Η υπεραπλούστευση «σκοτώνει» την ελεύθερη σκέψη

08:20 1/3/2014 - Πηγή: Matrix24

Χρόνια είχα να νιώσω πως ενόψει εκλογών (έστω και εάν μιλάμε για ευρωεκλογές ή δημοτικές) τα «πολιτικά πάθη» έχουν και πάλι «ανάψει» ανάμεσα στους ψηφοφόρους: Σίγουρα εάν τα πράγματα δεν ξεφεύγουν από τα όρια και περιορίζονται στην ανταλλαγή επιχειρημάτων, μπορούμε να μιλάμε για μια θετική εξέλιξη.

Η «προβατοποίηση» με πολίτες που έριχναν την ψήφο τους αναλόγως του τι τους είχαν τάξει για να «βολέψουν» στο δημόσιο είτε τους ίδιους είτε τους δικούς τους δεν ήταν και ότι καλύτερο.

Βεβαίως και δεν είναι απαγορευτικό κάποιος να προσδοκά σε προσωπικά οφέλη μέσα από τις εκλογικές διαδικασίες,

αλλά καλό θα ήταν αυτό να εντάσσεται μέσα σε μια λογική που θα εξυπηρετεί το κοινό καλό… Μέσα από το οποίο βεβαίως και ο καθένας θα αποκομίσει το μερίδιο που του αναλογεί. Η νοοτροπία του τύπου «να ψοφήσει ο γάϊδαρος του διπλανού» δεν προσφέρει τίποτε παραπάνω από μια πρόσκαιρη ικανοποίηση, καθότι εάν «ψοφήσουν» όλοι οι «γάϊδαροι» δεν θα απομείνει κάποιος να σέρνει το κάρο..
Επίσης, λογικές του «δώστα όλα», έχουν αντίκτυπο εάν όχι στην δική μας γενιά, σίγουρα στην επόμενη. Κάτι που αποδεικνύεται σήμερα εποχή της κρίσης, που οι νέοι πληρώνουν τα «σπασμένα» με πολύ βίαιο και άτσαλο τρόπο των …προηγούμενων.

Και μιας λοιπόν μοιάζει να έχει ξυπνήσει και πάλι στον Έλληνα η διάθεση για «ζύμωση», για ανταλλαγή επιχειρημάτων, καλό θα είναι να «διπλοτσεκάρουμε» ότι ακούμε: Γιατί και εδώ ελλοχεύει ο κίνδυνος της υπεραπλούστευσης.. Ακούς για παράδειγμα κάποιον να λέει «μα είναι δυνατόν να κλείνεις στην φυλακή κάποια στελέχη κόμματος (σ.σ.: ευνόητο για ποια στελέχη μιλά) για την ιδεολογία τους; Και άντε και καλά κάνεις. Πως μπορείς να αφήνεις να κυκλοφορούν ελεύθεροι όλοι εκείνοι που αγόρασαν ομόλογα και βούλιαξαν το ελληνικό Κράτος»; Λογική η απορία… Αλλά ας επιχειρήσουμε να κάνουμε και ολίγον τον συνήγορο του διαβόλου: Εκείνοι που μπαίνουν φυλακή κατηγορούνται όχι απλώς για την ιδεολογία τους (εξαιρώ όσους είναι ήδη φυλακή επειδή αποδεικνύεται πως έβαλαν βαθιά το χέρι στο κρατικό μέλι), αλλά επειδή φαίνεται πως μπορεί να είχαν στήσει και ολόκληρο παραστρατιωτικό μηχανισμό, εξοπλισμένου ως «αστακού», με δολοφονικές επιθέσεις σε πολίτες. Και από την άλλη έχεις τους οικονομικούς εγκληματίες: Αλλά και εδώ υπάρχουν πολλές ενστάσεις, γιατί άλλο εγκληματίας εκ προμελέτης και άλλο εξ αμελείας.

Όσο πιο απλοϊκά γίνεται δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα ελληνικά ομόλογα τα εκδίδαμε για να δανειστούμε. Και γιατί δανειζόμασταν; Μεταξύ άλλων, για τα «ταίσουμε» τον υπέρογκο δημόσιο τομέα.. Και κατ’ επέκταση τους «ψηφοφόρους» που υποστήριζαν το ένα ή το άλλο κόμμα για μια θεσούλα σε κάποια υπηρεσία. Βεβαίως υπάρχουν και εκείνοι που προχώρησαν παραπέρα. Που είδαν αυτά τα χρήματα να περνούν μπροστά από τα μάτια τους και άρχισαν το πάρτι της διασπάθισης. Δεν μπορείς λοιπόν να υπεραπλουστεύεις τα πράγματα. Δεν γίνεται να τα «τσουβαλιάζεις»: Άλλο εάν κάποιος απέτυχε να διαχειριστεί τα πράγματα και άλλο να έβαλε συνειδητά το «χέρι στο μέλι» και να ζημίωσε το Κράτος. Άλλο να μετέχει σε μια εγκληματική οργάνωση χωρίς να το γνωρίζει καθότι έφερε πολιτικό μανδύα και άλλο να την διευθύνει ή να εκτελεί «συμβόλαια». Σε κάθε τι υπάρχουν αρκετές πτυχές. Και σίγουρα πριν κατασταλάξουμε θα πρέπει να δούμε όσο το δυνατόν περισσότερες…