κάνω καμία αναφορά- με γλώσσα που τσακίζει και υπογραμμίζει, ατρόμητοι για να τα βάζουν με στόχους πάνω από το μπόι τους, όπως μαζικά οι ράδιο Αρβύλα, μοναδικά ο Γιάννης Ζουγανέλλης, ο Σταρόβας –ναι; Έχει κανείς αντίρρηση;- η ομάδα της Ελληνοφρένειας. Και γιατί ακόμα κυκλοφορούν στο διαδίκτυο τα βίντεο της Μαλβίνας και χιλιάδες νέοι την κάνουν κομμάτι τους.

… γιατί είδαμε στο σινεμά μια υπέροχη ταινία του Καραμαγγιώλη, μια υπεραγωγή του Σμαραγδή και μια νεανικότατη άψογη τεχνικά αφήγηση του Παπακαλιάτη.

… γιατί είδα τη μεγάλη μου κόρη να κάνει παρέλαση σε σχολειό με παιδιά άλλων εθνικοτήτων και να καμαρώνει που οι καλύτερες της φίλες, είναι από την Αλβανία. Και γιατί πήρα την απόφαση να πάνε τα παιδιά μου σε δημόσιο σχολείο και μάλιστα στο υπόλοιπο Αττικής και είδα δάσκαλους και νηπιαγωγούς να μην ξεπουλιούνται για ιδιαίτερα, να μην ξεχωρίζουν παιδιά από εθνικότητες και την οικονομική κατάσταση των γονιών τους, αλλά να παραμένουν άξιοι για το μεγάλο τίτλο και το χρέος του δασκάλου.

… είδα γιορτή στο νηπιαγωγείο, με έργο Τριβιζά παρακαλώ, υπερπαραγωγή! Οι νηπιαγωγοί είχαν βάλει λεφτά απ την τσέπη τους (και μη συζητάτε τώρα για μισθούς γιατί θα κλάψουμε όλοι μαζί!), χρόνο, μεράκι, γνώσεις και αγάπη. Και είδα και το μεγάλο κτήμα της περιοχής (κάνει να το πω; Το Κτήμα Νικολέλη με τον περίφημο «Ανθό του» και η ευθύνη πάνω μου), να προσφέρει στο δημόσιο νηπιαγωγείο σάλα, ποτά, φαγητό, γλυκά και ο σύλλογος δώρα για να χαρούν τα παιδιά όλων μας…

…είδα μεγαλοπαρουσιάστρια λαμπερή να βάζει με όρο να μη μαθευτεί τ όνομα της ποτέ, 3.000 ευρώ σε δημοσιογράφο παλιό της εκπομπής της, για να αντιμετωπίσει μεγάλο πρόβλημα υγείας, που ούτε καν συμπάθεια δεν είχαν (και εγώ επίσης, δεν της το είχα κιόλας!).

…ακόμη άνθρωποι φτωχοί, της πρώην μεσαίας τάξης, τρέχουν με κουβέρτες, φαγητά, ρούχα, παιχνίδια, βιβλία στα καλέσματα για τα παιδιά των ιδρυμάτων και για τους αστέγους. Οσους έχουν πολλά φωνάζουν τους φωτογράφους και ποζάρουν πλούσια ντυμένοι σε κάνα χορό. Να πάνε δέκα παπλώματα στους άστεγους δεν ευκαιρούν.

… Και έχουμε νέους συγγραφείς, που πολλοί δεν είναι ακόμα 30 ετών, 600 παραστάσεις θεάτρου, που τουλάχιστον οι 150 είναι υψηλή τέχνη του λόγου, της εικόνας και της κίνησης.

… έχουμε ο ένας τον άλλον –έστω έναν αλλά που αξίζει- αυτή τη γαμημένη ομορφιά του τόπου γύρω μας, παντού και αυτό το φως που ποιο Παρίσι μου λέτε, δεν υπάρχει αυτή η διαφάνεια του μπλε και του πορτοκάλι που μας περικλείει και αυτούς τους άξιους προγόνους, που όσο και αν κάποιοι επάνω τους νεκροφιλούν, εδώ στα ίδια μέρη πάταγαν και τον ίδιο ουρανό κοιτούσαν και αυτή την ισόθεη γλώσσα μιλούσαν και όποιος δε καταλαβαίνει, ε, δε ξέρει που πατά και που πηγαίνει (τον Σαββόπουλο, τον έβαλα ε;).

… και τέλος γιατί ίσως να ισχύει αυτό που έλεγε ο Πλούταρχος (ε! ο ιστορικός όχι ο λαϊκός τραγουδιστής!), και που τώρα για επίλογο το υιοθετώ, μιας και στα επόμενα γραφόμενα θα γυρίσω το πιο πιθανόν, στο γνωστό μου και σίγουρο και πάντα απαισιόδοξο εαυτό: «Μια ευτυχισμένη και γεμάτη χαρά ζωή δεν μπορεί να προκληθεί από εξωτερικά πράγματα: ο άνθρωπος αντλεί από μέσα του, σαν από πηγάδι, την ευτυχία και την χαρά».