Νομή εξουσίας, νοοτροπία χρεοκοπίας

07:29 13/12/2012 - Πηγή: Matrix24

Το δεύτερο κύμα διορισμών σε δημοσίους φορείς και οργανισμούς έγινε, τώρα έπεται ένας «ανασχηματισμός» στις ΔΕΚΟ. Πάντα με την ίδια παλαιοκομματική αναλογία: 4-2-1. Ήτοι, για κάθε 7 τοποθετήσεις σε δημόσιες- «πολιτικές» θέσεις, «τακτοποιούνται» 4 της ΝΔ, 2 του ΠΑΣΟΚ και 1 της ΔΗΜΑΡ. Η εφαρμογή της «απλής αναλογικής» ξεκίνησε από τα ρουσφέτια

και τις επίζηλες δημόσιες θέσεις.
Οι σελίδες των εφημερίδων και τα site γέμισαν ονόματα: ο τάδε είναι πολιτευτής της ΝΔ εκεί, ο δείνα «στενός πολιτικός φίλος» του Ευάγγελου Βενιζέλου, ο τρίτος ήταν «διοικητής στον τάδε οργανισμό επί Καραμανλή», ο τέταρτος «στέλεχος της ΔΗΜΑΡ, ο πέμπτος… απλώς Μεσσήνιος.

Δεν είναι κάτι καινούργιο: είναι η ίδια, αποκρουστική, παλαιοκομματική λογική νομής της εξουσίας. Μόνο που τώρα σπάει στα τρία. Όσα και τα κομμάτια αυτής της συγκυβέρνησης.
Από την υπερβολή του «open gov» του Γιώργου Παπανδρέου, στην «ολική επαναφορά» της νοοτροπίας που εμπέδωσε στη χώρα ένας άλλος Παπανδρέου: ο Αντρέας.
Οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι, ακόμη και η ΔΗΜΑΡ που, αντικειμενικά, έχει το ηθικό πλεονέκτημα έναντι των άλλων δύο, ακολούθησαν τη θλιβερή πεπατημένη: κομματικά στελέχη που περίμεναν να «τακτοποιηθούν», αποτυχήσαντες πολιτευτές, φίλοι και συνομιλητές των «προέδρων», ευαίσθητοι και λεπτοί εσωκομματικοί συσχετισμοί που ζητούσαν επιτακτικά την ικανοποίησή τους. Λεφτά δεν υπάρχουν, αλλά όσο έχεις την εξουσία μπορείς ακόμη να «τακτοποιήσεις» κόσμο. Τον δικό σου κόσμο. Όχι όλους, όχι τους πολλούς, αλλά έστω τους «λίγους και εκλεκτούς».

Πρόσωπα κοινής αποδοχής

Κάπως έτσι, άσχετοι τύποι με ελάχιστα ένσημα στην αγορά, αλλά αρκετές –ή λιγότερες- σφραγίδες σε κομματικά διαβατήρια και «κύκλους κολλητών», θα βρεθούν να διοικούν κομβικής σημασίας δημόσιους φορείς και οργανισμούς. Ξέρει ένας δικηγόρος να ασχολείται με λεωφορεία και τρόλεϊ; Γνωρίζει ένα δια βίου κομματικό στέλεχος άνευ άλλης ειδίκευσης από αγροτικά; Ξέρει ένας οικονομολόγος από υγεία; Δεν έχει καμία σημασία. Ήταν όλοι τους στο κατάλληλο στρατόπεδο την κατάλληλη στιγμή. Ή είχαν «κονέ».
Οι παλαιοκομματικές τοποθετήσεις και διορισμοί δεν δείχνουν μόνο τα «κονέ» των διοριζομένων ούτε τους συσχετισμούς και τις ισορροπίες που ήθελαν να ικανοποιήσουν οι διορίσαντες. Δείχνουν ανάγλυφα γιατί έφτασε στη χρεοκοπία αυτή η χώρα. Οι εκάστοτε κυβερνώντες νέμουν την εξουσία κατά το δοκούν, διαχειρίζονται το κράτος σαν λάφυρο, βάζουν παντού τους «δικούς τους» ανθρώπους. Μετριοκρατία έναντι αξιοκρατίας. Ακόμη και στην «εποχή του Μνημονίου». Ακόμη και από μια κυβέρνηση συνεργασίας, που υποτίθεται ότι αποτελεί την απαρχή εμπέδωσης μίας άλλης πολιτικής κουλτούρας στη χώρα. Μίας κουλτούρας συνεργασιών και συμβιβασμών, βάσει της οποίας θα ήταν αυτονόητο ότι για ΟΛΕΣ τις θέσεις, αντί της θλιβερής αναλογίας «4-2-1» θα υπήρχε η αναλογία «7 στους 7». Δηλαδή, θα τοποθετούνταν σε όλες τις θέσεις πρόσωπα με ειδίκευση, εγνωσμένου κύρους, με πορεία, πείρα και αποτελέσματα στον τομέα τους και, κυρίως, πρόσωπα κοινής αποδοχής.

Η κρυφή γοητεία του Δημοσίου
Η τρικομματική νομή της εξουσίας δείχνει ότι ακόμη και στους σημερινούς κυβερνώντες, τους μεγάλους «μεταρρυθμιστές», που θέλουν να τα βάλουν με τις «συντεχνίες», να μειώσουν το «αναποτελεσματικό και σπάταλο» δημόσιο, να προωθήσουν τις «αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές», το Δημόσιο ασκεί μία κρυφή γοητεία. Τη γοητεία των εξουσιαστικών σχέσεων, της κατάληψης της εξουσίας (γιατί άλλο πράγμα είναι η εξουσία, άλλο η διακυβέρνηση για το πρώτο δε φτάνει ένα εκλογικό αποτέλεσμα…), της αντιμετώπισης του κράτους ως λαφύρου, της δημιουργίας ενός «συστήματος» γύρω από τους αρχηγούς και τα συγκυβερνώντα κόμματα. Την ίδια κρυφή γοητεία που ασκούσε και στους προηγούμενους. Όλους τους προηγούμενους. Αυτούς που «μας έφτασαν ως εδώ». Την ίδια γοητεία που… «μας έφτασε ως εδώ».

Και το δυστύχημα είναι ότι η γοητεία του Δημοσίου προς τους κυβερνώντες εξαντλείται μόνο στην εφαρμογή της νοοτροπίας της χρεοκοπίας.
Σε μία συγκυρία που η Ελλάδα βιώνει ανθρωπιστική κρίση, που η κοινωνία έχει μεταβληθεί σε «κοινωνία των 2/3 –από την ανάποδη», ουδείς εξ αυτών αντιλαμβάνεται το Δημόσιο ως έναν πυλώνα άσκησης ελέγχου στην ελεύθερη και ασύδοτη αγορά. Ουδείς βλέπει το Δημόσιο ως τον καθρέφτη της Πολιτείας, που εξασφαλίζει στους –ολοένα και βαρύτερα- φορολογούμενους πολίτες ένα αξιοπρεπές κοινωνικό κράτος, μία σοβαρή δωρεάν, δημόσια εκπαίδευση, μία στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη. Όλα αυτά κοστίζουν. Και τα νούμερα στον προϋπολογισμό είναι αμείλικτα. Προέχουν οι «δεσμεύσεις». Και η «αποκατάσταση της εικόνας της χώρας διεθνώς»…