Ένα τουίτερ από τον Κολοκοτρώνη

07:34 25/3/2014 - Πηγή: Matrix24

Γιατί, άραγε, ο Τούρκος πρωθυπουργός απαγορεύει το τουίτερ όταν εορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης; Σύμπτωση. Σαν τόσες άλλες, ομοιότητες κι αναλογίες, που ερεθίζουν την (πολιτική) φαντασία ή καλλιεργούν την αμοιβαία καχυποψία, τουλάχιστον ανάμεσα στην ποίηση και στην πολιτική.

Εντάξει, στα ραδιόφωνα και στα μέσα μεταφοράς, ο Σεφέρης διαβάζει Σεφέρη κι ο Παλαμάς διαβάζει Παλαμά. Εκτός συνόρων, ενδεχομένως ο Ρίλκε να διαβάζει Ρίλκε,

ο Λόρκα να διαβάζει Λόρκα και ο Μαγιακόβσκι ν’ απαγγέλει εαυτόν, επίσης. Αλλ’ αν ο Πούτιν δοκιμάσει ν’ απαγγείλει Πούσκιν, θ’ απαντούσαν οι νεοναζί της Ουκρανίας με επιλεγμένα αποσπάσματα του Έζρα Πάουντ, για παράδειγμα; Τίποτε στις μέρες μας δεν θεωρείται δεδομένο, τίποτε αυτονόητο. Ούτε καν ο σεβασμός απέναντι στο δικαίωμα της επικοινωνίας.

Κι ο Ταγίπ Ερντογάν, που δεν δείχνει να διατηρεί και τους πλέον ισχυρούς δεσμούς με το άθλημα της ποίησης, προτιμώντας παιδιόθεν το ποδόσφαιρο, επιτίθεται στην κοινωνική δικτύωση επειδή την χρησιμοποιούν οι αντίπαλοί του, επειδή δεν ελέγχεται όπως η τηλεόραση κι επειδή, κυρίως, μετατρέπεται σ’ εργαλείο ανατροπής, σ’ εργαλείο του διαβόλου. Δεν είναι, προφανώς, μέσο κι όπλο ποιητικό το τουίτερ. Απλώς, αφού η ιδιάζουσα λειτουργία του στηρίζεται σε περιορισμένο αριθμό λέξεων, άρα σε συμπυκνωμένο λόγο, μοιάζει να κατάγεται από την σχολή των αρχαίων επιγραμμάτων, αν δεν αντιπροσωπεύει μιαν σύγχρονη εκδοχή τους. Δεν έχουν, ωστόσο, προηγηθεί τα μηνύματα στην τηλεφωνική οθόνη και, πιο πριν ακόμη, τα συνθήματα της πολιτικής διαφήμισης; Πολλά τα πρόσωπα του ηλεκτρονικού διαβόλου για να είναι ακίνδυνες συμπτώσεις. Όπου η φλυαρία, οι διαξιφισμοί κι οι ατέρμονες τηλεμαχίες αλλοιώνουν το περιεχόμενο των εννοιών κι ευνοούν την χαοτική γενίκευση, η ακρίβεια, η αναγκαστική πυκνότητα κι η εκφραστική οικονομία του τουίτερ, ενώ δεν ισοδυναμούν σε καμία περίπτωση με γνωρίσματα ποιητικά, πάντως υπογραμμίζουν την πεμπτουσία της τέχνης και της τεχνικής, μ’ άλλα λόγια την ευθυβολία της αφαίρεσης και του απογυμνωμένου λόγου.

Να τι φοβούνται, στη διάρκεια των αιώνων, η υποκρισία, η δημαγωγία και οι διαχειριστές της εξουσίας. Να, απ’ την άλλη, πως με τη βοήθεια των συνθημάτων, η πολιτική εκπίπτει σ’ επικοινωνία. Γουστάρεις; Μπουτάρης. Ένα ρήμα κι ένα επίθετο βοήθησαν τον υποψήφιο να γίνει δήμαρχος. Τρία χρόνια αργότερα, ευδιάκριτη αντιστροφή. Μπουτάρης; Δεν βρίσκεις να παρκάρεις. Τα τερτίπια της στιχουργικής στην υπηρεσία της πολιτικής. Μπορούσαν να υποπτευθούν τραγουδοποιοί και στιχουργοί την ψηφιακή εποχή μας και τη δύναμη του Διαδικτύου, την μετατροπή καρπών ή δένδρων και υδάτων σε κομματικές επιγραφές από την Ελιά χωρίς τον Κώτσο μέχρι τον θολό Ποταμό.

Σχεδόν έξι δεκαετίες πριν, η Νάνα Μούσχουρη καθιερώνεται με τη σύνθεση των Μάνου Χατζιδάκι – Γιώργου Εμιρζά. Πώς τον λεν τον ποταμό; Ιλισσό, Ιλισσό. ΚΟΔΗΣΟ, ΚΟΔΗΣΟ, θα συμπλήρωνε η φιλοπαίγμων διάθεση των ημερών μας θυμίζοντας τον κεραυνό εν αιθρία στα γαλήνια νερά του 1979. Από τα συντρίμια της ΕΔΗΚ ως το Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (καλός ο τελευταίος, όμως των άλλων δεν είναι δημοκρατικός!) κι από το σημερινό σκορποχώρι (ΑΝΕΛ, Δράση, κ.λπ.) ως το σατιρικό σύνθημα ΑΔΕΔΥ δεν γίνεται χωρίς την ΓΣΕΕ και το ΠΑΜΕ να φύγουμε, τι σημαίνει ανάχωμα της λαϊκής οργής και τι ανεξάντλητη δεξαμενή δυνάμεων χωρίς ικανή αντιπροσώπευση, μένει ν’ αποδειχθεί στην κάλπη. Προς το παρόν, στον χώρο που σπεύδουν να καλύψουν το «Ποτάμι» κι ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν κυριαρχούν τόσο τ’ αναγνωρίσιμα ονόματα, όσο μια ορισμένη κι υποχρεωτική σύγκριση μ’ εκείνο το, προ 35ετίας, άδοξο εγχείρημα.

Τώρα, με την πληθώρα «ελεύθερων» τηλεοπτικών σταθμών και την ΕΡΤ απούσα, η τέταρτη εξουσία διεκδικεί ευθέως, δια των πρωταγωνιστών της μεγαλύτερο, μερίδιο από τις άλλες τρεις. Οι δημοφιλείς περσόνες επανέρχονται στον φακό, ως αρχηγοί κομμάτων, όταν ο Γέρος του Μωριά φαντάζει ως απολίθωμα ιστορικό μαζί με την επέτειο του ’21. Ελευθερία ή Θάνατος – ένα προφητικό τουίτερ;