Με το Μέσι για τη κούπα

07:43 13/7/2014 - Πηγή: Matrix24

Μια και η δική μας έφυγε άτυχα και νωρίς, είμαι σήμερα με την Εθνική Αργεντινής. Την υποστηρίζω στον αποψινό τελικό του Παγκοσμίου κυπέλλου, για δεκάδες λόγους. Ανάμεσά τους είναι πως ιστορικά σε αυτήν, μία από τις λίγες χώρες στο κόσμο, το ποδόσφαιρο συνδέθηκε με πολιτικά και ταξικά χαρακτηριστικά. Αν εξαιρέσει κανείς τη Ρίβερ Πλέιτ ή «Μιγιονάριος», την ομάδα των πλούσιων του Μπουένος Άιρες, αναρχικοί, σοσιαλιστές και κομμουνιστές εργάτες, φτωχοί μετανάστες και ταπεινής καταγωγής φοιτητές ίδρυσαν στα πρώτα χρόνια βήματα του αθλήματος τις σημερινές ομάδες της χώρας.

Η Μπόκα Τζούνιορς ιδρύθηκε

από λιμενεργάτες και φορτοεκφορτωτές, η Τσακαρίτα από αναρχικό συνδικάτο, η Ινδεπενδιέντε από ανοιχτή εργατική συνέλευση, η Ετσουντιάνδες από τσαγκάρηδες, η Αρχεντίνος Τζούνιορ δημιουργήθηκε προς τιμήν των μαρτύρων διαδηλωτών που καταδικάστηκαν σε κρεμάλα στο Σικάγο το 1886. Οι ίδιες ομάδες κατά την διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου έδωσαν δεκάδες παιχνίδια για να συνεισφέρουν οικονομικά στην Ισπανική Δημοκρατία.

Πέρα,όμως, από την ιδρυτική καταγωγή των ομάδων, είναι και οι φίλαθλοι αυτής της ταλαιπωρημένης χώρας που εξέφρασαν μέσω του ποδοσφαίρου τα δημοκρατικά τους αισθήματα.

Κατά την περίοδο των σκληρών δικτατοριών του ʼ60 και του '70 οι οργανωμένοι οπαδοί εκδήλωναν με κάθε τρόπο στις κερκίδες την αντίθεσή τους στις φασιστικές χούντες. Αρκετοί επίσης παίκτες εξέφραζαν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους σε κατατρεγμένους συνδικαλιστές, σε οικογένειες αγνοουμένων, βασανισμένων και δολοφονημένων από τις αγριότητες των στρατιωτικών δικτατόρων. Φίλαθλοι και παίκτες θρήνησαν έξω και μέσα στα γήπεδα, διακόπτοντας τα ματς, τη δολοφονία του συμπατριώτη τους Τσε Γκεβάρα.

Παρότι η εντός έδρας κατάκτηση του Παγκόσμιου κυπέλλου του 1978 έγινε αντικείμενο ακραίας εκμετάλλευσης από τη χούντα του χασάπη πρόεδρου Χόρχε Βιντέλα, ο λαός δεν ¨μάσησε” από τσάμπα ηρωισμούς. Όταν ο μακελάρης στρατηγός θριαμβολογούσε για τη πειθαρχία της ομάδας, ενώ ο συμβιβασμένος κομμουνιστής προπονητής της Εθνικής Σέζαρ Λουίς Μενότι εξυμνούσε τη ποδοσφαιρική της δεινότητα της “Αλμπισελέστε”, η χειμαζόμενη χώρα περίμενε την εμφάνιση ενός πραγματικά απείθαρχου δεξιοτέχνη της μπάλας για να δικαιώσει με πάθος την αξιοπρέπεια και τη τιμή της.

Ο Μαραντόνα έφθασε για να της χαρίσει άλλο ένα παγκόσμιο κύπελλο. Περισσότερο, όμως, πρόσφερε στο ταμπεραμέντο της χώρας συλλογική ταυτότητα, σκιαγραφώντας αιχμηρά την Αργεντίνικη κοινωνία, τις πληγές, τα φαντάσματα και την αφύπνιση των προσδοκιών της. Συμπύκνωσε στο πρόσωπο του τη λατρεία των μαζών, το αβυσσαλέο μίσος των ελίτ και την αμείλικτη εχθρότητα των αφεντικών του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Η FIFA τον καταχώρισε στους γραφικούς επειδή συνεχίζει να διακηρύσσει , έστω λαϊκιστικά και δημαγωγικά, το δικαίωμα στη διαφορά. Κοινωνικά, πολιτικά, ποδοσφαιρικά.

Σε ένα τοπίο, άλλωστε, όπου η παγκοσμιοποίηση του αθλήματος και η άκρατη εμπορευματοποίηση του οδηγεί το παιχνίδι στην ομοιομορφία, τη τυποποίηση, τη πλήξη, φιμώνονται οι αποκλίνουσες φωνές, απαγορεύονται η φινέτσα και το συναίσθημα. Κυρίως, αλλοιώνονται συστηματικά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε εθνικής ποδοσφαιρικής σχολής. Στο ίδιο μοτίβο, εξάλλου, βαδίζει και η σημερινή Εθνική Αργεντινής. Το στυλ του παιχνιδιού της δεν αντιστοιχεί στο τρόπο ζωής της χώρας, δεν αποκαλύπτει την ιδιοσυγκρασία του λαού, ούτε αποτυπώνει την ξεχωριστή φυσιογνωμία της ταλαίπωρης κοινωνίας της.

Ωστόσο σε ένα κόσμο γεμάτο στερεότυπα και κλισέ προτιμώ από το “ σφυροκόπημα των πάντσερ” τα “λικνίσματα του ταγκό”. Και από τη “γερμανική πειθαρχία», διαλέγω την “αργεντίνικη φαντασία”. Γιατί θέλω ρομαντικά, ακόμα, να πιστεύω πως σε κάθε φτωχογειτονιά του πλανήτη σε κάθε λιμάνι, αλάνα, σοκάκι, πεζοδρόμιο, πάρκο ή παραλία τα, όπου γης, πιτσιρίκια με τη μπάλα θα συνεχίσουν να εμπνέονται από ένα Μέσι. Όχι από κάποιο Σβάινστάιγκερ.