Κάποια στιγμή το 2013

07:13 2/1/2013 - Πηγή: Matrix24

Φωτοχυσίες μετρημένες και περιστασιακό κυκλοφοριακό, άνισο στριμωξίδι για μαζική διασκέδαση και συμμαζεμένες οικογενειακές συνάξεις, λιτά μικροδώρα , κρασιά ντόπια χύμα και χειροποίητες πίτες με φλουριά, μπουφέδες με σάντουιτς, καναπέδες στριμωγμένοι , τσόχινα τραπέζια με όσπρια για μάρκες και, βέβαια , αναμμένα, άνευ καυστήρων, τζάκια ή ξυλόσομπες και σβηστές, δίχως σόου, τηλεοράσεις.

Κουτσοβολευτήκαμε και φέτος οι ταλαίπωροι, αν όχι νεόπτωχοι, μικροαστοί. Παρηγορηθήκαμε από την εθιμοτυπία, στολιστήκαμε τη παραδοσιακή αισιοδοξία, ξεγελάσαμε κάπως τη παθητικότητά μας, ψιλοδιασκεδάσαμε

την υπαρξιακή μας αγωνία για τη χρονιά που αχνοφέγγει στον ορίζοντα. Και σα να κουβεντιάσαμε μετά από χρόνια παράλυσης, κάπως ουσιαστικά, ήρεμα, ανθρώπινα, διακριτικά, ίσως συμπονετικά , σίγουρα, όμως, σαρκαστικά σε σχέση με το ξένοιαστο κοντινό χθες . Τα δημοφιλή θέματα του παρελθόντος έμειναν στο ράφι. Παλιά τα αραιώναμε με σόδα στο ουίσκι. Τώρα μας φάνηκαν από μόνα τους αχνά σαν κάτω από το διαφανές χαρτί της ιχνογραφίας .

Γι΄ αυτό και δεν είπαμε κουβέντα , παραμονή πρωτοχρονιάς, για το χρηματιστήριο και τα δάνεια, ούτε αναπτύξαμε τα σχέδια μας για πανωσηκώματα και εξοχικά, δεν έγινε καν νύξη για διακοπές, ρούχα , καινούργια αυτοκίνητα, ηλεκτρονικά γκάτζετς. Και λέγε, λέγε, άλλα μας ξημέρωσαν. Ανεργία, ακρίβεια, μεροκάματα, νοίκια, δόσεις, ένσημα, συντάξεις, κλειδαριές, λουκέτα, καύσιμα, περικοπές, χαράτσια , μετανάστευση, το μέλλον των παιδιών, της χώρας, το δικό μας . Όλα ένας βόμβος άναρχός, σαν από ασπρόμαυρη βουβή κωμωδία χωρίς τα καλαμπούρια. Η ατάκα «άντε του χρόνου να μη βρεθούμε στα συσσίτια της Αρχιεπισκοπής και του Δήμου» δεν έμοιαζε και τόσο αστεία. Ούτε ένα σπασμωδικό χάχανο. Ξινίσαμε, απλώς, τις μούρες σαν να θέλαμε να κρύψουμε μια ντροπή που δε κρύβεται πια.

Ξέραμε όλοι αυτή τη νύχτα της παραμονής του νέου χρόνου, ότι το αύριο μας επιφυλάσσεις νέες οδύνες, θυσίες , δοκιμασίες . Κι ας χαμηλώσαμε το πήχη των προσδοκιών, ας βάλαμε τη μηχανή στο ρελαντί ίσια για να μη σβήσει, ας προσαρμοστήκαμε εξ ανάγκης σε άλλους όρους δουλειάς. Δείξαμε αξιοθαύμαστη αντοχή, πασχίσαμε να μονταριστούμε σε χαμηλότερο επίπεδο διαβίωσης και πείσμα να σταθούμε όρθιοι στα καθημερινά δυσμενή δεδομένα. Τι άλλο θέλουν από μας;-ήταν το ανείπωτο ερώτημα κρεμασμένο στα χείλη καθενός.

Δεν είπαμε, όμως, αναμεταξύ μας, εμείς τα άλλοτε αυτοπαινευόμενα μεσαία στρώματα, και το τι χρειαζόμαστε. Γιατί δεν έχουμε ιδέα πώς, πού, πότε και γιατί το χρειαζόμαστε. Ίσως γιατί μας λείπει κοινή γλώσσα επικοινωνίας. Πιθανόν γιατί δεν έχουμε την ειλικρίνεια ή τη πυγμή να το απαιτήσουμε. Μάλλον, γιατί μας αρέσει να βολευόμαστε ως δεξιοί ή αριστεροί, φιλελεύθεροι ή κρατιστές, κομμουνιστές ή εθνικιστές. Έτσι μάθαμε να μη ζητάμε από την εκάστοτε πολιτική μας ηγεσία αυτό που μας οφείλει. Και επειδή κακομάθαμε πεισμένοι ότι όλες οι οφειλές μετρούνται σε λεφτά , που προφανώς τώρα δεν υπάρχουν, ξεχάσαμε ότι υπάρχει αξιοκρατία, δικαιοσύνη και αποτελεσματικότητα.

«Και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί να κατρακυλήσεις πιο βαθιά» που γράφει και ο ποιητής Κωστής Παλαμάς , ως καλοί , εγκρατείς και μετριοπαθείς μικροαστοί ξορκίζουμε όσα ασφυκτικά περνάμε. Και με μόνο όπλο το ένστικτο επιβίωσης «προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα» όπως το λέει ο Κώστας Βάρναλης στους «Μοιραίους» . Εκτός πια και αν γίνουμε άλλοι. Πότε; Κάποια στιγμή το 2013 με 30% ανεργία .