Πρινς, σύνθετη ονομασία για καμία εργασία;

07:26 27/7/2013 - Πηγή: Matrix24

Αφήνεις στην ντουλάπα με τους σκελετούς κάποιο ταγεράκι ντεμοντέ, με τον χρόνο θα ξαναγίνει λατρευτό. Όσα έλεγε η Κοκό Σανέλ για την ενδυμασία, δικαιώνονται και για την μοναρχία.

Υπήρχε περίπτωση να ονομάζεται Τζάνγκο το βασιλικόν βρέφος; Αδόλφος, Γιάσερ, Πάκο ή Ονούφριος, είχαν εγκαίρως αποκλεισθεί, για λόγους ευνόητους. Τιβέριος, μήπως, Δάμων ή Φειδίας, Κένζο, Ρίνγκο ή Φιντέλ; Ομοίως. Στην φρενίτιδα των στοιχημάτων δήθεν και το φύλο έδειχνε αναποφάσιστο. Γιατί όχι, επομένως, Γκόλφω ή Μερσέντες, Άρτεμις ή Σεμίραμις, Ούρσουλα, Σβετλάνα, Ίνγκριντ ή Συλβάνα, μια Σελίν, μια Χαλιμά;

Μόλις

το γαλάζιο επικράτησε του ροζ, οι ακριβοπληρωμένοι υπερασπιστές το κοσμικού ρεπορτάζ ανέλαβαν την διαλεύκανση των απατηλών προβλέψεων. Ένας πιθανός διάδοχος του Λεοντόκαρδου και της Ελισάβετ δεν μπορεί να συνδέεται επ’ ουδενί με κυνηγούς κεφαλών, επαναστάτες, πιστολέρος, τυχοδιώκτες ή τριτοκοσμικούς εν γένει. Βίκτωρ; Ούτε σκέψη, ύστερα από τη σύλληψη του εφοπλιστή Ρέστη. Δροσερή η σάτιρα «Βίκτωρ, Βικτώρια» του Μπλέικ Έντουαρντς, όμως άσχετη με τη θρυλική βασίλισσα που άφησε πίσω της ολόκληρη βικτωριανή εποχή και κοσμοκράτειρα την Βρετανική Αυτοκρατορία. Μπερνάρ; Εύηχο μα γαλλικό. Κι ο Ταπί, ενώ ξεκίνησε ως σοσιαλιστής και καύχημα της Μασσαλίας, αφού κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ, οδηγήθηκε στη φυλακή και με νέα σκάνδαλα απειλεί να συμπαρασύρει την Κριστίν Λαγκάρντ.

Ρέστης, ρέστος, Ρέμος. Αντώνιος; Που επιτίθεται και στον αντιπαθέστατο Σόιμπλε, τον παράλυτο Γερμαναρά που περιφρονεί το αγγλικό μεγαλείο, συν εγείροντας μυκονιάτικα λαμόγια, πρωταθλητές του παρασιτισμού κι αφορολόγητους σκαφάτους;

Μακριά. Άλλωστε, Βρετανός τουρίστας σκότωσε Βρετανό τουρίστα και στο Λονδίνο ακούστηκε ότι ο δεύτερος έχασε τη ζωή του σ’ ελληνικό νησί, άγνωστο πώς. Μια λύση θα ήταν ο Φραγκίσκος. Άγιος των Καθολικών, τον πρόλαβε ο Πάπας που επισκέπτεται την Βραζιλία. Πελέ ή Σόκρατες;

Κίνδυνος ρατσιστικών προκαταλήψεων, τριβών με την Αγγλικανική Εκκλησία κι αρχαιολαγνείας. Καλύτερα τριπλή ονομασία, τρεις φορές προστασία. Παρ’ ολίγον Τσιντουράτο, ο τρίτος στη σειρά διαδοχής βαφτίζεται Γεώργιος και Αλέξανδρος και Λουδοβίκος επιπλέον. Επικρατεί το πρώτο εκ των τριών, ως συνήθως. Άρα, Τζορτζ.

Στον «Λόγο του Βασιλιά», ο Γεώργιος ο ΣΤ’ τραυλίζει κάνοντας την Αγγλία να τρεκλίζει, αλλ’ ο λογοθεραπευτής του είναι ο από μηχανής Θεός.
Στις αγκάλες του οποίου αναπαύεται η γιαγιά του γαλαζοαίματου μωρού, ευτυχής μητέρα τρεις δεκαετίες πριν. Αντί του πρίγκιπα Γουίλιαμ, ο Κάρολος. Στον ρόλο της Κέιτ Μίντλεντον, η λαίδη Νταϊάνα. Πόσο ευτυχής για να προκαλέσει σκάνδαλο με τον Άραβα εραστή, ανατινάζοντας τα θεμέλια της μοναρχίας; Ας είναι καλά η σημερινή δούκισσα του Κέμπριτζ και ο Τόνι Μπλερ, αναστηλωτής του λαμπερού αναχρονισμού. Τα πρόσωπα φεύγουν, οι θεσμοί (πρέπει να) μένουν. Ζει χωρίς την «Ντι», το μέγα πλήθος, πώς να ζούσε δίχως τελετουργικό και σκηνοθεσία μεγαλείου, δίχως μακροημέρευση όσων συμβολίζει ο θρόνος, ειδικά σε καιρούς αβεβαιότητας κι εκλείψεων;
Εδώ, λησμόνησε ο Καραμανλής την συμβολική ισχύ, βοηθώντας να γίνουν, Προεδρικό Μέγαρο το Παλάτι κι αντιδεξιοί δημοκράτες οι χουντοβασιλικοί της μεταπολίτευσης. Χλίδα χωρίς στέμμα, δάνεια και ψέμα.

Αλλήθωρη νεολαία σε δίκτυα κοινωνικά αναζητεί το μέλλον του βασιλικού μωρού. Σε ποιο άθλημα να στεφθεί Ολυμπιονίκης, ίσως; Αττίλας. Μα, είναι τουρκικό. Ας εκτελούν το έργο οι γείτονες. Εμπνευστές πάντα είναι οι συμπατριώτες του μικρού Τζορτζ, οπαδοί της Τσέλσι, της Τότεναμ και της Άρσεναλ, εμφανώς συγκινημένοι κι υπερήφανοι για τον μακραίωνα θεσμό. Της μόδας ο Πρινς και πάλι.

Ιούλιος 1974, στην Κύπρο. Μήνας μοιραίων συμπτώσεων. Αλήθεια, ποιον έλεγαν Ιούλιο; Κάποιον Καίσαρα, που τον δολοφόνησαν χέρια φίλων. Περισσότερα θα μάθει για την Ρώμη το νεογέννητο, παρά για την αδικοχαμένη του γιαγιά.