Λάθος για τον πρωθυπουργό

07:11 16/10/2013 - Πηγή: Matrix24

Φαντάζει τουλάχιστον αστείο το γεγονός ότι, ενώ, η χώρα στενάζει κάτω από τα μνημόνια, τις περικοπές και τους φόρους, κεντρικό θέμα της «ατζέντας» να αποτελεί το ερώτημα : «Τι είναι και τι δεν είναι πολιτικό και κοινωνικό άκρο;». Όχι, βεβαίως, ότι το ερώτημα δεν έχει την σημασία του στον ευρύτερο πλαίσιο της δημοκρατικής διαδικασίας, αλλά, είναι σαφές πως ούτε η ώρα είναι -ούτε η στιγμή, για να επιλύσουμε τέτοια ευαίσθητα ζητήματα που, εν πολλοίς, στην παρούσα συγκυρία είναι υψηλή πολυτέλεια για όλους. Μπορεί οι εξελίξεις στο «μέτωπο Χρυσή Αυγή» να άνοιξαν τους «ασκούς του Αιόλου» και να συμπαρασύρουν

στην κατεύθυνση των ανέμων ότι ήταν εκτεθειμένο (και ανοιχτό προς συζήτηση), στην πορεία όλων των χρόνων που πέρασαν, όμως, οι γενικεύσεις, οι υπεραπλουστεύσεις και, προπαντός, οι επιμέρους τακτικίστικοι σχεδιασμοί και σκοπιμότητες γύρω απ’ αυτό – τούτο το θέμα, μόνο κακό μπορούν να κάνουν.

Και εξηγούμαστε καλύτερα : η προσπάθεια –γιατί περί προσπάθειας πρόκειται-, να ισο – στοιχηθούν, να συσχετισθούν και να παρουσιασθούν, περίπου, ως ισότιμα τα μεγέθη της «εγκληματικότητας» που έχουν προκύψει στην ελληνική κοινωνία μετά την κατάρρευση και την χρεοκοπία της χώρας, και της όποιας «ριζοσπαστικοποίησης» και «πολιτικότητας» έχουν απομείνει ενεργές στην επικράτεια, τείνει να ομοιάσει με μείζονα εκτροπή, καθώς, κάθε κοινωνική (από τα κάτω), διεργασία στην ένταση και την κορύφωσή της μπορεί κάλλιστα να ενθυμίζει «εμπόλεμη κατάσταση». Έτσι πορεύτηκε επί χρόνια η «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» μας και την συνέχεια αυτής της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας ζούμε. Η αίσθηση, λοιπόν, της «καταστολής» ή και του «φόβου» που επιχειρείται να δημιουργηθεί «από τα πάνω» και, που ναι, αρχίζει να επικυριαρχεί στο γίγνεσθαι, βλάπτει το ίδιο το πολίτευμα, διότι, α.) ακυρώνει (ισοπεδώνοντας) επί της ουσίας τα συμπεράσματα από την πρόσφατη ιστορία δίωξης της «Χρυσής Αυγής» και β.) «παίζει» με την, οιονεί, συντηρητικοποίηση της κοινωνίας που θα επιτρέψει «ένα μετά» χωρίς αντίλογο, χωρίς αντίδραση, χωρίς καμία ουσιαστική συμμετοχή στα τεκταινόμενα και τις αποφάσεις.

Το παιχνίδι με το «φόβο» και την «ισοπέδωση» των εννοιών, είναι προφανές, δεν οδηγεί πουθενά. Το αντίθετο, είναι αυτό που δημιουργεί, προτάσσει και επιβάλλει εκ νέου (!), το «θεώρημα των δύο άκρων» που, εσχάτως, έχει αναστατώσει και αποπροσανατολίσει τόσο βάναυσα την δημόσια πολιτική ζωή. Μπορεί, ασφαλώς, η στρατηγική προσπάθεια να «σπρωχτεί» και να παραμείνει ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ στο «άκρο» (το εναπομείναν !), ώστε, η Νέα Δημοκρατία να καταλάβει την «φυσική θέση» της στο «άλλο άκρο» (μαζί μ’ αυτό που, ενδεχομένως, θ’ αφήσει ορφανό η «Χ.Α» και τα συμπαρομαρτούντα δοχεία) και, επιτέλους, -μέσα σ’ αυτόν τον συντηρητικό ξανασχηματισμό του πολιτικού σκηνικού-, να βρεθεί και τόπος για το νέο κέντρο – (κεντροαριστερά), να έχει σπουδαίο ενδιαφέρον και με λίγη τύχη (!), να έχει την ανάλογη επιτυχία. Πλην όμως, η «ανωμαλία» (το κλασικό «πολιτικό πρόβλημα της Νεότερης Ελλάδος), που θα προκαλέσει θα είναι χειρότερη απ’ αυτή που, υποτίθεται, θέλει να καταστρέψει. Θα δημιουργήσει «νέους εχθρούς» και «νέα παραπετάσματα», -εργαλεία πολύ χρήσιμα, βεβαίως, και αποδοτικά για όσους ασχολούνται με την διαμόρφωση των συσχετισμών εξουσίας και την ανάσχεση κοινωνικών εντάσεων -, αλλά οι Έλληνες θα είναι διασπασμένοι και αποπροσανατολισμένοι. Μισοί – μισοί. Χωρισμένοι στα δυο. Και τούτη την ώρα –όπως πρεσβεύεται, άλλωστε, δημοσίως κύριε πρωθυπουργέ-, δεν κάνει να λείπει κανένας! Γι’ αυτό, άλλωστε, το λάθος με τα «δυο άκρα» πρέπει να διορθωθεί άμεσα. Και, φυσικά, για σιγουριά, διορθώστε μόνος σας…