Πολλοί εναντίον ενός

07:40 23/11/2012 - Πηγή: Matrix24

Είναι γνωστό ότι το κουτσό πρόβατο ή το κουτσό ζαρκάδι τρώγεται πρώτο. Φαίνεται πως η αναπηρία, πέρα από την εύκολη λεία, υποκρύπτει και κάποια οικονομία στο κοπάδι: άρα, όπως λένε οι ειδικοί, ο λύκος για παράδειγμα είναι ο μέγας οικολόγος διότι εξαφανίζει κάθε τι ψόφιο ή τραυματισμένο μέσα στη σαβάνα.

Αν μεταφέρουμε αυτή τη λογική  στις μαθητικές συντροφιές, μπορούμε να κρυφομαντέψουμε την γενικευμένη επιθετικότητα εναντίον αδύναμων παιδιών, μεταναστών, ανάπηρων, τραυλών, αδικημένων από τη φύση και  τα παρόμοια. Στην τάξη – αλλά και στους αθλητικούς χώρους – ενυπάρχει ο άγραφος νόμος

του ισχυρού και του ανίσχυρου, οπότε αργά ή γρήγορα κάθε παιδί βρίσκει τη θέση του (ή το διάβολό του). Μπορεί ενώπιον του δασκάλου τα παιδιά να είναι όλα «ίσα», μακριά από τον δάσκαλο όμως η ισότητα αντιστρέφεται θεαματικά.

Όταν οι παιδοψυχολόγοι και οι κοινωνιολόγοι μιλούν για συμμορίες παιδιών (αγοριών και κοριτσιών), η διαπίστωση ακούγεται γραφική, ωστόσο ισχύει απολύτως και ανταποκρίνεται πλήρως  στη λογική  της συμβολικής ανθρωποφαγίας. Τυχαία μήπως αυτές οι ορδές γίνονται ομάδα θέτοντας ως στόχο (βίας ή γελοιοποίησης) κάποιο αδύναμο παιδί;

Με την εμφάνιση τόσων αλλοδαπών  στα ελληνικά σχολεία  δεν είναι περίεργο αν με μια ματιά και μόνο η μαθητική μικροσυμμορία βρίσκει στόχο για να χτυπήσει και ελάττωμα για να γελοιοποιήσει. Στις εφηβικές ηλικίες πέφτει πολύ ξύλο. Αλκοόλ, ναρκωτικά, ορφάνια, διαλυμένη οικογένεια, φτώχεια, έμφυτη επιθετικότητα   πλάθουν έφηβους ανυπεράσπιστους και θύματα (ή θύτες) της αλάνας. Όποιος δεν έχει δει  ή δεν έχει παίξει ξύλο και ολόγυρα να κοάζει η φτιαγμένη συντροφιά, πιθανότατα δεν μπορεί να καταλάβει το αψύ συναίσθημα του νικητή ή του νικημένου, το καθεστώς της υπεροχής ή της υποταγής, το αίσθημα ότι το «λίγο» πάει πάντα κοντά στο «πολύ».

Η «Χρυσή Αυγή» πιθανότατα κολακεύει ορισμένα από τα επιθετικά ένστικτα που κυριαρχούν  στον εφηβικό ψυχισμό. Τη δύναμη, τον εγωκεντρισμό, το μίσος για τον αντίπαλο, την υπακοή στην ομάδα που μεταστρέφεται εύκολα σε μανία καταστροφής κατά του άλλου. Ωστόσο η εφηβική επιθετικότητα δεν ανακαλύφθηκε με χρυσαυγίτικο τρόπο. Η Ζούγκλα του μαυροπίνακα, όπως ξέρουμε, δεν ηταν μόνο κινηματογραφικό έργο αλλά και καταγραφή ενός συμβολικού πολέμου ανάμεσα στον παιδαγωγό,  καθηγητή, δάσκαλο και στο κοπάδι των μαθητών.

Ένα από τα τερπνά παράδοξα είναι ότι και τα κορίτσια –ειδικά αυτά  – αντιγράφουν τη βία των αγοριών, απομονώνουν τα «καλά» κορίτσια, επιδεικνύουν ανοχή στο αλκοόλ και στις ουσίες, με μόνη φιλοδοξία να πείσουν τους άλλους ότι δεν είναι παιδιά – μεγάλωσαν κι αυτά.