Μετά τον Ανδρέα το χάος;

07:21 5/2/2014 - Πηγή: Matrix24

Αναμφίβολα : ο Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε για την εποχή του ο χαρισματικός εκείνος ηγέτης που, με βάση την έξοχη επιστημονική και πολιτική του κατάρτιση, συνέλαβε και αφηγήθηκε περίτεχνα ένα σχέδιο για την αναγκαία και απαραίτητη «Αλλαγή» που χρειάζονταν η χώρα, ώστε, να ξεπεράσει τα εγγενή ιστορικά και δομικά προβλήματά της και με την δημοκρατική αναδιάταξη των δυνάμεών της να περάσει από τον «αναχρονιστικό ελληνικό καπιταλισμό» και την καθήλωση, στον εκσυγχρονισμό, την ανάπτυξη και την ευημερία. Το σχέδιο

και η αφήγηση αυτή –που ούτε λίγο, ούτε πολύ-, κλιμακώθηκαν και κορυφώθηκαν μέσα σε μια περίοδο είκοσι ετών (βλ. από το 1961 που επέστρεψε ο Ανδρέας στην Ελλάδα ως το 1981 που είναι η «χρονιά νίκης» του ΠΑ.ΣΟ.Κ), όσο και αν ματαιώθηκαν τελικά από την κακοδαιμονία και την νοοτροπία του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού, υπήρξαν πολύ χρήσιμες για το «αστικό περιβάλλον» της χώρας, καθώς, όσο και αν αυτό υπαναχώρησε στο παλαιοκομματισμό (sic), αναγκάσθηκε να κάνει ένα βήμα μπροστά.

Όσο χρήσιμα, λοιπόν, και αν φάνηκαν τα εκσυγχρονιστικά «σχέδια» και «αφηγήσεις» του Ανδρέα Παπανδρέου, εφόσον, με την κυριαρχία τους λειτούργησαν ως η «χρυσή εφεδρεία» του συστήματος, άλλο τόσο απομειώθηκαν σε χρησιμότητα από τις ίδιες δυνάμεις που, οιονεί, τις διακινούσαν : μη έχοντας την σχετική άσκηση, ωρίμανση και ηθική κουλτούρα που απαιτούνταν στρέβλωσαν τόσο πολύ το σχέδιο και αφήγημα που, τελικά, το όλο εγχείρημα απορροφήθηκε ως δια μαγείας, περίπου, από την σκληροτράχηλη κοινωνική πεπατημένη που «ότι θέλει το ανεβάζει και –αυτό το ίδιο-, όταν θέλει το κατεβάζει». Όθεν, σχεδόν άδοξα, το θρυλικό κίνημα ή επί τω καλύτερω εκείνες οι φωτεινές δέσμες ιδεών του Ανδρέα οδηγήθηκαν απομυθοποιημένα πλέον εις τα εξ ον συνετέθη. Παρ’ όλα αυτά – και μετά από τόσα χρόνια-, ο Ανδρέας Παπανδρέου, οι ιδέες του και το κίνημά του λειτουργούν ακόμη σαν «μύθος» και σαν «πυξίδα». Ή για να γίνουμε ακριβέστεροι λειτουργούν σαν «θέσφατο» για κάθε είδους «οδοιπόρο» που θέλει να καταπιάνεται με τα του «δημοκρατικού σοσιαλισμού» στην Ελλάδα.

Ακριβώς, όμως, εκεί γίνεται μια υπερβολή που, κακά τα ψέματα, αντηχεί όλο και πιο κραυγαλέα και βάναυσα στα αυτιά της περίφημης κοινής γνώμης. Και τούτο, διότι, είναι σαφές ότι για τον χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της δημοκρατικής Αριστεράς ή της Αριστεράς (σκέτο), άλλο πράγμα είναι ο «μύθος», άλλο η «πυξίδα» και άλλο το «θέσφατο» : είναι τρείς όροι που, επουδενί, δεν δένουν μεταξύ τους καθώς η πολιτική σαν ζήτημα, σαν ζητούμενο και σαν διαδικασία εξελίσσεται a priori. Επομένως, όλοι αυτοί που επιμένουν και πολλές φορές κολλάνε με οιμωγές και έωλα συνθήματα στο «συμβολισμό» του Ανδρέα το μόνο που καταφέρνουν τελικά (πέρα από το να διασωθούν και να υπάρχουν οι ίδιοι με εργαλείο την πόλωση), είναι να τον υπονομεύουν και να τον καταρρακώνουν (σαν σύμβολο και σαν ιδέες), για άλλη μια φορά. Έτσι, γίνεται εύκολα ξεκάθαρο (δεν χρειάζεται καν να κατεβάσουμε εδώ την αντίστοιχη βιβλιογραφία), ότι για να ξαναγεννηθεί ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας, του «δημοκρατικού σοσιαλισμού» και της δημοκρατικής Αριστεράς στην Ελλάδα χρειάζεται να επανεύρουμε (χωρίς να ξεχνούμε την εμπειρία), νέα μείζονα σύμβολα, νέες ιδέες και νέες πυξίδες αντιστοιχισμένες στο πραγματικό σήμερα και στο οραματικό αύριο. Όσοι είναι κολλημένοι, λοιπόν, ας ξεκολλήσουν! Διότι, όχι μόνο περισώζονται, αλλά, γίνονται και αστείοι…