Ο Φώτης, ο Οδυσσέας και το Τριφύλλι

07:18 9/1/2013 - Πηγή: Matrix24

Η φτώχεια φέρνει γκρίνια. Η γκρίνια περισσότερη δυστυχία. Και η θλίψη της δυστυχίας παραλογισμό. Και για να το επεκτείνω από το ατομικό επίπεδο στο συλλογικό, η πείνα για τίτλους, αξιώματα, εξουσία φέρνει ανθρωποθυσίες, αν όχι κανιβαλισμούς. Πιο ευκρινές παράδειγμα από την ομάδα του Παναθηναϊκού δεν έχω πρόχειρο.

Η φτώχεια της ομάδας έδιωξε το Καραγκούνη το καλοκαίρι,

για να βγει σε καλό της φετινής Φούλαμ. Η γκρίνια απομάκρυνε το Κατσουράνη το Νοέμβρη , για να τρίβει τα χέρια του τώρα ο Ιβάν Σαββίδης. Η δυστυχία των αποτελεσμάτων έκρινε μέσα σε μια νύχτα ανεπαρκείς τους Βύντρα και Χριστοδουλόπουλο οι οποίοι μέχρι πρότινος ήταν βασικοί κι αναντικατάστατοι στο ρόστερ.

Από εκεί και ύστερα το ράβε – ξήλωνε στην αρχή της χρονιάς χωρίς να υπάρχει κάποιος φανερός, τουλάχιστον, σχεδιασμός αγγίζει τα όρια του παραλογισμού. Ψέματα; Όσο ακατανόητη ήταν η μακρόχρονη παραμονή του Φερέιρα, που είχε χάσει τα αυγά και τα πασχάλια, άλλο τόσο ανεξήγητη, ανερμήνευτη και γριφώδης είναι η απομάκρυνση του Ρότσα. Ειδικά όταν, μέσα σε λίγες εβδομάδες, ο νέος προπονητής από το ζενίθ της νέας εκκίνησης βρέθηκε στο ναδίρ της απαξίωσης και της υποβάθμισης.

Αν τώρα όλα τα παραπάνω είναι εκδικητικός κυνισμός, πώρωση, απόγνωση ή αν αποτελούν τελετουργική κάθαρση και αποκατάσταση της λειτουργίας της ομάδας μέλλει να αποδειχθεί. Πριν η ζημιά επανέλθει οδυνηρότερη. Το σίγουρο είναι ότι στις ποδοσφαιρικές εταιρείες τις αποφάσεις, σωστές ή λάθος, τις παίρνουν, σύμφωνα με τα συμφέροντα τους, τα αφεντικά τους.

Και ως επιχειρήσεις δεν έχουν μάλλον καμία σχέση με τα πολιτικά κόμματα. Όσο και αν μερικά από τα τελευταία μιζεριάζουν, ανά περίσταση, διαθέτουν καταστατικό, όργανα, συλλογικές διαδικασίες για να απομακρύνεται ο κίνδυνος της τοτεμικής προσκόλλησης στην «αδιαπραγμάτευτη» αλήθεια του αρχηγού, του ηγέτη, του προέδρου του κάθε κόμματος.

Τα ΄χει φέρει, όμως, έτσι η ζωή ώστε η κοινή γνώμη να παρακολουθεί με έκπληξη κόμματα δημοκρατικά τα οποία διακρίνονται για το σεβασμό τους σε κάθε διαφορετική άποψη και είναι υπέρ της διαφάνειας, να χαράσσουν κόκκινες γραμμές, να καταγγέλλουν βουλευτές τους ως υπονομευτές και εν τέλει να τους διαγράφουν από την κοινοβουλευτική ομάδα τους. Η αριστερή πολιτική και προγραμματική πλατφόρμα της ΔΗΜΑΡ του μειλίχιου Φώτη Κουβέλη σαφώς και δεν θέλει να έχει συνάφεια με τις αντίστοιχες των κομμάτων του Σαμαρά, του Βενιζέλου, ακόμα και του Καμμένου.

Ωστόσο, διαπιστώνω ότι σε μεγάλη μερίδα οπαδών του κόμματος οι διαγραφές των βουλευτών Βουδούρη και Μουτσινά- για τη στάση τους απέναντι στο Βενιζέλο αναφορικά με τη λίστα Λαγκάρντ- αντιμετωπίζονται με δυσανεξία Παρόμοια με εκείνη των οπαδών ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για τις διαγραφές «ανταρτών» σε κρίσιμες ψηφοφορίες στη Βουλή. Αποτέλεσμα, να αυξάνονται και να πληθαίνουν οι ανεξάρτητοι εκείνοι βουλευτές που με άλλο κόμμα εκλέχθηκαν, διαφορετικές απόψεις σε σχέση με τη κομματική γραμμή πρεσβεύουν, και τις θέσεις άλλων κομμάτων προσεγγίζουν σαν τον Οδυσσέα που ψάχνει την Ιθάκη του.

Γίνεται έτσι φανερό ότι η κρίση παράλληλα με τη κατεδάφιση του παλαιού κατεστημένου κομματικού συστήματος, αναδύει φρέσκους διαχωρισμούς , φουντώνει νέες συγκρούσεις που διαπερνούν οριζοντίως το πολιτικό σκηνικό κατ΄ αντιστοίχηση με τις αλλαγές στο κοινωνικό πεδίο. Οπότε, κατά τη γνώμη μου, η επίκληση της κυβερνητικής σταθερότητας για να δικαιολογήσει τις θεμιτές πλην δυσνόητες διαγραφές δεν επαρκεί.

Αντίθετα, πλήττει την φερεγγυότητα και την αξιοπιστία της τρικομματικής κυβέρνησης ως προς τη γνήσια πολιτική βούλησή της για επιβολή κανόνων πραγματικής ισονομίας και ισοπολιτείας. Με παλαιοκομματικούς εξορκισμούς κάθε αντίθετης άποψης, με υποτίμηση της νομιμοποίησης των βουλευτών που πηγάζει από τη λαϊκή βούληση, και υπεραπλούστευση των αιτιών της φθοράς ενός εκάστου των κομμάτων των κυβερνητικών εταίρων, η δυναμική ανανέωσης της πολιτικής ζωής είναι μάλλον ανέφικτη.

Ιδιαίτερα, η υιοθέτηση της πρακτικής των διαγραφών από τη ΔΗΜΑΡ, όχι μόνο κοντράρει το ιδεολογικό και αξιακό της φορτίο αλλά ταυτόχρονα μαδάει και το ανανεωτικό αριστερό της προφίλ. Όπως, δυστυχώς, ο αδικαιολόγητος διοικητικός φανατισμός του Παναθηναϊκού που μαδάει το «τριφύλλι».