ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗΣ

07:10 24/5/2012 - Πηγή: Matrix24

Χρυσός Άρης

Τα ομαδικά αθλήματα (ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, χάντμπολ) διαφέρουν από τα ατομικά αθλήματα του στίβου για πολλούς αλλά κυρίως για ένα λόγο: οι πολυκέφαλες πεδιές έχουν νοοτροπία στρατού, αντίθετα τα ατομικά αθλήματα αφορούν ένα και μόνο άτομο που δεν αντικαθίσταται, που δεν αναπτύσσει αισθήματα αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Είναι μόνος (συν τον προπονητή του), η προπόνηση αφορά αυτόν και τον εαυτό του, δεν επιτρέπονται τα λάθη, η στιγμιαία αδράνεια, η κακή στιγμή, ούτε καν η κακή μέρα.

Η περίπτωση του Άρη Γρηγοριάδη που επρώτευσε στα 100 μ. ύπτιο στο Ντέμπρετσεν της Ουγγαρίας (με χρόνο 53. 86)  και ανήλθε στην κορυφή του αθλήματος είναι χαρακτηριστική. Έχουμε έναν νεαρό που ξεπερνά τα δύο μέτρα ύψος (το σώμα του δηλαδή είναι κανονική ιστιοσανίδα) και οι επιδόσεις του  πρώτης γραμμής. Ο προπονητής του Χρυσάφης Βαγγελάκης αραδιάζει τα εμπόδια που συνάντησε ο πρωταθλητής. Το Εθνικό κολυμβητήριο στη Θεσσαλονίκη – λόγω χρημάτων πάντα – δεν διέθετε ζεστό νερό, οπότε ο αθλητής έπρεπε να αλλάζει συνεχώς πισίνα – Τούμπα, Πανόραμα, Καλαμαριά, Πτολεμαίδα, Νάουσα.

Σε πλήρη αντίθεση με έναν ποδοσφαιριστή για παράδειγμα που μετέχει σε ομάδα που την πλαισιώνει ένα μεγάλο τιμ προπονητών, ιατρών, γυμναστών και φυσικά εισπράττει τα δέοντα, ο κολυμβητής είναι ολομόναχος, αποζημιώνεται στοιχειωδώς, κυρίως δεν μετέχει σε πρωτάθλημα όπως τα ομαδικά αθλήματα όπου η επαφή με το κοινό είναι συνεχής και αδιάλειπτη. Ένας κατοστάρης, ρίπτης, μαραθωνοδρόμος, άλτης κλ. προπονείται όλο το χρόνο για να μετάσχει μόνο σε ορισμένα μίτινγκ, κατά συνέπεια η φαντασιακή του σχέση με το κοινό παραμένει ελλειπτική. Άρα μπορούμε να τον θεωρήσουμε πρωταθλητή κατά μόνας, φυσικό φαινόμενο που δεν εκτιμάται όσο θα του άξιζε.

Με άλλα λόγια ο Γρηγοριάδης – που αναμένει πως και πως τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου – έχει μιαν ευγένεια που δεν αφορά το πολύ χρήμα, την πολλή δόξα, την τρανταχτή δημοσιότητα. Όλα γίνονται για ένα γαμώτο, για να μην ντροπιάσει το στοίχημα που βάζει με τον εαυτό του, για τις αναρίθμητες ώρες σιωπής και συγκέντρωσης που περνάει στα προπονητήρια. Γειασάν!