Η Ελλάδα ως πηγή έμπνευσης μεγάλων συγγραφέων

Ο Αμερικανός μυθιστοριογράφος Χένρι Μίλερ δημοσίευσε το 1941 τον «Κολοσσό του Μαρουσιού», ένα ταξιδιωτικό αφήγημα στο οποίο θα συγκεντρώσει τις εντυπώσεις του γύρω από του πρόσωπο του Γ. Κ. Κατσίμπαλη, που υπήρξε ακούραστος βιβλιογράφος, στενός φίλος του Γιώργου Σεφέρη και μια από τις πρωταγωνιστικές μορφές της γενιάς του 1930.

Ο Λόρενς Ντάρελ, ο εκπατρισμένος από τη Βρετανία συγγραφέας, ο οποίος άφησε ως κληρονομιά στην παγκόσμια λογοτεχνία το «Αλεξανδρινό Κουαρτέτο», δημοσίευσε το 1957 το αυτοβιογραφικό χρονικό «Πικρολέμονα», που παρά τον απολογητικό του χαρακτήρα για την πολιτική των

Άγγλων στην Κύπρο, θα αποτελέσει ένα βιβλίο με ανάγλυφους χαρακτήρες και συναρπαστική πλοκή.

Ο δε ελληνιστής Ζακ Λακαριέρ, που έζησε πολλά χρόνια στην Ελλάδα και δημοσίευσε κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1970 και του 1980 πολλά έργα για την αρχαιοελληνική μυθολογία και φιλοσοφία, αλλά και για τους σύγχρονους Έλληνες. Πιο γνωστό ανάμεσά τους, το πολυδιαβασμένο «Ελληνικό καλοκαίρι» (1976).

Ο Πάτρικ Λι Φέρμορ, αγγλικής και ιρλανδικής καταγωγής, που πολέμησε εναντίον των ναζί στα βουνά της Κρήτης, πρωταγωνίστησε στην απαγωγή του Γερμανού στρατηγού Κράιπε και έζησε μέχρι τον θάνατό του στην Καρδαμύλη, έγραψε δύο σημαντικά περιηγητικά βιβλία για την Ελλάδα: τη «Μάνη» (1958) και τη «Ρούμελη» (1966).

Ο Πάτρικ Γουάιτ που έβγαλε την αυστραλιανή λογοτεχνία από το τέλμα του απομονωτισμού της και την έφερε στο διεθνές προσκήνιο. Ο Γουάιτ, τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και μέσα από το συγγραφικό του έργο, είχε στενή επαφή με τον Ελληνισμό. Ωστόσο, παρά τον αδιαμφισβήτητο «έρωτά» του, όπως γράφει, για την Ελλάδα, βλέπει – από τότε! – τα ουκ ολίγα τρωτά της και δεν παρασύρεται συναισθηματικά, ούτε την εξιδανικεύει, όπως κάνουν άλλοι. «Η Ελλάδα αποτελεί τη μεγαλύτερη σχέση έρωτα-μίσους για οποιονδήποτε πραγματικά εθισμένο σ’ αυτήν…», έλεγε χαρακτηριστικά.
Keywords
Τυχαία Θέματα