ΛΑΜΠΑΔΑ ΣΕ ΝΤΟΡΑ ΚΑΙ ΜΑΝΟ ΠΡΕΠΕΙ Ν' ΑΝΑΨΟΥΝ ΣΑΜΑΡΑΣ ΚΑΙ ΤΣΙΠΡΑΣ...

07:11 5/5/2014 - Πηγή: Matrix24

Αύριο συμπληρώνονται δύο χρόνια από τις εκλογές του Μαΐου 2012. Είναι μια σημαδιακή ημερομηνία. Τα αποτελέσματα εκείνης της κάλπης ήταν ένας πολιτικός σεισμός για τη μεταπολίτευση. Η πολυδιάσπαση που υπέστη το πολιτικό σύστημα ήταν πρωτοφανής.

Τα δύο παραδοσιακά κυβερνητικά κόμματα, η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, από μεγάλα

έγιναν μικρά. Η διακυβέρνηση από το καθεστώς της αυτοδυναμίας εισήλθε στον αστερισμό των συμμαχιών. Το ΠΑΣΟΚ έπεσε από το 43,9% στο 13,18% και η Ν.Δ. από το 33,5% στο 18,85%!

Τρία νέα κόμματα εμφανίστηκαν και μάλιστα με υψηλά ποσοστά. Το κόμμα του Πάνου Καμμένου, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες με 10,60%, η Χρυσή Αυγή του Νίκου Μιχαλολιάκου με 6,97% και η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη με 6,11%. Το ΚΚΕ κέρδισε μία μονάδα και από το 7,5% πήγε στο 8,48%, ενώ το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα, ο ΣΥΡΙΖΑ, κυριολεκτικά απογειώθηκε και από το 4,6% έφτασε στο 16,78%.

Το νέο δεδομένο των εκλογών του Μαΐου 2012 ήταν ότι η αναντιπροσώπευτη ψήφος άγγιξε περίπου το 20%, ποσοστό δηλαδή ίδιο με αυτό που έλαβε το πρώτο κόμμα. Μάλιστα τρία κόμματα, οι Οικολόγοι-Πράσινοι (2,93%), το ΛΑΟΣ (2,90%) του Γιώργου Καρατζαφέρη, και η Δημοκρατική Συμμαχία (2,55%) της Ντόρας Μπακογιάννη για μερικές λίγες χιλιάδες ψήφους δεν μπήκαν στη Βουλή, ενώ από κοντά ακολουθούσαν δύο κόμματα του φιλελεύθερου χώρου, η Δημιουργία Ξανά του Θάνου Τζήμερου (2,15%) και η Δράση του Στέφανου Μάνου (1,80%).

Για ορισμένους τότε χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία να ιδρυθεί και να εδραιωθεί ένα φιλελεύθερο δεξιό κόμμα το οποίο θα ήταν ισοδύναμο σε ποσοστό με το μεταρρυθμιστικό-ευρωπαϊκό κόμμα της Αριστεράς, τη ΔΗΜΑΡ. Αν Μπακογιάννη, Μάνος και Τζήμερος (τα κόμματά τους αθροιστικά συγκέντρωσαν 6,5%) μπορούσαν να προβλέψουν τις εξελίξεις και να παραμερίσουν προσωπικούς εγωισμούς θα είχαν μπει στη Βουλή και ενδεχομένως, με τους 20 βουλευτές που θα είχαν, η ιστορία θα είχε γραφτεί διαφορετικά.

Η πιθανότητα να μην γίνουν νέες εκλογές τον Ιούνιο θα ήταν ισχυρή, αφού Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ και Φιλελεύθεροι θα μπορούσαν να σχηματίσουν κυβέρνηση με τουλάχιστον 160 βουλευτές. Μάλιστα, στην περίπτωση αυτή, ήταν πολύ πιθανό στην κυβέρνηση να ελάμβανε μέρος και η ΔΗΜΑΡ. Έτσι θα είχαμε μια τετρακομματική κυβέρνηση που θα συγκέντρωνε τα 3/5 της Βουλής, θα είχε δηλαδή εξασφαλισμένη και την απαιτούμενη προεδρική πλειοψηφία.

Αν είχαμε αποφύγει τις εκλογές του Ιουνίου θα ήταν διαφορετικές οι ισορροπίες τόσο στην κυβέρνηση όσο και ευρύτερα στο πολιτικό σύστημα. Η Ν.Δ. θα ήταν ένα κόμμα της τάξεως του 18%, ο ΣΥΡΙΖΑ του 16% και το ΠΑΣΟΚ του 13%, ενώ θα είχαμε και δύο κόμματα-μπαλαντέρ, ένα από αριστερά της Ν.Δ. και δεξιά του ΠΑΣΟΚ (τους Φιλελεύθερους) και ένα από αριστερά του ΠΑΣΟΚ και δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ (τη ΔΗΜΑΡ) τα οποία αθροιστικά θα είχαν κι αυτά ένα ποσοστό του 13%.

Σκεφτείτε μάλιστα τι θα είχε συμβεί αν είχαν πάρει οι μεν Οικολόγοι 5.000 ο δε Καρατζαφέρης 6.000 περισσότερους ψήφους και είχαν μπει στη Βουλή. Το τοπίο θα ήταν ριζικά διαφορετικό και πιθανά και οι εξελίξεις.

Μιλώντας πολύ σχηματικά και εν πολλοίς και αυθαίρετα θα είχαμε μια διχοτομημένη Δεξιά με ποσοστό περίπου 20% του μνημονιακού της κομματιού (Ν.Δ.) και του αντιμνημονιακού (ΑΝΕΛ και ΛΑΟΣ) που μαζί με την Χρυσή Αυγή θα έφθανε επίσης το 20%. Μια αντιμνημονιακή Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ) που θα συγκέντρωνε 25%. Και έναν ενδιάμεσο χώρο που θα εκτείνονταν από τους Φιλελεύθερους της Κεντροδεξιάς (ΔΡΑΣΗ) μέχρι τους σοσιαλδημοκράτες της Κεντροαριστεράς (ΔΗΜΑΡ) και ο οποίος μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τους Οικολόγους θα άγγιζε το 30%.

Το τι επιπτώσεις θα είχε, μια τέτοια πολιτική γεωγραφία, στη διακυβέρνηση της χώρας και στην προσπάθεια της να βγει από την οικονομική κρίση, είναι άγνωστο. Ενδεχομένως το αποτέλεσμα να ήταν καταστροφικό. Μπορεί και να επιτυγχάνονταν καλύτερα η λεγόμενη εθνική συνεννόηση και να ήταν διαφορετικές οι κομματικές οσμώσεις στην προσπάθεια να υπάρξει και πολιτική ανασυγκρότηση.

Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα τι θα συνέβαινε. Και δεν μπορεί να το πει γιατί η ιστορία δεν γράφεται με αν. Το σίγουρο είναι ότι από τις εξελίξεις ευνοήθηκαν από τη μια η Ν.Δ. και ο Σαμαράς και από την άλλη ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ και κατεστράφη το ΠΑΣΟΚ. Δεν ξέρω αν αυτή είναι η καλύτερη εξέλιξη.

Από την άλλη αν ο ΣΥΡΙΖΑ έμενε στο 16% είναι πιθανό η αριστερή του μειοψηφία, υπό τον Λαφαζάνη, να έριχνε γέφυρες στον Αλαβάνο, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΚΚΕ προκειμένου να ενδυναμωθεί η κομμουνιστική Αριστερά. Αντίστοιχα, αν η Ν.Δ. παρέμενε ένα κόμμα του 18%, μπορεί η δεξιά της πτέρυγα να μετατοπίζονταν σε πιο ακραίες και αντιευρωπαϊκές θέσεις αναζητώντας σημεία επαφής με τον Καμμένο, τον Καρατζαφέρη και τον Μιχαλολιάκο όπως παρασκηνιακά έκανε ο Μπαλτάκος, αλλά και είχαν εκφραστεί δημόσια στο παρελθόν άλλα στελέχη της, όπως ο Βύρων Πολυλδωρας πριν διαγραφεί.

Σε κάθε περίπτωση, αύριο Σαμαράς και Τσίπρας ας κάνουν το σταυρό τους κι ας ανάψουν καμιά λαμπάδα στη Ντόρα και στον Μάνο που δεν κατάφεραν να τα βρουν για το ποιός θα είναι ο αρχηγός των Φιλελευθέρων. Και φυσικά στον Βενιζέλο που κρυφά και φανερά πρωτοστάτησε να φύγει ο Παπανδρέου για να καταλήξει να γίνει, όχι όπως ήθελε πρωθυπουργός, αλλά αντιπρόεδρος του Σαμαρά.

Βέβαια, όπως προείπαμε, η ιστορία δεν γράφεται με αν. Και σίγουρα η Ντόρα Μπακογιάννη δεν είναι Γκουίνεθ Πάλτροου ούτε ο Στέφανος Μάνος είναι Τζον Χάνα. Και ούτε οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα έχουν καμία σχέση με το Sliding Doors. Πάντως είναι φορές που η ιστορία παίζει παράξενα παιχνίδια και καθορίζεται από μικρά έως και ασήμαντα γεγονότα, όπως η απώλεια μερικών ψήφων ή ενός πετάλου του αλόγου του στρατηγού σε μια μάχη...