Μοιραίοι και άβουλοι…

08:05 10/11/2012 - Πηγή: Matrix24

Αναντίλεκτα: το «ελληνικό πρόβλημα», καθώς, πέρασε (όπως πέρασε), μέσα από τις συμπληγάδες των εγχώριων πολιτικών συσχετισμών πέρασε ακέραιο στα χέρια των εταίρων και δανειστών, οίτινες, καλούνται να αποφασίσουν για το παρόν και, κυρίως, το μέλλον της χώρας.

Οσάκις, όμως, τα τελευταία δύο – δυόμιση χρόνια, – ήγουν: από την ώρα και την στιγμή που εισήλθαμε στην καινή περίοδο του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου και Εποπτείας, η διαδοχή των γεγονότων εξαρτιόνταν αποκλειστικά από την θέληση και βούληση του διεθνούς παράγοντα και των συσχετισμών που επικρατούν, το αποτέλεσμα ήταν εντελώς αποτρόπαιο

: η οδύνη έπαιρνε σταδιακά την θέση της αναμονής και το κλίμα από πνιγηρό που ήταν μέχρι εκείνη την στιγμή παρέδιδε τον χρόνο στον εκφυλισμό που, σχεδόν, ως φυσική συνέπεια, επικυριαρχούσε στο «εσωτερικό μέτωπο»…

Και αυτό ακριβώς ήταν και, δυστυχώς, παραμένει το μείζον λάθος της ελληνικής πολιτικής τάξης. Σκοπός της ήταν -εκεί που άλλα χρόνια το σκέπαζε κάτω απ’ το χαλί- να μεταβιβάσει το «πρόβλημα» στα υπερεθνικά πολιτικά και οικονομικά θέσμια και, ως άλλος Πόντιος Πιλάτος (!), να νίψει τα χέρια της γι’ αυτά που θα ακολουθήσουν.

Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, ποτέ δεν μπήκε στην βάσανον να διαμορφώσει ένα «εθνικό σχέδιο», έστω, σαν εναλλακτική, να τροποποιήσει την συμπεριφορά της και να πορευτεί με αξιοπιστία, αξιοπρέπεια και, άρα, με όρους στο διεθνές γίγνεσθαι. Και τούτο, μάλλον, είναι εκείνο που πάντα περίμεναν οι εταίροι μας, ώστε, να αρχίσουν να πείθονται ότι έχουν να κάνουν με οργανωμένη πολιτεία που, αν και αδύναμη οικονομικά και πολιτικά – σχεδόν κατεστραμμένη, γνωρίζει τουλάχιστον να αναλαμβάνει την ευθύνη της και να συζητά σαν ίσος προς ίσον το πρόβλημά της…

Όθεν : μοιραία και άβουλη η ελληνική πολιτική τάξη και δη η κυβερνώσα, αναμένει επαναλαμβανόμενη (!), την επίλυση έξωθεν. Αυτό – τούτο το γεγονός, όμως, δεν θυμίζει πολιτική διεργασία και σοβαρή συζήτηση. Πολύ δε περισσότερο, δεν θυμίζει διαπραγμάτευση που, ως γνωστόν, άπαξ και αρχίσει (μεταξύ συμμάχων), δεν τελειώνει ποτέ μέχρι, τρόπον τινά, να τελεσφορήσει : μέχρι να ικανοποιηθούν εκατέρωθεν οι απαιτήσεις και τα δικαιώματα.

Θυμίζει περισσότερο (κι αυτό είναι), ανακωχή. Επί τω χειρότερω, μάλιστα, και στις συνθήκες που βιώνουμε, θυμίζει παράδοση άνευ όρων : μια πραγματικότητα μη αναστρέψιμη, καθώς, τα όπλα και οι μαχητές των ημέτερων στρατευμάτων (!), έχουν, εν πολλοίς, παύσει. Ορθά και λογικά, λοιπόν, οι… «σύμμαχοι» και «εταίροι» μας θα συνεχίσουν να… «ποιούν τη νύσσα», ώστε, να κερδίσουν χρόνο και χρήμα και, επιτέλους, κάποια στιγμή, όταν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο να επιβάλλουν ακόμη δυσμενέστερους όρους και επιλογές. Δεν θέλει καμιά σπουδαία γνώση για το συμπέρασμα αυτό. Απλή γνώση της ιστορίας θέλει. Και, βεβαίως, της διπλωματίας των όπλων χωρίς χρήση των όπλων…