Η ΜΕΤΑΛΛΑΓΗ ΣΑΜΑΡΑ ΣΕ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ 1946-1952

07:05 12/10/2012 - Πηγή: Matrix24

Ο Αντώνης Σαμαράς είχε ένα πλεονέκτημα σε σχέση με τον Γιώργο Παπανδρέου. Ήταν, ως αρχηγός αντιπολίτευσης, ο «αποσυνάγωγος» για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Μέρκελ και Σαρκοζί δεν ήθελαν να τον βλέπουν.

Ακόμη και στο Λαϊκό Κόμμα οι περισσότερο «δεν μπορούσαν», όπως έλεγαν τότε, «να κατανοήσουν

το αντιμνημονιακό λάβαρο που είχε σηκώσει ο συνάδελφος τους στην καταρρέουσα χώρα του Νότου, που κυβερνούσε ο σοσιαλιστής Παπανδρέου».

Μπορεί να έκανε τη στροφή προς το ρεαλισμό, όταν αποφάσισε να στηρίξει την κυβέρνηση Παπαδήμου, όμως όταν έγινε πρωθυπουργός θα μπορούσε να διατηρήσει λίγη από τη φήμη του «κακού παιδιού». Στην τρικομματική κυβέρνηση που σχηματίστηκε, συμμετείχε και ένα μικρό κόμμα της Αριστεράς, η ΔΗΜΑΡ, που θα μπορούσε, μαζί με την εντυπωσιακή άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και την αιφνίδια φασιστική  απειλή της Χρυσής Αυγής, να είναι τα άλλοθί του για να επιμείνει σε «κόκκινες γραμμές».

Επιπροσθέτως, μπορούσε να αξιοποιήσει το γεγονός ότι ΔΝΤ, ΕΚΤ και Κομισιόν έχουν εμπλακεί για τα καλά στο «ελληνικό πρόβλημα», δίδοντας αρκετά χρήματα στη χώρα μας. Οι δανειστές μας, όταν ανέλαβε ο Αντ. Σαμαράς, είχαν ήδη τοποθετήσει στο τραπέζι της Ελλάδας κεφάλαια ύψους 400 δισ. Άρα θα είχαν πολύ περισσότερα να χάσουν απ’ ότι το 2010. Και φυσικά θα μπορούσε να «παίξει» πιο δυνατά, και σε συνεννόηση με τους Αμερικανούς, το συγκυριακά «καλό χαρτί» των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ, οι οποίες είναι λογικό να μην θέλουν διεθνή οικονομική αναστάτωση που θα επηρέαζε καθοριστικά και το αποτέλεσμα της προεδρικής εκλογής.

Αντ’ αυτών ο Σαμαράς ακολούθησε την πεπατημένη. Προχώρησε στην συμβιβαστική λογική Παπανδρέου, στην οποίαν αναφερθήκαμε χθες, όσον αφορά τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Και τώρα κινδυνεύει να πάθει ότι και εκείνος. Εάν, οι εσωτερικές αντιθέσεις στην τρόικα,  οι αποκλίνουσες στρατηγικές ΔΝΤ – Γερμανίας και η εχθροπραξίες Βορείων και Νοτίων δεν γεφυρωθούν και επιλυθούν, τότε η Ελλάδα θα βρεθεί στον αέρα. Η κυβέρνηση θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο καθώς θα έχει πάρει ιδιαιτέρως επαχθή και υφεσιακά μέτρα τα οποία αντιστοιχούν σε σχέδιο διάσωσης εντός της ευρωζώνης, αλλά με το σχέδιο να απουσιάζει και την παραμονή στην Ευρωζώνη να αμφισβητείται, εκ νέου, έντονα.

Στην περίπτωση αυτή ο κυβερνητικός συνεταιρισμός θα διαλυθεί. Τα κόμματα που την απαρτίζουν θα συρρικνωθούν και θα διασπαστούν, η κοινωνία θα εξεγερθεί και η πολιτική σύγκρουση θα οδηγηθεί στα άκρα, αιμοδοτώντας πρωτευόντως τον ΣΥΡΙΖΑ και δευτερευόντως την Χρυσή Αυγή. Ο Σαμαράς θα γίνει Παπανδρέου και οι Βενιζέλος, Κουβέλης θα έχουν την τύχη του Καρατζαφέρη. Και όλα αυτά στο προβλεπτό μέλλον. Η χώρα θα οδηγηθεί 65 χρόνια πίσω και θα ζήσουμε εικόνες βγαλμένες από την περίοδο 1946 – 1952, αναζητώντας  στην αρχή κάποιον Παπάγο της Αριστεράς και στη συνέχεια κάποιον Καραμανλή, που θα προσπαθήσει να την ανορθώσει από τα ερείπια.

Για να αποτραπεί μία τέτοια καταστροφική εξέλιξη χρειάζεται είτε ο Σαμαράς να έχει και ν’ αρχίσει να ξεδιπλώνει από τώρα κάποιο plan B για τις εξε