Η άγνωστη ζωή του κριτή του «Just the 2 of us» Δημήτρη Αρβανίτη

13:15 14/4/2014 - Πηγή: Matrix24

Πολιτικές κόντρες, καλλιτεχνικά πειράματα, ταξίδια, έρωτες, γλέντια και ταινίες. Να ανακαλύψει μια προσωπικότητα που δεν περνάει ποτέ αδιάφορη και δεν αφήνει αμφιβολία ότι ακόμα κι αν δεν είχε γίνει σεναριογράφος και σκηνοθέτης, κάποιον άλλο προκλητικό τρόπο θα είχε βρει να εκφραστεί. Αυτό επεδίωκε ο Δημήτρης Αρβανίτης από μικρός, από τότε που οι δικοί του τον ήθελαν έναν καθ’ όλα σεβάσμιο γιατρό -τελικά πέρασε Φαρμακευτική-, αλλά η ευφυΐα του δεν τον άφησε να προσαρμοστεί στα στενά πλαίσια της εποχής. Γι’ αυτόν μοναδικό φάρμακο ήταν η δημιουργική κόντρα του με οτιδήποτε ήθελε να του επιβληθεί

ως δεδομένο και η εναντίωσή του στις έτοιμες και δεδομένες συνταγές. Ήταν και παρέμεινε ένας επαναστατημένος έφηβος και ένας ακάματος ονειρευτής.

Από την Τίνα Μανδηλαρά στο Thema People

Ακόμη και τώρα, όταν οι ηθοποιοί από τα «Κλεμμένα όνειρα» διαμαρτύρονται ότι δεν αντέχουν τις ώρες των γυρισμάτων, ο Αρβανίτης είναι αυτός που τελευταίος θα εγκαταλείψει το πλατό - και τον αγώνα. Ξυπνάει ξημερώματα, γράφει σενάρια μαζί με τους συνεργάτες του και κατόπιν ξεκινάει δουλειά. Δεν κοιμάται και δεν εφησυχάζει σχεδόν ποτέ. Η φυσική ενέργεια ήταν αυτή που τον έκανε να αντέχει ώρες δουλειάς και σε αντίξοες συνθήκες - εξωτερικά γυρίσματα στη βροχή και στο κρύο. Ηξερε όμως πάντα ότι χωρίς δημιουργία είναι σχεδόν χαμένος - ακόμη κι όταν κάθεται σε κάποιο καφέ για επαγγελματικό ραντεβού θα τον δεις να βγάζει μπλοκάκι και να σημειώνει αντιδράσεις, σκέψεις και διαπιστώσεις για ό,τι παρατηρεί. «Σκηνοθεσία είναι η χωροταξία σε μεγάλη κλίμακα», είχε πει κάποτε το πρότυπό του, ο σκηνοθέτης Βολανάκης, κι αυτό είναι ένα μότο που εφαρμόζει ο Αρβανίτης σε κάθε πτυχή της ζωής του.

«Πρέπει να σκηνοθετείς συνέχεια, στον δρόμο, στη ζωή σου, στην καθημερινότητά σου, να κλέβεις εικόνες, το μυαλό σου να μη σταματάει ποτέ. Αυτό είναι που γεννά την ανάγκη να δημιουργείς προϊόντα που επικοινωνούν με τον κόσμο. Εγώ πιστεύω στην επικοινωνία και θεωρώ ότι ακόμη και η πιο τρελή ταινία πρέπει να έχει το κοινό της», είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξή του. Κι αυτό το κοινό δεν άργησε να το βρει γνωρίζοντας αυτά που συγκινούν τους ανθρώπους, τα «κλεμμένα όνειρά» τους και τις βαθιά απελπισμένες ψυχές. Τα σίριαλ που γυρίζει είναι ίσως ο δικός του τρόπος να επικοινωνεί με τις πιο έντονες πτυχές των ανθρώπων, να βλέπει τα πάθη και τα απωθημένα τους. Και τελικά το μυστικό της επιτυχίας του είναι αυτή ακριβώς η υπερβολή.

Δούλευε και ερωτευόταν

Γι’ αυτό και ρουφώντας τη ζωή μέχρι το μεδούλι, ο Δημήτρης Αρβανίτης ήθελε τα πάντα πολύ. Πήγαινε πολύ κόντρα, δούλευε και ερωτευόταν πολύ, ονειρευόταν πολύ και έκανε πολύ θόρυβο και σαματά. Οχι όμως χωρίς αποτέλεσμα. Ακόμη και όταν έπιασε για πρώτη φορά στα χέρια του ως φοιτητής κινηματογραφική μηχανή, την οποία μάλιστα του είχε χαρίσει ένας παππούς από τη Φωτογραφική Εταιρεία, ενόσω ακόμα σπούδαζε στη Φαρμακευτική, τόλμησε να γυρίσει δύο ταινίες χωρίς να έχει ιδέα.

Οι ταινίες του πήραν την πρώτη θέση και οι προτάσεις με το «καλημέρα» άρχισαν να πέφτουν βροχή. Τότε ήταν που ο σκηνοθέτης Αντώνης Τέμπος τού πρότεινε και την πρώτη του δουλειά στην τηλεόραση -30 χρόνια πριν- και εκείνος δέχτηκε χωρίς δεύτερη κουβέντα και κυρίως χωρίς να έχει ιδέα. Του έδωσαν ένα συνεργείο, μια κάμερα και την ευχή για καλή σταδιοδρομία - εκείνος τράβηξε για Μύκονο όπου έκανε την πρώτη του ταινία. Εκτοτε η πορεία του ήταν τόσο καταιγιστική που σήμερα μιλάμε για ρεκόρ σκηνοθεσίας σίριαλ, κινηματογραφικών ταινιών, ντοκιμαντέρ ακόμη και εγκαίνια ανοιχτών χώρων, διαφημιστικών σποτ και ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί.

Οι «Τολμηρές ιστορίες», ο «Εραστής δυτικών προαστίων», η «Ζωή της άλλης» κ.ο.κ. είναι μόνο ένα μικρό δείγμα από τις τηλεοπτικές του επιτυχίες. Το «όχι» δεν ήταν κάτι που μετρούσε ως απάντηση γι’ αυτόν -όπως λέει και το μότο από τον «Νονό»- γι’ αυτό και τα έβγαζε υποδειγματικά πέρα με οτιδήποτε επιχειρούσε να καταπιαστεί. Οι ηθοποιοί γίνονταν φίλοι του εκτός πλατό, αλλά στα γυρίσματα ο Δημήτρης Αρβανίτης παρέμενε ένας ασυμβίβαστος τελειοθήρας. Δεν είχε μάθει άλλωστε να συμβιβάζεται ούτε όταν αναζητούσε τη δική του μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης ως έφηβος και ως παιδί: δύο εκθέσεις φωτογραφίας που διοργάνωσε μέσα στη χούντα καταστράφηκαν ολοσχερώς από την Ασφάλεια, αλλά κατάφεραν να πάνε στην Μπιενάλε και να αποσπάσουν βραβείο. Ολα γίνονταν σχεδόν μαγικά για τον Δημήτρη από νωρίς και όλα ήταν αποτέλεσμα του αψίκορου πάθους και της επιθυμίας του να ρουφήξει τη ζωή ως το μεδούλι.

Το μήλον της Εριδος

Αυτές τις συμβουλές δίνει άλλωστε στους φίλους του ηθοποιούς και σκηνοθέτες, επικαλούμενος το προσωπικό του παράδειγμα, όταν του ζητάνε μια γνώμη λαμβάνοντας υπόψη την πείρα του στον χώρο. Πολλοί είναι αυτοί που θα τον ήθελαν να δουλεύει για πάρτη τους - από τραγουδιστές μέχρι κανάλια και δημόσιους φορείς. Πρόσφατα οι φήμες ήθελαν τον ANT1 να τον διεκδικεί ως παράγοντα για τα νέα του αναπτυξιακά πλάνα, αλλά εκείνος δεν θέλησε να προδώσει τους φίλους του από το Μεγάλο Κανάλι.

Μετά τα «Κλεμμένα όνειρα», μάλιστα, ο γνωστός σκηνοθέτης σχεδιάζει νέα σειρά για την επόμενη σεζόν, εξασφαλίζει δηλαδή τη δική του «Δικαίωση», όπως τιτλοφορείται το σίριαλ που θα γυριστεί με φόντο τη Σύρο. Ο ίδιος ωστόσο ομολογεί ότι στενοχωριέται όταν βλέπει τόσους συναδέλφους του να μένουν χωρίς δουλειά και ποτέ δεν έπαψε να έχει την αίσθηση ότι ανήκει στους καθαρόαιμους παλαίμαχους του είδους - και στους πλέον προνομιούχους. Εχει άλλωστε γράψει και συγκεκριμένο «Οδηγό επιβίωσης» για ηθοποιούς, αφού, κατά τη γνώμη του, οι σχολές είναι ανεπαρκείς και οι ηθοποιοί βγαίνουν στο κύκλωμα χωρίς πυξίδα. Οσο για τον ρόλο του κριτή που κατέχει για την ώρα στο «Just the 2 of us», όλοι ξέρουν πως είναι ένα νέο εγχείρημα που του ταιριάζει γάντι - ως δάσκαλου, ως ανήσυχου ανθρώπου και ως σχολιαστή.

Από παιδί, όταν αναζητούσε τον δικό του χώρο και το δικό του καταφύγιο, το έβρισκε μόνο ανάμεσα στους ανθρώπους παραμένοντας εντυπωσιακά εξωστρεφής-σκέτο σόου και με έντονη κοινωνική ζωή. Χωρίς να τον ενδιαφέρουν οι σειρήνες της κολακείας, ο Δημήτρης Αρβανίτης ήθελε πάντα να περιβάλλεται από κόσμο και φίλους και να μένει μακριά από στενά σχήματα όπως αυτά της πολιτικής. Μπορεί για τον πολύ κόσμο ο γνωστός σκηνοθέτης να παραμένει ο άνθρωπος που τους χαρίζει δραματικές στιγμές γεμάτες κλάμα, για τους φίλους του όμως έχει τον ρόλο του μόνιμου διασκεδαστή.

Απόδειξη είναι το φανταχτερό, χαρούμενο και παιχνιδιάρικο στυλ του -με τα μακριά φουλάρια, τα χρωματιστά γυαλιά με τα κρεμασμένα μπιχλιμπίδια-«τζουμπλέκια», όπως τα λέει ο ίδιος, και τα προκλητικά παπούτσια που διαθέτει σε τεράστια συλλογή. Σήμα κατατεθέν του όμως είναι το τατουάζ με το barcode που έχει χτυπήσει στο γυμνό του κρανίο. Στα χνάρια του δείχνει να βαδίζει ο 20χρονος γιος του, που διαθέτει ταλέντο στην υποκριτική και είναι δημιουργικά τόσο ατίθασος όσο και ο πατέρας του. Το παν είναι τελικά ο μικρός να μπορέσει, σύμφωνα με τις επιταγές του πατέρα, να ανοίξει ένα παράθυρο προς τον κόσμο, «να δει την ψυχή τους, να την ταρακουνήσει, να ανακαλύψει μια άλλη καθημερινότητα έξω από τη δική μας, όπου ο κόσμος θα είναι πιο ελεύθερος και πιο ανοιχτός». Αυτά είναι που λέει ο πατέρας προς τον γιο πιστεύοντας ότι το σημαντικό είναι ο καθένας από εμάς να πιστέψει ότι έχει τη δυνατότητα και οτιδήποτε ονειρευτεί να το πραγματοποιεί. Τουλάχιστον, αυτός κάνει πράξη τα «Κλεμμένα όνειρα» με οποιονδήποτε τρόπο μπορεί.

Από το entertv.gr