Η «επόμενη μέρα» δεν μοιάζει ποτέ με την… προηγούμενη!

07:10 8/5/2013 - Πηγή: Matrix24

Αναμφίβολα, ο Αντ. Σαμαράς είναι ένας πολιτικός που, για να φτάσει στο σημείο που βρίσκεται σήμερα, πέρασε κυριολεκτικά μέσα από την «φωτιά» και το «σίδηρο» : αφού κατόρθωσε να κατέχει αρκετά γρήγορα (σε ηλικία), σημαντικά πολιτικά αξιώματα, προδιαγράφοντας έτσι, μια ούτως ή άλλως λαμπρή πολιτική πορεία, ήρθε στην συνέχεια σε σύγκρουση με την ίδια την παράταξή του, την εγκατέλειψε ρίχνοντάς την από την κυβέρνηση, δημιούργησε το δικό του κόμμα (την Πολιτική Άνοιξη),

ατύχησε, «πήγε σπίτι του», -ξεχάστηκε, για να επανέλθει σιγά – σιγά στην «πρώτη γραμμή» της εγχώριας πολιτικής διαδικασίας μόλις το 2007 και από κει και πέρα με πρωτοφανή υπομονή, μεθοδικότητα και, ασφαλώς, εκμεταλλευόμενος τα λάθη στρατηγικής και τις ολιγωρίες των άσπονδων εσωκομματικών του αντιπάλων, κατόρθωσε να γίνει αδιαμφισβήτητος αρχηγός του κόμματός του!

Στη συνέχεια πάλι, ενώ άρχιζε η κρίση και αυτός ο ίδιος μάχονταν λυσσαλέα (και με αρκετή δημοφιλία) την πολιτική του Γ. Παπανδρέου κατανόησε, λίαν ευστρόφως και εγκαίρως, ότι ο τότε πρωθυπουργός δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί επαρκώς την πολιτική που ο ίδιος είχε επιλέξει και, άρα, δεν θα μπορούσε να παίξει το ρόλο του «συστημικού εγγυητή» που χρειάζονταν, τόσο, το διεθνές ασφυκτικό οικονομικό – πολιτικό περιβάλλον, όσο, και η ίδια η χώρα. Εξάλλου, κατανόησε εξαιρετικά πως αφού ο Γ. Παπανδρέου «δεν μπορεί», δίνεται, πράγματι, η ευκαιρία να γλυτώσει κόπο και χρόνο, γινόμενος πρωθυπουργός γρηγορότερα απ’ ότι υπολόγιζε και επιδίωκε. Όφειλε, λοιπόν, να καταδείξει πως αυτός «μπορεί» να γίνει ή να εμφανίζεται ως ο «παράγοντας σταθερότητας» και εγγυητής της «ενδεδειγμένης πολιτικής». Κάνοντας, όθεν, τις κατάλληλες «μανούβρες», κατάφερε εκεί που κατέρρεε το σύμπαν και ακέραιο το μεταπολιτευτικό σκηνικό, να γίνει πρωθυπουργός στην πιο κρίσιμη στιγμή και ώρα για την μεταπολεμική Ελλάδα!

Όλα αυτά (αλλά και άλλα πολλά, – πιο δευτερεύοντα), καταδεικνύουν με σαφήνεια ότι ο Αντ. Σαμαράς, ο πολιτικός που πέρασε «δια πυρός και σιδήρου» για να φτάσει στη σημερινή θέση του, είναι ο πλέον έμπειρος, από τους ενεργούς πολιτικούς στην Ελλάδα. Αυτός – τούτος ο προσδιορισμός, όμως, που τον βοηθά πολύ στην διαχείριση, τόσο, του αδηφάγου «εσωτερικού μετώπου», όσο, και του υπέρ – ορθολογιστικού «εξωτερικού μετώπου», μπορεί να αποβεί και ο μοιραίος όρος αν και εφόσον τα πράγματα πάνε καλά (όσο λένε), και από την σημερινή διελκυστίνδα που βρισκόμαστε, βρεθούμε «κομματάκι εύκολα» και αυτομάτως σε ένα «ουδέτερο μεσοδιάστημα» προς την «επόμενη μέρα» : καθώς αυτή θα δείχνει (ας πούμε), όλο και πιο θαρρετά το προσωπείο της, άλλο τόσο θα απομακρύνεται και θα προσπαθεί να ξεγλιστρήσει από την εμπειρία και το ταλέντο του Αντ. Σαμαρά να εμπεδώνει σκληρές πολιτικές. «Προηγούμενη μέρα» και «επόμενη μέρα» είναι δυο, εντελώς, διαφορετικές καταστάσεις : δυο εντελώς διαφορετικές ορολογίες με εντελώς διαφορετικές οριοθετήσεις, χαρακτηριστικά και αναφορές. Και αν, όντως, για την… «προηγούμενη μέρα» ο σημερινός πρωθυπουργός μπορεί να στάθηκε λίαν χρήσιμος και αποτελεσματικός αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να σταθεί το ίδιο χρήσιμος και αποτελεσματικός για την… «επόμενη». Η κάθε «μέρα» βλέπετε, όπως και η κάθε «εποχή» άλλωστε, θέλει να έχει τους δικούς της ηγέτες γιατί έχει τα δικά της χαρακτηριστικά…