Ο Λύκος της Γουόλ Στρητ και τα ντόπια πρόβατα

08:06 12/1/2014 - Πηγή: Matrix24

«Ήταν όλο αυτό νόμιμο; Απολύτως όχι!» λέει ο Ντι Κάπριο στο τρέιλερ της ταινίας « Ο Λύκος της Γουόλ Στρητ». Προφανώς, η εξαπάτηση, η κατάχρηση, η διαφθορά, ο χρηματισμός, η χειραγώγηση, και το βρώμικο χρήμα δεν έχουν απολύτως τίποτα το νόμιμο. Αλλά ούτε και η επιδεικτικότητα, η θρασύτητα, η απληστία, η αλαζονεία, η φαυλότητα ,το κυνικό ξεσάλωμα περιέχουν κάτι τις το ηθικό.

Όσοι έχουν δει τη ταινία ενδεχομένως θα συνηγορούσαν ότι δεν υπάρχουν καν ψήγματα νομιμοηθικού στον αχαλίνωτο τρόπο ζωής του

πρωταγωνιστή. Τίποτα το ακέραιο σε αυτό το όργιο κραιπάλης εντός ενός παράνομα χρηματοδοτημένου ηδονιστικού παράδεισου με λουσάτα σκάφη, κορίτσια, αυτοκίνητα, ελικόπτερα, πρόστυχο σεξ και ναρκωτικές σκόνες. Αν, όμως, αυτό το παρακμιακό σκηνικό ασωτίας είναι προς ζήλια ή ντροπή, παίζεται. Το ερώτημα είναι ποιος πληρώνει τη ζημιά.

Επειδή, όμως, στη πλειονότητα της η Αμερικανική κοινωνία δεν παίρνει χαμπάρι ότι μερικές φορές η ηθικολογία είναι ένας φθόνος με φωτοστέφανο, αρκείται στο αυτονόητο μοτίβο της κουλτούρας της. Αυτό, που εκφράζεται με την αμέριστη εμπιστοσύνη στη απόδοση μιας σχεδόν καρμικής δικαιοσύνης.

Και καθώς δεν διαθέτει άμεσο πεδίο σύγκρισης με τις λοιπές διεφθαρμένες γωνιές του πλανήτη ανακουφίζεται μακαρίως με τη τιμωρία των δικών της κακών. Έτσι, κάνει λυτρωτικά το σταυρό της μέσα και έξω από τις κινηματογραφικές αίθουσες, αφού ο μεγαλοδύναμος Θεός των ΗΠΑ αγαπάει μεν τον κλέφτη, λατρεύει. όμως και το νοικοκύρη. Τα ενδιάμεσα τα αναλαμβάνει το FBI

Επί τη ουσίας, ωστόσο, ο Τζόρνταν Μπέλφορτ, ο αυθεντικός Λύκος του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης υπολογίζεται ότι καβάτζωσε επί μια δεκαετία βαριά, καμιά 200αριά εκατ. δολάρια. Μετά δε από τριετή παραθερισμό πίσω από τα κάγκελα οφείλει να επιστρέψει κάπου 110 εκατ. στην εξαπατημένη και ανίδεη επενδυτική μαρίδα που τον εμπιστεύθηκε. Τόσο απλά., συμβολικά και ηθικά. Με τη Νέμεση να αποδίδεται στο σωστό χρόνο και το κατάλληλο τόπο εντός των κελιών των φυλακών.

Κάπως έτσι γίνεται φανερό, ότι στη κορδωμένη για το κιμπαριλίκι της Ελλάδα, αυτό το διαβόητο απατεώνα που έκανε ταινία ο Σκορτσέζε, οι ντόπιοι βαρόνοι των εξοπλιστικών δεν θα το προσλάμβαναν ούτε για σερβιτόρο στο πάρτι τους. Οι μαχαραγιάδες των μεταφορών θα τον έκοβαν ως τρακαδόρο και θα τον απέκλειαν στην είσοδο του γλεντιού τους. Και οι χρυσοδάκτυλοι ατσίδες των εγχώριων τραπεζικών θαλασσοδανείων θα τον έπιαναν σίγουρα κορόιδο. Υπάρχει αμφιβολία;

Ποιος λυσσασμένος Λύκος του λάιφστάιλ τώρα και τρίχες; Σκέτο γατάκι, αν όχι κι προβατάκι γάλακτος ,σε αντιπαραβολή με τα δικά μας χάλια. Όταν εδώ ένα μικρό εγχώριο ψάρι σαν το Κάντα λαδώνεται με 10 εκ. ευρώ μόνο και μόνο για να μη γκρινιάζει. Όταν τους φυγόδικους καρχαρίες της Ζίμενς Χριστοφοράκο και Καραβέλα – τον ένα στη Γερμανία και τον άλλο στην Ουρουγουάη- δεν τους ψάχνει κανείς. Όταν ο αγέρωχος Άκης έμεινε στο απυρόβλητο για σχεδόν δέκα χρόνια από τότε που έπαψε να είναι υπουργός- ας μη ψάχνει λοιπόν κανείς για ισοζυγισμούς και ομοιότητες.

Αν αναλογιστούμε ότι σε μια δεκαετία η χώρα απέκτησε οπλικά συστήματα αξίας μεγαλύτερης των 20 δισ. ευρώ, τότε με πρόχειρους υπολογισμούς οι μίζες στην ίδια περίοδο ανέρχονται σε πάνω από ένα 1 δισ. ευρώ. Χώρια τα σκάνδαλα με τις συνακόλουθες μίζες σε επικοινωνίες, κατασκευές, ενέργεια και μεταφορές. Έξω τα κόλπα σε κρατικές τράπεζες και δημόσιους οργανισμούς. Στην άκρη και οι υπεξαιρέσεις δημοσίου χρήματος. Να τα μετρήσουμε;

Για να υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης, όλα περίπου τα λεφτά που υπεξαίρεσε ο άπληστος, τυχοδιώκτης αλλά και ριψοκίνδυνος «Λύκος της Γουόλ Στρήτ» θα χωρούσαν σε μερικά ξεχασμένα σακ βουαγιάζ των εγχώριων αδιαφανών προμηθειών και διαπλεκόμενων συναλλαγών. Αυτών που δημιούργησαν έναν αδήλωτο πλούτο που χάθηκε σε ένα δαιδαλώδες δίκτυο παρκαρίσματος μαύρου χρήματος.

Τo οποίο κατόπιν άσπρισε σε αξιόπιστα πλυντήρια και μπαζώθηκε σε οφσόρ φορολογικούς παράδεισους. Προς δόξα , φυσικά, εκείνης της ανήθικης ελληνικής καπατσοσύνης η οποία αφού ανταμείφτηκε με πακτωλό βρώμικων χρημάτων επιβραβεύθηκε από πάνω με παραγραφή αμαρτιών και ατιμωρησία.

Τι να προσθέσει, λοιπόν, στον έντιμο, νομοταγή, εξαπατημένο, χαρατσωμένο και ζορισμένο Έλληνα πολίτη αυτή η τρίωρη Αμερικάνικη εποποιία που υποτίθεται ότι φιλοτεχνεί το μηχανισμό της φούσκας και της χρηματιστηριακής απάτης; Προφανώς τίποτα. Εδώ θα χρειαζόταν δέκα, τουλάχιστον, χρόνια φιλμογράφισης της αφόρητης ματαιοδοξίας, της άπληστης χειραγώγησης, του άκομψου χρηματισμού και της χυδαίας εξαγοράς, για να πάρουμε μόνο μια μικρή ιδέα από τη καταγραφή της εγχώριας διαφθοράς.

Αλλά ακόμα και αν γινόταν ταινία, ουδόλως θα παρηγορούσε τον ελληνικό λαό μετά από πέντε χρόνια μαρασμού και ύφεσης. Καλή η έρευνα, καλές οι συλλήψεις, καλή και εγρήγορση της δικαιοσύνης που προσπαθεί να επαναφέρει την έννοια της αξιοπρέπειας στα ήδη κλονισμένα ηθικά και πολιτικά θεμέλια του συστήματος. Αλλά δεν αρκούν για να αποκαταστήσουν, εν μέρει έστω, το χαμένο περί δικαίου αίσθημα. Όχι μόνο γιατί ο εξουθενωμένος πολίτης δεν τρέφεται με δικαστήρια αλλά, κυρίως, επειδή χρειάζεται η προσπάθεια να συνοδεύεται από εγκαρδιωτικό μήνυμα και μέριμνα ανακούφισης προς τη ταλαιπωρημένη κοινωνία.

Δυστυχώς αυτό δεν γίνεται. Ειδικά όταν ο απογοητευμένος πολίτης ακούει ότι φτάσαμε ως εδώ επειδή δεν έκοψε απόδειξη όταν αγόρασε μια ζαμπονοτυρόπιτα. Και τη ίδια στιγμή μαθαίνει ότι οι ζούλα τραπεζικές χορηγήσεις χωρίς εξασφαλίσεις σε επιχειρηματίες, όπως και η έως τώρα δανειοδότηση των δύο κομμάτων της συγκυβέρνησης, αφορούν λεφτά δανεικά και αγύριστα. Και το λογαριασμό αυτό ο ίδιος θα υποχρεωθεί να τον πληρώσει.