Για όνομα του Θεού…

07:23 28/1/2014 - Πηγή: Matrix24

«Ο Θεός σωπαίνει. Μακάρι, τώρα, να μπορούσε και ο άνθρωπος να βγάλει το σκασμό», γράφει σε ένα από τα βιβλία του ο πνευματώδης χιουμορίστας και αγνωστικιστής Γούντι Άλεν. Σωστά. Αλλά οι άνθρωποι συνήθως δεν το βουλώνουν ποτέ.

Ειδικά στην Ελλάδα της ακατάσχετης φλυαρίας, της αερολογίας και της γλωσσικής ακράτειας φτάνουν να εγκαλούν ένα πολιτικό για τη πίστη και τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Όχι, ως όφειλαν, για τα προσόντα, την αρετή ή τα έργα του. Κοινώς, μερικοί δεν έχουν το Θεό τους, όταν Τον εντάσσουν μικροκομματικά

στο πολιτικό παιχνίδι.

Σε ανύποπτο χρόνο ήδη διάφορα γραφικά δημοσιεύματα επιχειρούσαν να θίξουν το θρησκευτικό φρόνημα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Σε στυλ, «ο Αλέξης Τσίπρας, στη σημερινή ορκωμοσία στη Βουλή αρνήθηκε να φιλήσει τον Σταυρό όταν του προτάθηκε, σνομπάροντας ακόμα και τον συμβολισμό τόσο του Ιερού Συμβόλου, όσο και της στιγμής», προσπαθούσαν εντέχνως να αποδομήσουν το προφίλ του ως ενάρετου πιστού.

Σε άλλες περιπτώσεις διοχέτευαν δήθεν αθώα την απορία « πού, άραγε, εκκλησιάστηκε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κατά την διάρκεια του 15Αύγουστου;», αφήνοντας υπόνοιες για παραμέληση των θρησκευτικών καθηκόντων που παραδειγματικά κάθε Έλληνας πολιτικός πρέπει να ασκεί.

Πάλι καλά που οι επίδοξοι εγχώριοι ζηλωτές, που φαντασιώνονται την χώρα ως ιδιότυπο θεοκρατούμενο κράτος, δεν έσπευσαν προς αφορισμό, ανάθεμα ή κατάρα του ηγέτη ενός κόμματος. Πράξη στην οποία ενδεχομένως ακραίοι φονταμενταλιστικοί κύκλοι ευχαρίστως θα προέβαιναν αν γνώριζαν τις δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα στην εφημερίδα «Κυκλαδίτικη» τον Ιούλιο του 2011, όπου παραδεχόταν ανοιχτά ότι είναι άθεος.

Πιθανόν τότε, αναμειγνύοντας τα ουράνια με τα επίγεια, μερικοί Μεσαιωνικοί Ταλιμπάν να του ζητούσαν, τουλάχιστον, εν χορώ εξηγήσεις για τον «παράλογο» προσανατολισμό του. Γιατί, μάλλον, διανύοντας τον 21ο αιώνα δεν θα μπορούσαν να τον διώξουν αφού προηγουμένως τον σύρουν μισαλλόδοξα σε ιεροεξεταστική ανάκριση.

Το ότι, βέβαια, το σύνταγμα αναγνωρίζει ότι η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησίας είναι μεν η επικρατούσα θρησκεία, αλλά όχι η υποχρεωτική είναι μάλλον ψιλά γράμματα για τους άτεγκτους θρησκομανείς-όχι απαραίτητα ρασοφόρους. Το ζήτημα, ωστόσο, δεν αφορά μερίδα ιερέων που δεν συμμερίζονται τον ανεξίθρησκο χαρακτήρα του κοσμικού κράτους.

Ούτε, φυσικά, σχετίζεται με μια ελάχιστη μειονότητα ντόπιων Αγιατολάχ που έχει συμφιλιωθεί με το ανορθολογικό επιχείρημα ότι η πίστη επιβάλλεται με νόμους και καταναγκασμό. Το πρόβλημα προκύπτει όταν η πίστη ανεβαίνει υποκριτικά στη κεντρική πολιτική σκηνή προς θεατρινίστικη εκμετάλλευση, εμπορία θεμελιωδών δικαιωμάτων και, κυρίως, άγρα ψηφοφόρων. Ουαί υμίν…

Η επιμονή της υπό σύγχυση Λ. Συγγρού στη διατύπωση «Οι πολίτες πρέπει να γνωρίζουν σε τι πιστεύει ο κ.Τσίπρας», θα είχε πιθανόν ενδιαφέρον ως ανακοίνωση κήρυξης ιερού πολέμου στη Κουμουνδούρου με όρους τηλεοπτικής σαπουνόπερας. Επί της ουσίας, όμως, αποτελεί μια μικρόψυχη και μάταιη εκδήλωση από ένα κόμμα που αντλεί τις αρχές του από τον ευρωπαϊκό φιλελευθερισμό.

Γιατί ακόμα κι αν υποτεθεί ότι αποτελεί προοίμιο πολιτικής όξυνσης, η επίκληση της εμπλοκής του Θεού στο πολιτικό παιχνίδι αποδεικνύει έλλειψη ψυχραιμίας, κρίση στρατηγικής και σαφώς απουσία Θείας φώτισης. Δεδομένου ότι στη θεοσεβούμενη Ελλάδα κανένας πολιτικός ηγέτης δεν κρίθηκε από το ζύγι της θρησκευτικής του πίστης.

Ουδέποτε μετρήθηκε το κύρος και το πολιτικό του ανάστημα από το αν έκανε εξαντλητική νηστεία όλη τη Σαρακοστή, αν έριχνε χρυσές λίρες στο παγκάρι της εκκλησίας ή κοινωνούσε γονατιστός σε δημόσια θέα. Ούτε, φυσικά, τον έψεξε κανείς για την απουσία του από εκκλησιαστικές εκδηλώσεις, της μη θρησκευτικής ταφής της σορού του συμπεριλαμβανομένης.

Προφανώς, ούτε καν το ανόητο ανάθεμα στο Ελευθέριο Βενιζέλου επί φανατικού Διχασμού φτούρησε μαζικά. Δεν μείωσε την πολιτική του αίγλη, την προσφορά του στην πατρίδα και την ένδοξη εγγραφή του στις σελίδες της Ιστορίας. Πρωτίστως, άλλωστε, το εκλογικό σώμα έχει αντιληφθεί ότι ούτε η αθεΐα ενοχοποιεί κάποιον, ούτε η ορθόδοξη πίστη του τον αθωώνει.

Και, αναμφίβολα, έχει από καιρό συνειδητοποιήσει ότι στην κάλπη δεν εκλέγονται αρχιεπίσκοποι αλλά βουλευτές σύμφωνα με τις προσδοκίες των ψηφοφόρων για τις πολιτικές ιδέες και τις ικανότητές τους. Όχι για τα τρισάγια, τα τάματα και τις δεήσεις του στο Κύριο σύμφωνα με το προσευχητάρι του γέροντα Παΐσιου.