Ο δρόμος είναι μπροστά αλλά δεν τον βλέπουμε

07:33 25/6/2014 - Πηγή: Matrix24

Αναφέρει μεταξύ άλλων ο Γ. Μαυρής δίνοντας έμφαση στην ανάγκη αναβίωσης του αιτήματος για Αλλαγή:

"Η διατήρηση της πολιτικής και ιδεολογικής αυτονομίας του ΣΥΡΙΖΑ ούτε εύκολο εγχείρημα είναι, ούτε υποβοηθάται από την κοινωνική πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί στη χώρα, ύστερα από την 4ετή λαίλαπα της νεοφιλελεύθερης επίθεσης και τη σε μεγάλο βαθμό ολοκλήρωση του μνημονιακού προγράμματος. Πράγματι, ο μεταπολιτευτικός κοινωνικός συσχετισμός έχει ανατραπεί άρδην, υπέρ των κυρίαρχων τάξεων και των συμμάχων τους. Σήμερα,

δεν φαίνεται να υπάρχουν κοινωνικοί και πολιτικοί όροι για ένα νέο 1981 ή -πολύ περισσότερο- για ένα νέο 1985, την πιο πολωμένη κοινωνικά εκλογική αναμέτρηση της μεταπολιτευτικής περιόδου. Η ποικιλόμορφη κοινωνική κινητοποίηση κατά των μνημονίων, που κορυφώθηκε το 2011 και το 2012, ξεπερνώντας κάποιες στιγμές τα 2,5 εκ. διαδηλωτές και απεργούς, έχει σήμερα περιοριστεί σημαντικά. Και τούτο, παρά το γεγονός ότι η κοινωνική-ταξική πόλωση της ελληνικής κοινωνίας εξακολουθεί να εντείνεται και η καταστροφή της μισθωτής εργασίας και τμήματος των μεσαίων στρωμάτων συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό.

Ίσως καλύτερα από κάθε τι άλλο, αυτήν την ιδεολογική υποχώρηση και ανατροπή στο ιδεολογικό-συμβολικό επίπεδο εκφράζει η πρόσληψη της έννοιας της «αλλαγής». Έννοια κλειδί – παράγωγο του μεταπολιτευτικού ριζοσπαστισμού, της «κουλτούρας της Μεταπολίτευσης» που τόσο μισούν οι απολογητές νεοφιλελεύθεροι ακαδημαϊκοί ιδεολόγοι. Στη μεταπολίτευση, το ώριμο αίτημα της αλλαγής απελευθέρωσε κοινωνικές δυνάμεις, ενέπνευσε κοινωνικό ενθουσιασμό, συσπείρωσε εκλογικά και διατήρησε επί μια δεκαετία συμπαγές το κοινωνικό μπλοκ των κυριαρχούμενων τάξεων (μέχρι το 1989-90). Σήμερα, αντιθέτως, η ιδέα της όποιας αλλαγής προκαλεί «τρόμο» και παράλυση, ακόμη και στα κοινωνικά στρώματα που φτωχοποιούνται βίαια ή καταστρέφονται. Η επιτυχία της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής στον ιδεολογικό πόλεμο είναι εξίσου σημαντική. Υπό αυτήν την έννοια, η επανασυμφιλίωση της κοινωνίας με την επεξεργασμένη έννοια μιας νέας ριζοσπαστικής «αλλαγής» είναι ζωτικής σημασίας και αποτελεί την πρώτη προϋπόθεση για τη βιωσιμότητα της εκλογικής νίκης. Ωστόσο, ένα παρόμοιο ιδεολογικό εγχείρημα, μέχρι στιγμής δεν διαφαίνεται".

Από την πλευρά του ο Χ. Κάσδαλης, σχεδόν συνομιλώντας με το κείμενο του Μαυρή υποδεικνύει το ποιοί και γιατί αντιπαλεύουν συνειδητά ή ασυνείδητα τόσο την ανάγκη της αλλαγής όσο και την προοπτική μιας αριστερής μεταρρύθμισης:

"Είμαι πεπεισμένος ότι μεγάλο μέρος των μεσαίων στρωμάτων έχουν υιοθετήσει το κυβερνητικό σενάριο που προβλέπει άδηλα να συνεχίσουν να τα κουτσοβολεύουν όπως όπως, έστω και με απώλειες, επιρρίπτοντας το μεγάλο βάρος της κρίσης στους ανέργους, στους ανασφάλιστους, στους άπορους, στους απλήρωτους, στους επισφαλώς εργαζόμενους. Αυτή η λογική περνάει ακόμα και σε κοινωνικές ομάδες που επηρεάζονται και επηρεάζουν την Αριστερά, οι οποίες είναι εξαιρετικά πιθανό να αντιδράσουν σε σχεδιασμούς που θα δίνουν απόλυτη προτεραιότητα στους ανέργους. Ενδέχεται να αρνηθούν να θυσιάσουν μέρος των προσδοκιών τους για χάρη ενός σχεδίου αναδιανομής και κοινωνικής δικαιοσύνης. Φοβάμαι ότι η Αριστερά δεν είναι έτοιμη να οργανώσει αυτή τη διαδικασία, κι ότι εφόσον επιμείνει σ’ αυτή την κατεύθυνση θα κλυδωνιστεί σοβαρά. Άσε που, για να είμαι απολύτως ειλικρινής, δεν είμαι καν βέβαιος ότι θα επιμείνει…".

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το προηγούμενο κείμενο του Γιάννη Μαυρή.

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το προ-προηγούμενο κείμενο του Χριστόφορου Κάσδαγλη...

...και σκέφτομαι ότι ένα κλικ αριστερά θέλει για να γυρίσει ο κόσμος τούμπα.

Και για να γυρίσει ο κόσμος τούμπα χρειάζεται ο καθένας ξεχωριστά να αποφασίσει ότι ΑΥΤΟ ακριβώς θέλει: Την Αλλαγή!

Τη ριζική αλλαγή της σημερινής κατάστασης κοινωνικά αλλά και ατομικά.

Οσο εύκολο όμως κι αν ακούγεται αυτό έχει μία βασική προϋπόθεση: τη συνειδητή αποδοχή ότι τίποτα δεν μπορεί να γυρίσει να πίσω. Τίποτα δεν μπορεί να είναι ξανά το ίδιο όπως πριν λίγα χρόνια, όπως πριν την κρίση. Τίποτα όμως!

Κι από την άλλη, ότι μπροστά μας υπάρχει ένα τεράστιο κενό. Ενα φαράγγι χωρίς καμιά εμφανή γέφυρα με το απέναντι μέλλον.

Συμβαίνει όμως πράγματι αυτό; Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα διέξοδο του μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα; Και; Αυτοκτονούμε;

Η δυστυχία του να έχουμε αποκοπεί από την ιστορική γνώση, όχι μόνο αυτής που εμπεριέχεται στα βιβλία, αλλά της άλλης που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά και γίνεται κοινωνικό DNA δεν μας επιτρέπει να δούμε μπροστά παρά μόνο αυτό το κενό.

Στην πραγματικότητα εκείνο που μας λείπει είναι το εργαλείο με το ποίο θα μπορούσαμε να περιγράψουμε τις παραπάνω από μία γέφυρες που μας περιμένουν για να διαβούμε το δρόμο προς την επόμενη ημέρα.

Κι αυτό το εργαλείο δεν μπορεί να είναι άλλο παρά η πολιτική, όχι με την τρέχουσα φθαρμένη σημασία της αλλά με το πρωτογενές νόημά της, δηλαδή την έκφραση της συλλογικής απαίτησης για αλλαγή.

Αισθανόμενοι ότι η εξέλιξη έχει παγώσει, είτε αφημένοι στη μοίρα των οικονομικών κύκλων του Κοντράτιεφ και του τροχού που -που θα πάει;- θα γυρίσει από μόνος του κάποια στιγμή είτε αποδεχόμενοι την κρίση σχεδόν ως φυσικό φαινόμενο, περιμένουμε να κοπάσει η καταιγίδα. Κι όσο το κάνουμε αυτό τόσο η καταιγίδα δυναμώνει μέσα μας και γύρω μας.

Με αυτόν τον τρόπο, ηθελημένα ή αθέλητα κρατάμε όρθια τα απομεινάρια του παρελθόντος, όλα αυτά δηλαδή που μας έφεραν ως εδώ και ορθώνονται ακόμη ως τείχη ή ως φαράγγια μπροστά μας. Ταυτόχρονα προσπαθούμε να κολυμπήσουμε ανάποδα το ποτάμι της ιστορίας νομίζοντας ότι κάπου εκεί πίσω βρίσκεται η σωτηρία. Το αποτέλεσμα είναι κάθε τι πάνω στο οποίο κρατιόμαστε ή να αποκόβεται ή να μας πληγώνει. Το να αφεθούμε στη ροή του ποταμιού και να παρασυρθούμε θα ήταν σωτήριο από μόνο του ως ένα βαθμό. Το να επιταχύνουμε αυτή την κίνηση κολυμπώντας ή κάνοντας κουπί προς τα εμπρός θα μας έκανε να κερδίσουμε χρόνο μέχρι να βγούμε στη θάλασσα.

Λένε: μας δες ο κόσμος αδιαφορεί, ο κόσμος δεν κατεβαίνει στους δρόμους, ο κόσμος δεν αντιδρά. Και κανείς δεν τους λέει ότι ο κόσμος θα κατέβει στους δρόμους όταν νιώσει ότι μετά δεν υπάρχει γυρισμός στο σπίτι. Μετά θα υπάρχει η ανατροπή! Μετά θα υπάρχει η αλλαγή!

Κι αυτή την αλλαγή θα πρέπει τώρα -έστω και με καθυστέρηση- να ξεκινήσουμε να την περιγράφουμε. Γιατί αυτή η αλλαγή είναι ο δρόμος μπροστά που δεν βλέπουμε!