Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ (ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΘΕΙ) ΣΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ «ΕΥΡΩ Ή ΔΡΑΧΜΗ;»

07:19 8/4/2014 - Πηγή: Matrix24

Ο Νίκος Χριστοδουλάκης παρουσίαζε χθες το καινούργιο του βιβλίο: «ευρώ ή δραχμή;» Αν και θεωρώ ότι πλέον το δίλημμα είναι ξεπερασμένο, πήγα, επειδή και ο συγγραφέας του βιβλίου μου είναι παλαιόθεν συμπαθής ως άνθρωπος, αλλά και επειδή η σύνθεση του πάνελ ήταν ενδιαφέρουσα.

Οι απόψεις που εξέφρασαν ο επικεφαλής της Chipita Σπύρος Θεοδωρόπουλος, ο διευθύνων σύμβουλος της Γενικής Τράπεζας

Νίκος Καραμούζης, ο Πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Φώτης Κουβέλης, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Σταθάκης και ο Νίκος Χριστοδουλάκης ήταν τεκμηριωμένες.

Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι δεν υπήρχε κανείς που να υπερασπιστεί το δεύτερο σκέλος της διάζευξης, τη δραχμή. Όλοι ήταν υπέρ του ευρώ. Και 'γω με το ευρώ είμαι, αλλά θα ήθελα να ακούσω και τα επιχειρήματα της αντίθετης άποψης.

Είμαι της άποψης ότι σε μια σοβαρή συζήτηση, με σοβαρούς ομιλητές και σοβαρό, όπως διαπίστωσα, ακροατήριο θα έπρεπε να αναζητηθεί και η αντίθετη άποψη. Θα ήταν καλό και για τη συζήτηση και για όσους την παρακολουθήσαμε. Το πρόβλημα δεν είναι να πειστούμε οι ήδη πεπεισμένοι, αλλά οι έχοντες αντίθετη γνώμη.

Το ίδιο ισχύει και από την ανάποδη. Διοργανώνονται εκδηλώσεις (σε αμφιθέατρα και συνοικιακές αίθουσες αυτές και όχι σε κεντρικά ξενοδοχεία και συνεδριακά κέντρα) με το ίδιο, με του Χριστοδουλάκη, διάζευγμα, αλλά οι ομιλητές είναι με τη δραχμή.

Δυστυχώς, κι αυτό είναι το πρόβλημα με το δημόσιο διάλογο στη χώρα μας, οι αντίθετες απόψεις συγκρούονται μόνον στις πρωινές και μεταμεσονύκτιες τηλεοπτικές εκπομπές και με όρους που πρωτίστως εξυπηρετούν τα ποσοστά τηλεθέασης.

Γι' αυτό και οι πολίτες αντί να ενημερώνονται, χωρίζονται σε «παρατάξεις». Αντί να σχηματίζουν γνώμη, γίνονται οπαδοί. Γι' αυτό και οι συγκρούσεις είναι άγονες και όχι δημιουργικές. Κυριαρχεί ο αφορισμός του αντιπάλου και όχι η τεκμηριωμένη αποδόμηση.

Και φυσικά και οι μεν κι οι δε πλειοδοτούν σε φόβο. «Θα καταστραφούμε αν γυρίσουμε στη δραχμή», λένε οι μεν, «μας έχει καταστρέψει το ευρώ» αντιτείνουν οι άλλοι. Οι πρώτοι επικαλούνται ιστορικά παραδείγματα (π.χ. τη χρεωκοπία του 1932) και τη διεθνή εμπειρία (π.χ. Αργεντινή) και οι δεύτεροι αντιπαραθέτουν γενικά τα όσα συμβαίνουν στη χώρα τα τελευταία πέντε χρόνια.

Η κάθε «παράταξη» (ευρωμάχοι-ευρωκλάστες, μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί, ευρωπαϊστές-ευρωσκεπτικιστές, κρατιστές-ελευθεραγορίτες κ.ο.κ) ενδιαφέρεται κυρίως να περιχαρακώσει το χώρο της και όχι να αναζητήσει μια δημιουργική σύνθεση.

Αυτό, ως είναι φυσικό στρεβλώνει και την πολιτική αντιπαράθεση ή για να είμαι πιο ακριβής: η στρεβλότητα της πολιτικής ζωής οδηγεί σ' αυτού του τύπου την αντιπαράθεση.

Σε μια σοβαρή χώρα και το ένα σκέλος της διάζευξης (ευρώ) και το άλλο (δραχμή) θα έπρεπε να εξεταστεί, να συναρτηθεί και να απαντηθεί με βάση τις εθνικές, οικονομικές, κοινωνικές και γεωπολιτικές προτεραιότητες της χώρας και όχι, όπως γίνεται με τις άμεσες επιπτώσεις στο πολιτικο-κομματικό γίγνεσθαι.

Όσο η συζήτηση δεν εντάσσεται σ' ένα ευρύτερο εθνικό αφήγημα και σχέδιο για την εφεξής πορεία της χώρας στο νέο ευρωπαϊκό περιβάλλον που διαμορφώνεται, αλλά και ευρύτερα στον καπιταλιστικό κόσμο, τόσο θα παραμένουμε ουραγοί των εξελίξεων και "υπήκοοι" άλλων κέντρων και συμφερόντων.

Η χώρα χρειάζεται εθνική αυτογνωσία και όχι λεκτικά τσιφτετέλια. Χρειάζεται νέο πολιτικό αζιμούθιο, επαναπροσδιορισμό οικονομικών στόχων και κοινωνική ανασυγκρότηση και όχι διαγ(κ)ωνισμούς σε ζεμπεκιές και καλαματιανούς.

Και το λέω αυτό επειδή η κρίση -παρότι ορισμένοι, λανθασμένα, μπορεί να το πιστεύουν- δεν τελείωσε. Το δίλημμα "ευρώ ή δραχμή;" μπορεί να είναι ξεπερασμένο, όμως οι εξελίξεις μπορεί να το επαναφέρουν, ίσως και με μεγαλύτερη ένταση.

Μπορεί το 73% των πολιτών, όπως έδειξε η έρευνα της GPO χθες στην εκπομπή «Ανατροπή» του Πρετεντέρη στο MEGA, να θέλει να παραμείνει η χώρα στο ευρώ, όμως η διάθεση των πολιτών είναι ευμετάβλητη όσο συνεχίζει να καθορίζεται από την τρέχουσα πολιτικο-κομματική αντιπαράθεση για τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις.

Για να είμαστε σίγουροι ότι το δίλημμα θα απαντηθεί θετικά και τελεσίδικα θα πρέπει η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας να απαγκιστρωθεί από τη συγκυρία. Όσο αυτό δεν γίνεται, ευνοημένα (έστω και υπό το κράτος του φόβου για το άγνωστο και τα επερχόμενα) θα είναι τα κόμματα που, έστω διακηρυκτικά, υπερασπίζονται τον «ευρωμονόδρομο».

Ο ΣΥΡΙΖΑ όσο εμφανίζεται να έχει επαμφοτερίζουσα στάση και να διχάζεται για την απάντηση που πρέπει να δώσει στο δίλημμα θα είναι δύσκολο να αναπτύξει εκείνη τη δυναμική που του χρειάζεται για να κατακτήσει την κυβερνητική εξουσία.

Νομίζω, μετά και την αλλαγή κλίματος που υπάρχει στις αγορές και τους εταίρους μας για τις προοπτικές της Ελλάδας, είναι προς το συμφέρον και του Αλέξη Τσίπρα να σβήσει τις σκιές υπάρχουν για το πως θα απαντήσει το κόμμα του στο δίλημμα σε περίπτωση που αναλάμβανε τη διακυβέρνηση της χώρας. Όσο διατηρείται αυτή η εκκρεμότητα, έστω και ως προπαγάνδα των αντιπάλων τους, στην Κουμουνδούρου πυροβολούν τα πόδια τους...