Η αβάσταχτη ελαφρότητα της επιλογής του Στέλιου Σταυρίδη

07:07 20/8/2013 - Πηγή: Matrix24

Πλημμύρισε ο τόπος από τη παροιμία «Η γυναίκα του Καίσαρα όχι μόνο πρέπει να είναι, αλλά και να φαίνεται τίμια». Ομοβροντία εξαντλητικής επανάληψης ενός τετριμμένου μεν, πλην γλαφυρού, κλισέ το οποίο ανασύρεται ενίοτε υποκριτικά για να καταδείξει πολιτικές πρακτικές που ούτε είναι, ούτε φαίνονται τίμιες.

Στη περίπτωση, ωστόσο του Στέλιου Σταυρίδη, του τρίτου αν δεν κάνω λάθος επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ που εξαναγκάζεται σε παραίτηση μετά τους Γιάννη Κουκιάδη και Τάκη Αθανασόπουλο, θα άρμοζε περισσότερο μια πιρουέτα αποστροφής κατά το «και εσύ τέκνον Βρούτε!». Έκφραση που

θα αποτύπωνε ανάγλυφα την απογοήτευση του Γιάννη Στουρνάρα, ο οποίος περιχαρής φωτογραφήθηκε προ δυο εβδομάδων με τους Στ. Σταυρίδη και Δ. Μελισσανίδη τη στιγμή της υπογραφής του ΤΑΙΠΕΔ για την εξαγορά του 33% τον ΟΠΑΠ από την ΕΜΜΑ DELTA.

Το τι συνέβη στο μεσοδιάστημα από την πρώτη μεγάλη εγχώρια αποκρατικοποίηση και την αποπομπή του προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ, υπερίπταται μοιραία με λιαρ τζετ πάνω από το κεφάλι του υπουργού Οικονομικών καθ’ όλη τη διαδρομή από το Ελ. Βενιζέλος έως το αεροδρόμιο της Κεφαλλονιάς. Συγκρατώ , όμως, τη μνημειωδώς αυτάρεσκη δήλωση του Στέλιου Σταυρίδη ότι: «Ήταν επιλογή και όχι ελαφρότητα να ταξιδέψω με το αεροπλάνο του Δ. Μελισσανίδη». Άθελά του, μάλλον, μού θύμισε μια ρήση του Θουκυδίδη που έλεγε πάνω κάτω ότι «οι περισσότεροι άνθρωποι πιο εύκολα ανέχονται να είναι κακοί και να λέγονται καταφερτζήδες, παρά να είναι καλοί και να λέγονται αφελείς».

Προφανώς, ο έντιμος και διαφανής, όπως διατείνεται -και γιατί να μην τον πιστέψω;- πρώην πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ δεν έχει κατανοήσει ακόμα τους συμβολισμούς που απορρέουν από την κατοχή της θέσης του προέδρου ενός ευαίσθητου δημόσιου οργανισμού. Γιατί, άλλο μάνατζερ της ιδιόκτητης εταιρίας ειδυλλιακών κολυμβητικών δεξαμενών και άλλο η λεπτή διαχείριση εκποίησης της δημόσιας περιουσίας σε ιδιώτες. Η διαφορά τους είναι όση μια ήρεμη πισίνα σε σχέση με ταραγμένο ωκεανό.

Εντούτοις, επειδή ο άνθρωπος δεν είναι πολιτικός ώστε να φανερώνει μισές αλήθειες και να υπαινίσσεται ολόκληρα ψέματα, επιμένει με ειλικρίνεια στις νεοφιλελεύθερες απόψεις του. Υπερασπίζεται τη θεωρία π.χ. της προς τα κάτω διαρροής του πλούτου που εκτιμά ότι οι πολιτικές οι οποίες ωφελούν τους μεγαλοεπιχειρηματίες θα βοηθήσουν τελικά όλους στην κοινωνία. Και ακόμα φαίνεται να υπηρετεί την αντίληψη ότι οποιαδήποτε, σχεδόν, λειτουργία που αναλαμβάνει το κράτος θα μπορούσε να γίνει καλύτερα από ιδιωτικές εταιρείες.

Με αυτές, άλλωστε, τις ιδεολογικές αποσκευές της λεγόμενης αυτορρύθμισης της αγοράς και των ρυθμιστικών αυτοματισμών, υποθέτω ότι έχει πορευθεί από τότε που ο Στέφανος Μάνος του είχε εμπιστευθεί τη προεδρία δημόσιων επιχειρήσεων επί κυβέρνησης των νοικοκυραίων του Κ. Μητσοτάκη. Το ζήτημα όμως δεν είναι οι, κατά τα άλλα σεβαστές, συντηρητικές απόψεις του αξιοπρεπούς Στ. Σταυρίδη. Είναι ένα αυτάρκες, ναρκισσιστικό, και καλά μανατζαρέικο, σύστημα συμπεριφορών αποξενωμένο από ηθικές προσταγές και πολιτικά ιδανικά.

Εξακολουθεί να είναι η δεξιοτεχνική αναγόρευση της ατομικής ευθύνης σε ηθικό ιδανικό σε μια κοινωνία ανισοτήτων, σε στυλ ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του και όχι για τους άλλους. Είναι ακόμα η ρητορική υπεράσπιση ενός τάχα αντικομφορμιστικού «ορθολογισμού» απέναντι στη δήθεν νεοελληνική «παράνοια». Αυτής της παράνοιας μιας «αμετροεπούς, υπερευαίσθητης και δογματικά λαϊκιστικής» κατά τους νεοφιλελεύθερους κοινωνίας, η οποία, ωστόσο, δεν βλέπει τίποτε το μεμπτό στο να συνταξιδεύουν δυο επιχειρηματίες.

Της φαντάζει, όμως, κραυγαλέο ο ένας από το κρίσιμο πόστο εκποίησης κρατικής περιουσίας να φιλοξενείται στο αεροπλάνο του πατέρα του μετόχου που μόλις την αγόρασε . Και πιο ασυμμάζευτο της μοιάζει ο πρώτος να επιλέγει να αυτοφωτογραφηθεί χαρωπός και άνετος με μια αεροσυνοδό, επικυρώνοντας ότι η αφέλεια είναι μεν αδελφή της αθωότητας αλλά και πρώτη εξαδέλφη της ανοησίας.