Σάβανο ή ζουρλομανδύας;

07:45 2/2/2014 - Πηγή: Matrix24

Η αλήθεια είναι πως το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» πότε καταλαγιάζει και πότε φουντώνει σαν θάλασσα, αλλά συνήθως νανουρίζει τη λεγόμενη κοινή γνώμη. Πρώτον, γιατί δεν συνιστά τη πιο δύσκολη επιλογή ανάμεσα σε δύο εξίσου αβέβαιες ή επικίνδυνες αποφάσεις. Δευτερευόντως, επειδή η τοποθέτηση του συγκεκριμένου διλήμματος στο δημόσιο διάλογο της επιτηρούμενης Ελλάδας γίνεται με θεολογικό μανδύα.

Κοινώς, για τους μεν η δραχμή

ή το ευρώ αποτελεί ευλογία και για τους άλλους κατάρα. Επειδή, όμως, η χώρα χρειάζεται πολιτικά επιχειρήματα και όχι παραπλανητικά ταμπού, οι δηλώσεις πίστεως στη μια ή την άλλη εκδοχή είναι μάλλον βαυκαλιστικές. Δυστυχώς, υπάρχουν και χειρότερα στα πλαίσια της παραπαίουσας συζήτησης για την απαγκίστρωση από το κοινό νομισματικό κατασκεύασμα που αντικατέστησε τα 17 εθνικά νομίσματα.

Το πρόβλημα στη δοκιμαζόμενη Ελλάδα δεν είναι ο φετιχισμός του σκληρού ευρώ ή η μυστικιστική σαγήνη της λυδίας λίθου που υπαινικτικά θυμίζει δραχμή.

Είναι τα ανέφικτα, χιμαιρικά και ουτοπικά σενάρια που επιχειρούν δήθεν να σώσουν από τη τρικυμία τη χώρα με τρύπια σωσίβια . Οι παραπλανητικοί μύθοι, τα ψέματα και οι ανυπόστατες θεωρίες που παραβλέπουν ότι στη χώρα σημειώνονται αλλεπάλληλα ρεκόρ ανεργίας, μετανάστευσης, μηδαμινής κοινωνικής προστασίας.

Το κακό είναι ότι αυτά τα σενάρια ξεδιπλώνονται σαν η πλέον διεστραμμένη εκδοχή του κυβερνητικού σαξές στόρι. Το χειρότερο, ότι απευθύνονται σε μια υποθετικά νηστικοχορτάτη κοινωνία. Ένα λαό άνεργο, μαραζωμένο στα όρια της φτώχειας που θα τρέφεται με παραμύθια ότι ο μεν Μόσκοβος θα φέρει ρούβλια, Ρώσικα σιτηρά και Σιβηρικά πετρέλαια όπως, καλή ώρα, θα τα κουβαλούσε και ο μακαρίτης ο Τσάβες κάποτε στη παγωμένη Καισαριανή.

Ο δε Αμερικάνος θα μας δέσει στο άρμα του δολαρίου σαν άλογα σε Τεξανό ροντέο ενώ θα αδειάζει τιγκαρισμένα αεροπλανοφόρα με πράσινα χαρτονομίσματα και τυπωμένη πάνω τους τη μορφή του θείου Σαμ στο Πειραιά. Θα ανοίξει και ο Άραβας τη σπηλιά του Αλή Μπαμπά, ο Κινέζος θα σπείρει απέραντες εκτάσεις με τα γουάν, ενώ ο Ισραηλινός θα μας βομβαρδίζει με τόνους σέκελ .

Όλα αυτά υπό τη προϋπόθεση ότι θα τους απειλήσουμε όλους ότι η σημαία της ένδοξης δραχμής θα κυματίζει περήφανα πάνω στα δισεκατομμύρια βαρέλια με πετρέλαιο και τις απειράριθμες διακλαδώσεις αγωγών φυσικού αερίου που θα εξάγουμε από το υπέδαφος μας και την ενοποιημένη με τη Κύπρο ΑΟΖ . Εξάλλου το νέο σχέδιο Μάρσαλ και η διαγραφή των χρεών στα οποία θα υποχρεώσουμε τους εταίρους μας, θα βοηθήσει ώστε το μέτωπο ανεξαρτησίας από την υποτέλεια που θα συγκροτήσουμε να λάβει πλανητικές διαστάσεις. Τουλάχιστον.

Ποιος φόβος λοιπόν τότε για πληθωρισμούς, νομισματικές αστάθειες, συναλλαγματικούς κίνδυνους και υψηλό κόστος χρηματοδότησης; Ποιο χρέος μνημόνια, έλλειμμα και καταπιεστικές τρόικες; Και ποιες αρνήσεις, ανατροπές, ασφυκτικές συνομιλίες και σκληρές διαπραγματεύσεις με τους ευρωπαίους τοκογλύφους; Ούτε το Βερολίνο, ούτε τις διεθνείς αγορές θα έχουμε πλέον ανάγκη. Θα είμαστε άρχοντες στο τόπο μας. Κυρίαρχοι στον ομφαλό της γης.

Είναι σαφές ότι αν η λογική, σύμφωνα με τον Αϊνστάιν σε πάει από το Α στο Β, τότε η φαντασία σε πάει οπουδήποτε. Εναλλακτικά, μέχρι τα εφιαλτικά συσσίτια της ανθρωπιστικής βοήθειας, στην οικονομία του αντιπραγματισμού, στον σοκαριστικό ξεπεσμό, στο κοινωνικό χάος. Στο μεσοδιάστημα, πάντως, θα υπάρχουν και εκείνοι που θα μας κλείνουν πονηρά το μάτι υπονοώντας ότι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα σημαίνει αυτομάτως επιστροφή στα αμέριμνα ’90ς.

Τότε που τα πεντοχίλιαρα ήταν πετσετάκια που καίγονταν με χάρη στις καψουροπίστες ή μετατρέπονταν χαλαρά σε κάμπριο, μεζονέτες και εξωτικά ταξίδια. Σε αυτό το πειρασμό, δυστυχώς, κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί ακόμα κι όταν ξέρει ότι είναι πακεταρισμένη ψευδαίσθηση με κορδέλα αυταπάτης. Προφανώς γιατί η επιλογή ανάμεσα στο στενό κουστούμι του ευρώ και το σάβανο των μνημονίων δεν έχει νόημα. Αφού πάντα θα υπάρχει η εναλλακτική του ζουρλομανδύα με σήμα τη δραχμή.