ΣΟΥΡΓΕΛΙΣΜΟΣ, ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΙΣΜΟΥ

07:15 6/7/2012 - Πηγή: Matrix24

Το 2007 ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε όλες τις προϋποθέσεις να κερδίσει την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Δεν τα κατάφερε.

Ο λόγος ήταν απλός, περισσότερον απλός από όσο κάποιοι νομίζουν, και ουδεμία σχέση έχει με αυτά (τα περισσότερα «δράκοι») τα οποία έχουν γράψει ή πει διάφοροι δήθεν αναλυτές, γνώστες του παρασκηνίου, πολιτικοί και γενικώς δημοσιολογούντες.

Ο απλός λόγος ήταν ότι επέλεξε λάθος στρατηγική. Η εγγύηση της ενότητας της παράταξης, το

περίφημο «όλον ΠΑΣΟΚ», το οποίο είχε κάνει σημαία, δεν μπορούσε σε στιγμές κρίσης, και ειδικά εκείνη τη στιγμή, να ευδοκιμήσει απέναντι στη γραμμή Παπανδρέου, που συνθηματολογικά συνοψίζονταν στην «εγγύηση της διάσπασης».

Ο ένας εμφανιζόνταν ως εγγυητής της ενότητας και ο άλλος ως εγγυητής της διάσπασης. Ο ένας ταύτιζε τον εαυτό του με τη ομαλότητα και τη συνέχεια μιας (απεχθούς) κατάστασης και ο άλλος έθετε ισχυρό δίλημμα και υποσχόνταν ρήξη. Ο ένας εκβίασε το εκλογικό σώμα του ΠΑΣΟΚ να πάρει θέση, να διαλέξει, ενώ ο άλλος δεν απαιτούσε διαφοροποίηση, απλώς υπερψήφιση του πληθωρικού ταλέντου του.

Το «όλον ΠΑΣΟΚ» σήμαινε: κερδίσω-χάσω μένω, γιατί δεν έχω και τίποτε άλλο σοβαρό να κάνω. Η «εγγύηση της διάσπασης» μεταφραζόμενη έλεγε: αν κερδίσω συνεχίζω με τους συνοδοιπόρους μου για να κάνω αλλαγές, αν χάσω φεύγω, φτιάχνω κάτι δικό μου και αντί για τις επόμενες εκλογές θα γίνω πρωθυπουργός στις μεθεπόμενες. Διαλέγω το δρόμο του πατέρα μου, το 1974, απέναντι στην Ένωση Κέντρου.

Τα όσα ακολούθησαν προκειμένου να κερδίσει ο Παπανδρέου τον Βενιζέλο είναι σημαντικά, αλλά τα πάντα υποτάχτηκαν και κρίθηκαν στο αρχικό διάζευγμα: από τη μια το «όλον ΠΑΣΟΚ» και από την άλλη η «εγγύηση της διάσπασης». Το τι έγινε στη συνέχεια είναι μία άλλη ιστορία και πάντως ο Γ. Παπανδρέου εγκατέλειψε τα επόμενα στάδια που όριζε η «γραμμή της διάσπασης», την οποίαν ο ίδιος επεξεργάστηκε, βράδυ στο σπίτι του, δύο μέρες μετά την ήττα του στις εκλογές του 2007.

Ανέφερα τα προηγούμενα όχι για να δείξω το λάθος που έκανε ο Βενιζέλος το 2007, αλλά για να καταλάβετε πως και σήμερα, ο Βενιζέλος, κάνει το ίδιο λάθος. Από το …όλο ΠΑΣΟΚ πήγε στο …σόλο Βενιζέλου.

Τη στιγμή που πρέπει να απευθυνθεί στο «όλον» της παρατάξεις, επιλέγει το «μέρος». Και κυρίως την ενός ανδρός αρχή. Κάποτε υπήρχε ένα κόμμα, σήμερα υπάρχει μόνο ο αρχηγός και …πίσω του οι σκύλοι. Αν αυτό δεν αποτελεί πολιτική ευήθεια, οι μόνοι όροι που μπορούν να το περιγράψουν ανήκουν στη σφαίρα της ψυχοπαθολογίας.

Αντί να επιχειρήσει να διευρύνει το ακροατήριό του το σμικρύνει. Αντί να προσπαθήσει να ενοποιήσει όλες τις τάσεις του ΠΑΣΟΚ γύρω από μία νέα στρατηγική πρόταση για τη χώρα, διαφορετικές πολιτικές από αυτές που ασκήθηκαν, ουσιαστική και σε βάθος αυτοκριτική,  διαλέγει να στηριχθεί στην, περιορισμένων πολιτικών δυνατοτήτων και κοινωνικής απήχησης, κομματική του ομάδα προκειμένου να καταχτήσει ένα κόμμα που ουσιαστικά δεν υφίσταται.

Και μπορούσε να το κάνει γιατί ουσιαστικά, με την μη ανάμειξη Παπανδρέου και την αποχώρηση Λοβέρδου