Δον Κιχώτης ή Άι-Βασίλης

07:22 19/12/2012 - Πηγή: Matrix24

Στην πολιτική δεν κάνεις προκοπή μόνο με ευχές και επικλήσεις. Φαντάζομαι ότι ένας οξυδερκής άνθρωπος σαν το Βαγγέλη Βενιζέλο θα το γνωρίζει αυτό. Ως εκ τούτου απορώ πώς ένας ρητορικά χαρισματικός και διανοητικά επινοηματικός πολιτικός προστρέχει σε αδιέξοδους μαιάνδρους. Τον ακούω κάθε τόσο να πλασάρει με ευκολία ότι “το ΠΑΣΟΚ θα ανέβει όταν ανέβει και η χώρα”. Ειλικρινά μου φαίνεται ακατανόητο. Μοιάζει σαν να λέει ότι όταν φουσκώσει η θάλασσα και

τα ψάρια βγουν στη στεριά, το κόμμα του θα περπατάει επί των κυμάτων.

Προφανώς όλοι έχουν το δικαίωμα να ονειρεύονται θαύματα. Ειδικότερα όταν βρίσκονται στη δυσχερή θέση να μετρούν στη Βουλή μόνο 26 βουλευτές και στις δημοσκοπήσεις μονοψήφια νούμερα. Αλλά δυστυχώς ούτε αυτό κάνει συμπαθέστερο το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ. Πόσο μάλλον όταν ο πρόεδρός του φαντασιώνεται ότι η κρίση του κόμματός του είναι κάτι σαν το συνάχι; Παροδική, δηλαδή . Και ακόμα χειρότερα όταν επιδιώκει να τη ξεπεράσει με τεχνικό-οικονομικά εργαλεία. Τότε πια ακούγεται σαν θεωρητικός μηχανικός που δεν αντιλαμβάνεται ότι έχουν στραβώσει τα θεμέλια και γέρνουν τα μπετά του οικοδομήματος που ανέλαβε να αναστηλώσει.

Δυστυχώς , η κρίση του ΠΑΣΟΚ είναι δομική και συντελείται στα πλαίσια ενός μείζονος ιστορικού μετασχηματισμού. Γι’ αυτό και είναι εντελώς περιττή η ταύτισή του με τη φάση που περνάει η χώρα. Δεν πρόκειται για αδικία της Ιστορίας απέναντι σε ένα κόμμα αλλά για εκδίκηση της κοινωνίας. Οπότε η διατύπωση της αναμενόμενης ιστορικής επανόρθωσης όταν ξεστραβώσει το κλίμα μοιάζει με επίκληση φαντασμάτων σε πνευματιστικές συνεδρίες- για να μη πω ανανοηματοδότηση του θρύλου που θέλει τα ψάρια να πετάγονται από το τηγάνι για να πέσουν και πάλι στο ποτάμι .

Κακά, όμως, τα ψέματα. Η εμβάπτιση σε τέτοια λογική όχι μόνο στοιχειώνει τις ματαιωμένες φιλοδοξίες μιας σειράς στελεχών τα οποία δραπετεύουν από τη όποια κομματική συλλογικότητα, αλλά αναδύει ιδιότυπα και το « εγώ» του προέδρου του. Τι το ΄θελε στις Σέρρες να τοποθετηθεί σε στυλ: «εγώ δεν είχα πατέρα ανακτορικό σύμβουλο»! Και πώς στο κάτω –κάτω συμβιβάζει την μη εμπλοκή του δικού του πατέρα με τη βασιλική καμαρίλα – σε αντίθεση όπως άφησε να εννοηθεί με το πατέρα του Σημίτη- με τη προσαρμοστικότητα που επιδεικνύει σε μια σειρά αντιδημοφιλή μέτρα της κυβέρνησης;

Είναι σαφές ότι ο Βενιζέλος ως έξυπνος άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι η συγκυρία επιτάσσει ριζοσπαστισμό και ανατροπές. Μόνο που αυτές τις επιχειρεί ξιφομαχώντας ανέξοδα σαν το Δονκιχώτη με οπτασίες από το ηρωικό παρελθόν. Αντί, λοιπόν, να επιδιώξει την άρση της εξασθένησης στην οποία περιέπεσε το κόμμα του επιχειρεί μοιρολατρικά τη πολιτική του επιβίωση αναμετρώμενος με τα καπρίτσια της Ιστορίας. Όχι με τις προκλήσεις της. Εξάλλου, η δήλωσή του ότι « χωρίς το ΠΑΣΟΚ δεν κυβερνιέται η χώρα» επαναφέρει τη στατικότητα της παλιάς αυτοσυντήρησης παρά πάλλεται από εξυγιαντική διάθεση και κινητικότητα.

Αναπόφευκτα, χωρίς διακριτό στίγμα , χωρίς λύσεις ριζικές και βιώσιμες, εγκαταλείπει μια μερίδα εναπομεινάντων ψηφοφόρων του στις διευρυνόμενες ορέξεις της Ν.Δ. εν όψει των επερχόμενων σκληρών διλημμάτων. Τους δε υπόλοιπους, τους χαρίζει άθελά του, σαν πράσινος Αι-Βασίλης σε εκείνους τους νέους , ρηξικέλευθους πολιτικούς σχηματισμούς που επιχειρούν να βρουν αντιστοίχηση με τη κοινωνία, όπως τη κίνηση Λοβέρδου.