Ο φτωχούλης του Βατικανού

08:02 23/3/2013 - Πηγή: Matrix24

Εντάξει, δεν κάνουν τα ράσα τον παπά. Μήπως κάνει τ’ όνομα τον Πάπα; Έτσι είναι, αν έτσι νομίζει (ο ίδιος). Έτσι, λοιπόν, ο Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο «βαπτίζει» εαυτόν Φραγκίσκο, ώστε ο φτωχούλης του Θεού να συνδράμει τον σημερινό φτωχούλη του Βατικανού στο θεάρεστο πλην δύσκολο έργο του, με όρους συμβολικούς εννοείται. Μεταξύ μας, απολύτως εύστοχη η επιλογή. Δεν ήθελε κανείς έναν 17ο στη σειρά Βενέδικτο, όχι μόνον γιατί ο 16ος εξακολουθεί να ζει και να βασιλεύει, αλλ’ επίσης για να μην συνδεθούν, η παραίτηση του ενός κι η ανάδειξη του άλλου με τις θεωρίες συνωμοσίας, το διπλωματικό

παρασκήνιο, τα σκάνδαλα και την (όποια) συμφωνία για την εξουδετέρωση των αρνητικών εντυπώσεων. Άλλωστε, αυτό είναι το αληθινό περιεχόμενο της αποστολής.

Μην μπορώντας, μη θέλοντας ή και τα δύο, δεν θα εξαλείψει ο νέος Ποντίφηξ την πηγή του κακού. Αλλ’ ως λύση ενδιάμεση, αναμένεται να κατευνάσει τις επιθέσεις, να μετριάσει τον σάλο. Ούτε νέος ακριβώς στα 76 του, μάλλον το αντίθετο. Ούτε ανθεκτικός, τέρας σφρίγους και υγείας, ώστε να μην πάθει σοκ το πλήρωμα της Εκκλησίας, εθισμένο πλέον στη θέα γηραιών, σκυφτών, ελαφρώς ανήμπορων επικεφαλής. Πώς να μοιάζει, αλήθεια, ένας Πάπας του καιρού μας, με τον λάτρη κοριτσόπουλων Σύλβιο Μπερλουσκόνι, με τον Μπέπε – εσύ – και – ο Γκρίλο (σου), με τον Μαύρο πρόεδρο Ομπάμα ή με τον Ξι Ζινπίνγκ; Σύμπτωση σατανική, νέος πρόεδρος στην Κίνα και, το ίδιο 24ωρο, νέος Ποντίφικας στη Ρώμη.

Αν η εικόνα του Ασιάτη αντιστοιχεί στον δυναμισμό της κίτρινης υπερδύναμης, ο ηγέτης των καθολικών ανταποκρίνεται στο πρότυπο της σωματικής μειονεξίας. Όσο πιο αδύναμος, τόσο πιο ταπεινός κι ευάλωτος, τόσο πιο σεβάσμιος κι αποδεκτός. Αναρωτιούνται δήθεν οι εξ επαγγέλματος αναλυτές, αν είναι δεξιός ή αριστερός, θεωρητικός ή οργανωτικός, οραματιστής ή πραγματιστής. Ως γνωστόν, κάθε Πάπας είναι εξ ορισμού συντηρητικός. Αυτός τυχαίνει να είναι κι οπαδός της Σαν Λορέντσο, όχι της Ιντεπεντιέντε, της Ρίβερ ή της Μπόκα. Τυχαίο που δεν είναι Ευρωπαίος ύστερα από παράδοση αιώνων, τυχαίο που είναι Αργεντίνος, δηλαδή συμπατριώτης του Μπόρχες, του Πιατσόλα, του Σάμπατο, του Σολάνας, του Γκεβάρα και του Μαραντόνα;

Στην προσπάθειά του να διαδεχθεί τον Ντιέγκο, ο Λιονέλ Μέσι σπεύδει ν’ αφιερώσει προκαταβολικά το ερχόμενο Μουντιάλ στον Πάπα Φραγκίσκο, που τον φανταζόμαστε κιόλας στα γήπεδα της Βραζιλίας, να ευλογεί τους πιστούς των δύο μεγάλων θρησκειών, της μπάλας και του χριστιανισμού. Μιλώντας για ποδόσφαιρο, τι έκανε ο Μπεργκόλιο στα χρόνια του Βιντέλα και της χούντας, όταν οι Λούκε, Πασαρέλα, Κέμπες κατακτούσαν τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή το 1978; Κήρυγμα, προσευχή, διάδοση των Ευαγγελίων, αποστολικό έργο, μ’ επίκεντρο την επαρχία, πριν γίνει αρχιεπίσκοπος στο Μπουένος Άιρες. Ούτε τάγματα μοναχών, ούτε ταξίδια στο Μαρόκο και κοινοβιακή ζωή, συγκρούσεις μ’ αιρετικούς κι ενατένιση του Κυρίου, μοιρασιά των ρούχων στους αγρότες και παράδοση της γυμνής ψυχής.

Ωστόσο, με την φτώχεια ν’ απειλεί την Δύση κι όλο τον πλανήτη, σε πείσμα της ανάπτυξης στην Κίνα, την Ινδία ή τη Βραζιλία, δικαίως ο Χόρχε (Γιαννάκης, σαν τον συναγωνιστή του Ρομπέν και του Φραγκισκανού μοναχού στην ίδια συμμορία) γίνεται Φραγκίσκος, ώστε να «ενδυθεί» το παράδειγμα της ταπεινότητας, της αγνότητας και της αλληλεγγύης. Στο δίδυμο Ρέιγκαν – Θάτσερ, ο Πολωνός Βοϊτίλα συμπλήρωνε το ιδανικό τρίγωνο για την μετωπική επίθεση στον (παραπαίοντα) υπαρκτό σοσιαλισμό. Στη σύγχρονη διεθνή ισορροπία , εύθραυστη και περίπλοκη, ένας Πάπας με ιδιαίτερες διπλωματικές ικανότητες, καλείται προφανώς να γεφυρώσει, όχι τόσο το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς όσο την αντίθεση ανάμεσα στη Βόρεια και στη Νότια Αμερική, τις ΗΠΑ και τις ισπανόφωνες χώρες. Από την Ασσίζη του Μεσαίωνα στα γήπεδα του Μουντιάλ το 2014, το άλμα διόλου μεταφυσικό, καθαρά πολιτικό. Ο Φραγκίσκος έχει ως κύρια αποστολή ν’ αντιμετωπίσει το φάντασμα του Ούγκο Τσάβες.