Πολιτικός πολιτισμός ευθύνης – Για να στρέψουμε το βλέμμα στο μέλλον

07:16 20/12/2013 - Πηγή: Matrix24

Ο ανταγωνισμός των πολιτικών δυνάμεων των τελευταίων ετών, χαρακτηρίστηκε από μία άγονη αντιπαράθεση. Μία αντιπαράθεση η οποία αφενός συσκότιζε πολλές φορές, κρίσιμα στοιχεία και χαρακτηριστικά της ασκούμενης κυβερνητικής πολιτικής, σε όποια κυβέρνηση και αν αναφερόμαστε, αφετέρου, αξιοποιώντας τις πρόνοιες και τις διατάξεις του Συντάγματος γινόταν εύκολα δυνατό, να αποφεύγεται η ανάληψη της ευθύνης που πρέπει να έχουν απέναντι στον τόπο οι πολιτικές δυνάμεις.

Το κύριο χαρακτηριστικό της περιόδου, ήταν μέχρι και σήμερα και εξακολουθεί να είναι, μία κυβέρνηση, που χρησιμοποιεί την κοινοβουλευτική

πλειοψηφία ως « λόχο» υπερψήφισης νόμων και τροπολογιών, για να κυβερνά ανεξέλεγκτη στην ουσία, και μία αντιπολίτευση που εύκολα να αρνείται. Όταν τα πράγματα φτάνουν για την κυβέρνηση, στο απροχώρητο, η προσφυγή στις κάλπες.

Κύριο επακόλουθο αυτής της νοοτροπίας στην άσκηση πολιτικής ήταν η καθυστέρηση στη λήψη αποφάσεων για κρίσιμα ζητήματα. Η μετάθεση στο μέλλον κρίσιμων αποφάσεων. Η υιοθέτηση εύκολων λύσεων, που βασίζονταν στον εναγκαλισμό με συντεχνίες. Με λίγα λόγια, να χάσει η πολιτική το νόημά της. Να έχουμε πολιτική για την πολιτική ως αυτοσκοπό, και όχι για τη λύση των προβλημάτων του τόπου.

Η Ελλάδα, μέσα από μία γενναία συνταγματική Αναθεώρηση πρέπει να αποκτήσει ένα νέο πολιτικό πολιτισμό. Ένα πολιτικό πολιτισμό ευθύνης. Ένα πολιτικό πολιτισμό ευθύνης που να υπηρετείται από ένα αναβαθμισμένο αλλά και συνεργατικό Κοινοβούλιο. Ένα Κοινοβούλιο, που να μην εξομοιώνει αλλά να αναδεικνύει τη διαφορετικότητα των προσεγγίσεων, να υποχρεούται στη σύνθεση των διαφορετικών ιδεών και είναι σε θέση να λαμβάνει όλες τις μεγάλες αποφάσεις για τον τόπο, στην ώρα που επιβάλλεται να ληφθούν.

Κατά τη δική μου γνώμη, οι στοχεύσεις αυτές μπορούν να υπηρετηθούν από σοβαρές και μεγάλες τομές:

- Σταθερή θητεία του Κοινοβουλίου, τεσσάρων ετών. Δεν μπορεί να είναι στη διακριτική ευχέρεια κανενός, η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, η αποφυγή της ανάληψης της ευθύνης και της εντολής που έχει δώσει ο Ελληνικός Λαός. Το Κοινοβούλιο, πρέπει να αναζητά και να συνθέτει λύσεις με την συνευθύνη όλων των πολιτικών δυνάμεων που το απαρτίζουν

- Η Βουλή εκλέγει να Πρωθυπουργό και Υπουργούς, οι οποίοι πρέπει να απολαμβάνουν την εμπιστοσύνη της και να ανακαλούνται ελεύθερα από αυτήν. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξει η αρχή της δεδηλωμένης όπως σήμερα έχει εφαρμοστεί. Να είναι δυνατή η εκλογή κυβέρνησης σχετικής πλειοψηφίας της Βουλής και όχι απόλυτης όπως σήμερα επιβάλλεται. Μάλιστα δόκιμο θα ήταν να καταργηθεί τόσο η πρόταση μομφής όσο και η πρόταση δυσπιστίας απέναντι στην κυβέρνηση, και να θεσμοθετηθεί η διαδικασία εκλογής πρωθυπουργού και υπουργών στη θέση της. Να προκαλείται δηλαδή είτε με ευθύνη της Κυβέρνησης είτε της Αντιπολίτευσης εκλογική διαδικασία μέσα από τη Βουλή

- Θεσμοθέτηση αυστηρών κανόνων για την υιοθέτηση πολιτικών που αλλάζουν τη δημοσιονομική πολιτική της χώρας. Δεν είμαι υπέρμαχος της θεσμοθέτησης της λιτότητας. Οι όροι όμως που ασκείται η δημοσιονομική πολιτική της Ελλάδας, έχουν τεθεί από τις συνθήκες που όρισαν την πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς την Οικονομική και Νομισματική Ένωση. Δεν θεωρώ απαγορευτικό να γίνουν άλλες δημοσιονομικές πολιτικές. Τούτο όμως θα πρέπει να εγκρίνεται από μία αυξημένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η οποία εν συνεχεία δεν θα επιτρέπεται να διαφύγει, αλλά να είναι παρούσα για να υφίσταται τα θετικά ή αρνητικά αποτελέσματα των επιλογών της. Η πρόταση αυτή γίνεται υπό την σκιά βέβαια της πρόσφατης Ελληνικής εμπειρίας. Μία κυβέρνηση χρέωσε την Ελλάδα, όσο είχε χρεωθεί από συστάσεως του Ελληνικού Κράτους. Μιλάμε για την κυβέρνηση της ΝΔ την περιόδου 2004-2009. Ας αναρωτηθούμε επίσης, αν η Ελλάδα έκανε διαρθρωτικές αλλαγές το 2004 θα είχαμε φθάσει ποτέ στο σημερινό αδιέξοδο;

Η Ελλάδα μπορεί να πάει Μπροστά. Αυτό μπορεί να γίνει με ένα νέο πολιτικό πολιτισμό. Όχι με Μεσσίες και Μεσσιανικά Κινήματα. Αλλά μέσα από σαφείς διαδικασίες, θεσμικά συγκροτημένες που θα δεσμεύουν για την πορεία της Ελλάδας στο μέλλον. Αυτά είναι αυτονόητες προϋποθέσεις για να στρέψουμε το βλέμμα στο μέλλον. Η Επανάσταση του Αυτονόητου θα βοηθήσει τελικά την πατρίδα μας να στραφεί στο μέλλον.