Η μοναξιά ανάμεσα σε δύο Μουντιάλ

08:24 19/7/2014 - Πηγή: Matrix24

Στο μυθιστόρημα «Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας» δεν υπάρχει σταγόνα ποδοσφαίρου. Το ίδιο και στα «Εκατό χρόνια μοναξιάς», του ίδιου νομπελίστα. Κι όμως, θαρρείς κάτι αλλάζει μόλις σκεφτείς ότι ο διάσημος συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, η μεγάλη αποκάλυψη του πρόσφατου Μουντιάλ και η κοκαΐνη δεν κατάγονται, απλώς, από την Κολομβία μα συνθέτουν, επιπλέον, μιαν πανίσχυρη Αγία Τριάδα διεθνώς αναγνωρίσιμη, ένα μικτό σήμα κατατεθέν. Για παράδειγμα, το σχόλιο «τίποτα δεν είναι τόσο δύσκολο σ’ αυτόν τον κόσμο όσο ο έρωτας», μόλις αποδράσει από τις σελίδες του πρώτου βιβλίου,

εύκολα μπορεί να γίνει στα χείλη του Χάμες Ροντρίγκεζ «τίποτα δεν είναι τόσο δύσκολο όσο η κατάκτηση του παγκόσμιου πρωταθλήματος». Με την βοήθεια σκευασμάτων, μασώντας φύλλα ή με την εύνοια κάποιας σφυρίχτρας, έστω, μήπως μειωνόταν ο βαθμός της δυσκολίας; Η εύνοια της διαιτησίας εξαντλείται στην διοργανώτρια. Κι όταν η Γερμανία ξεγυμνώνει το σκιάχτρο της Βραζιλίας, δεν περισσεύει εύνοια για την Αργεντινή. Για μιαν ολόκληρη ήπειρο, ειδικά όταν το φιλοξενεί, το Μουντιάλ αποτελεί μιαν μεταφορά για την αναμέτρηση του πραγματικού και του μαγικού, της επιστήμης και της φαντασίας, της τακτικής και των επινοήσεων, του πάθους και της αγωνίας, του συλλογικού αισθήματος και της αλλοτρίωσης, της πάλης για τον αυτοπροσδιορισμό και την δίψα της υπέρβασης, της τύχης και της καταστροφής. Οι απόγονοι των Ινδιάνων και των σκλάβων εναντίον των λευκών κονκισταδόρες;

Τα «εκατό χρόνια μοναξιάς» αφήνουν την απόγευση της απαισιοδοξίας, του αίματος και του θρήνου, ως αποτέλεσμα καταπίεσης και αδικίας. Χρειάζεται ν’ ανδρωθεί ο αυριανός πολεμιστής μέσα σ’ ανάλογο περιβάλλον ή, μήπως, καλύτερα στα φυτώρια των κατακτητών; Το ποδόσφαιρο ως μεταφορά κι αφήγηση αλληγορική για τα χρόνια της παγκοσμιοποίησης. Δηλαδή, απόλυτη επιβεβαίωση του συνθήματος «υποστηρίζεις ό,τι παίζεις»; Παλιές και αθεράπευτες οι αδυναμίες μας, στο ζήτημα όμως της συμμόρφωσης η ελληνική άμυνα διακρίνεται. Να γιατί θριαμβεύει πάλι ο διχασμός, να στοιχηματίζουν όλοι υπέρ του φαβορί στον τελικό αλλά να υποστηρίζουν την ομάδα με τα δικά μας χρώματα και ακόμα μεγαλύτερο από το δικό μας χρέος. Ο συνδυασμός, γνωστός ως Επικερδής Αλληλεγγύη, απασχολεί την κοινωνική ψυχολογία αλλ’ όχι και τον μαγικό ρεαλισμό της Λατινικής Αμερικής.

Όσο για τον νεαρό ηγέτη της Κολομβίας τον 23χρονο Χάμες (κι ας επέμεναν οι Έλληνες απεσταλμένοι να τον αποκαλούν… Τζέιμς, προς δόξαν της αγγλόφωνης ημιμάθειάς τους), δεν είναι καθόλου σίγουρο πως γνωρίζει τον μαγικό ρεαλισμό. Να έχει αποστηθίσει τα άπαντα του εκλιπόντος Μάρκες, να έχει ακουστά τον Πέτερ Χάντκε και τον «φόβο του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι»; Θα υποπτεύεται, ενδεχομένως, την αβάσταχτη μοναξιά του φανατικού ποδοσφαιρόφιλου, αυτήν την ειδική χειμερία νάρκη που μεσολαβεί ανάμεσα σε δύο διοργανώσεις. Τέσσερα χρόνια μοναξιάς, από το Ρίο ντε Τζανέιρο ως την Μόσχα. Κάποιο Τρίο, μήπως, λίγο κρασί, λίγη θάλασσα, ταξιδάκι αναψυχής με τα social media, μπορείς, μπορείς να παρηγορηθείς ώσπου τελείως ν’ αποβλακωθείς και να μην κινδυνεύεις πια από μεταπτώσεις ψυχολογικές. Σημασία έχει να μην επηρεάζεται η απόδοση του παίκτη εντός γηπέδου και των επενδύσεων εκτός. Οι εξωτικοί λατίνοι δεν είναι μετανάστες αλλ’ ημίθεοι γεννημένοι αλλού.

Στην Μπαρτσελόνα, τρίο επιθετικό, Νεϊμάρ, Σουάρες και Μέσι, που έχασε την ευκαιρία να διαδεχθεί, λένε ορισμένοι, τον ανεπανάληπτο Ντιέγκο. Αλίμονο, σαν Σινάτρα, Γκαρδέλ και Καζαντζίδη, σαν Μπράντο και Μέριλιν, δεν φυτρώνουν κάθε δέκα ή κάθε εκατό χρόνια. Μπάλα πολλοί γνωρίζουν, ηγέτες ελάχιστοι. Δεν περπατούσε ο Ντιέγκο, δεν πάθανε ναυτία απ’ το άγχος, προτιμούσε να καεί στην πρίζα για να εμπνεύσει και να εμπνευστεί. Θέλει μέθη και ανδρείους το παιχνίδι. Δεν αρκούν το μυαλό κι η τεχνική, δίχως την ψυχή.

Κενό το βλέμμα του Αργεντίνου, πριν και μετά από την ήττα. Ένας ωσεί παρών, πανάκριβο μαραντόνα ισπανικού ιχθυοτροφείου ποδοσφαιριστών. Απ’ την Κολομβία του θρήνου, ο Χάμες πιάνει το νήμα και το κλάμα του Ντιέγκο. Απ’ το δάκρυ του Μουντιάλ, ήρως στην Ρεάλ;