Η Παρέλαση αρχίζει

07:41 24/3/2013 - Πηγή: Matrix24

Η ομίχλη είχε καθίσει πάνω από την πόλη. Στα δελτία των ειδήσεων δέσποζαν οι φωτογραφίες των κυβερνητικών αξιωματούχων επί το έργον χωρίς λεζάντες. Ο λόγος στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο όλο και ελαττωνόταν αλλά δεν είχε χαθεί εντελώς παρά μονάχα τους τελευταίους μήνες που παρά λίγο να κηρυχτεί παράνομος. Υπήρχε ο Αρχιεξεταστής στο δελτίο των 8 που κουνούσε το χέρι του και μιλούσε αυστηρά σε κάποιον εκτός κάδρου. Το τηλεφωνικό κέντρο του καναλιού έχει πάρει φωτιά από τις χιλιάδες καταγγελίες . Σαν υποκατάστατο της ευτυχίας, η καταγγελία και της πιο λάιτ παρανομίας, συγκινούσε έως δακρύων τον

ιερό Εξεταστή και έφτιαχνε τη διάθεση των λυπημένων ανθρώπων. Το ζουμί της ιστορίας ήταν ότι οι τρεις ευγενικοί εξεταστές είχαν πιάσει και πάλι δουλειά , πολεμώντας λυσσαλέα τον κακό εαυτό μας. Καθώς οι γερμανικές απειλές σφυροκοπούσαν την πόλη ,οι άμαχοι μέσα στα καταφύγια προσπαθούσαν να θυμηθούν τα χαρούμενα πράγματα για να διώξουν τη δυστυχία. Δίχως τσάι και μπισκότα βουτύρου οι λυπημένοι άνθρωποι έψαχναν να βρουν δύναμη για να συνεχίσουν την γκρίζα ζωή τους. Στο βάθος της μακρόστενη αίθουσας που φιλοξενούσε το θεατρικό –εικαστικό δρώμενο υπήρχε κήπος. Μετά την παράσταση θεατές και καλλιτέχνες μαζεύτηκαν γύρω από το σιδερένιο τραπέζι με τα νοστιμότατα πιάτα. Ανάμεσα σε κρασί και μεζέδες αντάλλαξαν σκέψεις, επιθυμίες και παράπονα, διαφώνησαν, συμφώνησαν, μέθυσαν, γύρισαν σπίτι τους δίχως το καθημερινό βάρος . Ίσως “ η σημασία της τέχνης-είπε- ίσως να βρίσκεται σ’αυτό που παραλείπουμε, θελημένα ή αθέλητα“….

Υπάρχει κάτι διάχυτο στην ατμόσφαιρα. Σαν κάτι να κινείται . Στις βιτρίνες των κλειστών μαγαζιών ξετυλίγεται η “άλλη“ ζωή της πόλης. Μια ουτοπική πολιτεία που αντιστέκεται σε μνημόνια και τρόικες. Αποδείχτηκε ότι σε αυτή τη μετέωρη κατάσταση καλλιτεχνικές ομάδες επαναφέρουν την ανάγκη των ανθρώπων να ενημερωθούν για το τι πραγματικά συμβαίνει γύρω τους μέσα από το βιβλίο, το θέατρο, το χορό , τα εικαστικά. Μέσα σε αποθήκες , παρατημένα δημοτικά κτίρια, πάρκα και γειτονιές, νέοι άνθρωποι και ανήσυχοι ώριμοι ενήλικες ξαναπιάνουν το νήμα από την αρχή. Η φτώχεια έφερε την αφύπνιση.

Στην πλατεία σε λίγο θα ξεκινήσει η παρέλαση. Στέκομαι στο πεζοδρόμιο και ψάχνω για τον ήλιο ή έστω ένα τόσο δα χαμόγελο. Ακούω το λαχανιασμένο τρέξιμο των πνευστών που το διαδέχεται μια γαλήνη για λίγο. Η παρέλαση αρχίζει.

Κατεβαίνω την λεωφόρο προσπαθώντας να ανακαλύψω ευτυχισμένα πρόσωπα και πέφτω πάνω σε μουδιασμένα χείλη : τσακισμένοι μεροκαματιάρηδες , κουρασμένοι γονείς που ζουν με το άγχος της ανεργίας, συνταξιούχοι που ζουν με το φόβο της φτώχειας. . “Κομμάτι, κομμάτι , μας παίρνουν τα όνειρα μας “ γράφει το πλακάτ που κρατάει το αγόρι στο απέναντι πεζοδρόμιο. Είναι γύρω στα δεκατέσσερα. Όπως όλα τα παιδιά κάνει όνειρα και σχέδια για το μέλλον.

Στο μυαλό μου στριφογυρίζει εδώ και μέρες το έργο της Αναγνωστάκη. Δεν θυμάμαι ακριβώς τη χρονιά που το πρωτοείδα στο Θέατρο Τέχνης του Κουν . “Η Παρέλαση“ γράφτηκε το 1964- ένα μονόπρακτο που θα ανέβαζε ως τριλογία ο Κουν μαζί με τη `Διανυκτέρευση“ και την “Πόλη“. Σε αυτό το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη, οι ήρωες είναι δυο έφηβοι που ζουν σε ένα καταπιεστικό καθεστώς, `εξόριστοι` στο δωμάτιο τους. Η παρέλαση που ετοιμάζεται κάτω από το παράθυρό τους μοιάζει η μοναδική διέξοδος στην ανύπαρκτη ζωή τους. Τελικά, όσα αρνούνταν να δουν θα εισβάλλουν βίαια από το παράθυρό τους και θα τους συντρίψουν.

Στέκομαι στην άκρη του δρόμου. Κορίτσια και αγόρια περνάνε δίπλα μου. Η νέα κατάσταση που θα διαμορφωθεί θα πρέπει να παλέψει με την παλιά η οποία θα αντισταθεί για να αποτρέψει καινούργιες ιδέες , νέες δυνάμεις. Το καλύτερο φάρμακο για τη φτώχεια είναι η παιδεία και η τέχνη. Το ζητούμενο είναι να διατηρήσουμε την κοινωνική συνοχή. Το αίσθημα ότι μπορούμε να ταξιδέψουμε όλοι με το ίδιο πλοίο για το κοινό μας μέλλον. Κοιτάζω τα νεανικά πρόσωπα: Ανήσυχα, θυμωμένα, θλιμμένα . Τα παιδιά έχουν καταλάβει πολύ καλά την κατάσταση και επιδεικνύουν απίστευτη ωριμότητα. Ταυτόχρονα , όμως, κάνουν κριτική και απαιτούν μια πιο δίκαιη κοινωνία.

Η μαθητική παρέλαση αρχίζει. Τα παιδιά μας θυμίζουν το χρέος μας. Να τους δώσουμε πίσω τα όνειρα.