Κλέφτες ονείρων

07:30 14/10/2013 - Πηγή: Matrix24

Δευτέρα πρωί, έφτασε στα χέρια του το χαρτί. Μέσα σε μια βδομάδα έπρεπε να παρουσιαστεί. Αχ, αυτή η Βιβή και το εξοχικό της ξαδέλφης στην Κάρυστο. Όλα της φταίγανε . Που μ’έφερες; Καλύτερα να καθόμουνα σπίτι μου. Το ρομαντικό διήμερο καταστράφηκε από τα μποφόρ και την γκρίνια της γυναίκας μου. Να δω που θα σε στείλουνε φέτος! Απόσπαση !Στο καλλιτεχνικό γυμνάσιο Ηρακλείου. Τι θα κάνω μόνη μου με ένα παιδί στην κοιλιά;

Τον φάκελο της απόσπασης τον παρέλαβε η Βιβή. Την ώρα που έβγαινε από το σπίτι. Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Τον είδε που χλόμιασε. Τι έγινε κερδίσαμε το λόττο; Εκείνος

της γύρισε την πλάτη . Ένιωθε σαν να πήγαινε ξανά στο στρατό. Η ίδια αγωνία για το άγνωστο. Αν δεν πας θα σε απολύσουν! Σχεδόν τον λυπήθηκε περισσότερο από τον εαυτό της. Έφυγε με σκυμμένο κεφάλι. Έκρυψε την απογοήτευση στην τσέπη της. Το μωρό τους θα γεννιόταν ένα μήνα μετά τις γιορτές. Θα μπορούσε να πάρει μια 48ωρη άδεια. Στην Κρήτη! Είχε πάει με τους γονείς του διακοπές. Θυμότανε τα φραγκόσυκα και τα αρχαία.

Τη Δευτέρα θα παρουσιαστεί στο νέο του σχολείο. Θα πρέπει να ψάξει για σπίτι. Το ενοίκιο θα είναι τσουχτερό. Το νησί είναι τουριστικό και τα καλά σπίτια είναι λιγοστά και πανάκριβα. Πώς θα τα βγάλει πέρα με τον κουτσουρεμένο μισθό; Κοινόχρηστα, φαγητό, εισιτήρια, τσιγάρα. Τι θα κάνω μόνη μου εδώ; Η Βιβή στέκεται στην πόρτα. Να κάνεις ένσταση! Μια ζωή είσαι το θύμα ! Κάνε υπομονή, για ένα χρόνο είναι! Προσωρινά.

Σκέφτεται τους μαθητές του. Κάνουν τόσα όνειρα! Η παιδεία πάνω από όλα είναι μια διαδικασία απελευθέρωσης. Είναι έμπνευση και μακροχρόνια προσφορά. Θυμάται τα πρώτα χρόνια του. Τότε που σαν νέος εκπαιδευτικός έτρεφε οράματα και προσδοκίες για την εκπαίδευση. Πόσο κοντά μπορεί να είναι η θεωρία με την πράξη. Η χαρά της γνώσης και της δημιουργίας. Αυτό που πίστευε ενδόμυχα όλα αυτά τα χρόνια.

Το λεωφορείο για το Ηράκλειο περνούσε πάντα στην ώρα του. Στις 7 και τρία ακριβώς! Ο Μανώλης ήταν στην στάση από τις επτά παρά τέταρτο. Βρέξει, χιονίσει, ήταν εκεί. Έμπαινε πρώτος , «πέταγε» μια βιαστική «καλημέρα» στον οδηγό και έτρεχε στα πίσω καθίσματα. Στις Γούρνες θα έφταναν σε είκοσι πέντε λεπτά. Πρώτη ώρα είχε Μαθηματικά. Το μπλε τετράδιο ήταν στην τσάντα του. Παρασύρθηκε από το δρόμο. Είχαν φύγει και τα τελευταία σύννεφα. «Το κύμα της θερινής επανάστασης», έλεγε η μαμά. Ακόμη και ο αέρας που έμπαινε από τα ανοιχτά παράθυρα του λεωφορείου τον έκανε να αισθάνεται πιο χαλαρός. Τράβηξε από το τσεπάκι το μπλοκ και το μολυβάκι με τη γομολάστιχα. Σχέδια, μάχες, ήττες, χαρές και απογοητεύσεις . Πώς να τους εξηγήσει ότι το μολύβι για εκείνον ήταν σαν το μαγικό ραβδί. Χτίζει, γκρεμίζει, σχεδιάζει ανηφοριές και κατηφοριές , τον ήλιο και την βροχή.

«Πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν και οι άνθρωποι», είναι το μότο της Αριστεράς που η κυβέρνηση λοιδορούσε υπέροχα. Αναρωτιέται πόσες προσωπικές ιστορίες κρύβονται πίσω από τα αφοριστικά νούμερα που ισοπεδώνουν την θλιβερή καθημερινότητά μας.

Όχι δεν βγήκαν βόλτα ή για ψώνια στην φθινοπωρινή αγορά της Αθήνας. Εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς βγήκαν στο δρόμο ενάντια στις απολύσεις και την ανεργία, τα αδιέξοδα, την έλλειψη οραμάτων . Με πρωτοτυπία, φαντασία και δυναμισμό.

Όχι, το παιχνίδι της Αριστεράς δεν είναι χαμένο. Η ελληνική κοινωνία εδώ και καιρό δέχεται χτυπήματα κάτω από την μέση. Όσο ο «άλλος» είναι το ίδιο «δικός» μου, όπως και ο «δικός» μου, όσο το όραμα για το δημόσιο χαρακτήρα του σχολείου παραμένει «ζωντανό», όσο περισσότερο αναζητούμε τα σημεία των συμπτώσεων και πλάθουμε τον κοινό πολιτικό μας λόγο, τόσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη για μια προοδευτική εναλλακτική λύση στον τόπο που απαιτεί τη συνάντηση με νέους όρους, της Αριστεράς με την κοινωνία.