ΣΠΥΡΟΣ Χ. ΤΑΓΚΑΣ

07:25 28/4/2012 - Πηγή: Matrix24

Η επέλαση του κακού!     

Έως και ένα σημείο ηχεί λογική – λογικότατη η «παρότρυνση» του εγχώριου συστήματος Αξιών να μην εκδηλωθεί (εντελώς απροσχημάτιστα), από μέρους της Ελληνικής κοινωνίας «ο θυμός» και «η οργή» στις ερχόμενες εκλογές. Και τούτο, διότι, κινδυνεύει η «άρνηση» να καταστεί α – πολίτικη πράξη και, ως εκ τούτου, να μην έχει την απαιτούμενη  «ισχύ» που αυτές – τούτες τις ώρες θα όφειλε να έχει!Αλλά, – φευ, τέτοιες ώρες τέτοια λόγια: οι οιμωγές αυτού του επιπέδου φαντάζουν, ήδη, με  «διαμαρτυρημένο

γραμμάτιο» που δεν μπορεί, εκ των πραγμάτων, να εισπραχτεί!! Ήγουν: έχει μεσολαβήσει, ήδη, ο κρίσιμος «πολιτικός χρόνος» που θα μπορούσαν αν ήθελαν να συλλέξουν «θετικά» αποτελέσματα και τώρα βρισκόμαστε σε ένα «επέκεινα», όπου, άπαντες έχουν πάρει «θέσεις μάχης» και είναι αργά, μεσ’ την ανταλλαγή των πυρών, να υπάρξουν μετακινήσεις.

Γίνεται σαφές, λοιπόν, ότι η ικεσία για «θετική» και μόνο συμμετοχή  γίνεται εκ του πονηρού και είναι ολότελα μετέωρη. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν μπορεί να γίνει και επαρκώς αποδεκτή από το εκλογικό σώμα. Εξάλλου, αν επιδίωκαν ή προσέβλεπαν με τιμιότητα στην «θετική ψήφο» των Ελλήνων, θα έπρεπε τούτη την στιγμή  η «ατζέντα των εκλογών» να ήταν διαφορετική απ’ ότι είναι σήμερα: θα έπρεπε , ήδη, να έχουν δοθεί σοβαρές απαντήσεις στο «γιατί», το «ποιος» και το «μέχρι πού» και όχι να τα αναζητούμε όλα τούτα μαζί χωρίς να δίδονται οι απαιτούμενες εξηγήσεις. Όθεν: η πολιτική παραίνεση περί «θετικής ψήφου» ομοιάζει  με συντεταγμένη ενέργεια δημιουργίας Ενοχών (!), σε κρίσιμες πληθυσμιακές ομάδες που, αφενός, έχουν εναργή πολιτικά αντανακλαστικά, αφετέρου, όμως, και λόγω των ιστορικών κοινωνικών διατάξεων στην Ελλάδα, δεν θέλουν και πολύ για να παρελκυθούν.

Οι πληθυσμιακές κατηγορίες αυτές λειτουργούν, κυρίως, συντηρητικά σε κάθε σκέψη, απόφαση και αναφορά τους. Και, εκ χαρακτήρος, αναζητούν συνεχώς τους λόγους και τα αντικίνητρα, προκειμένου, να μην εγκαταλείψουν τις συνήθειές τους  σ’ αυτό, έστω, το εκφυλισμένο γίγνεσθαι. Η «δύναμη της συνήθειας» ομοιάζει εδώ, με ανεξίτηλο σύμπλεγμα που θέλει, τρόπον τινά, να κινείται  πάντα μέσα στο «γνωστό». Αλλά «γνωστό» και «άγνωστο» σήμερα, έχουν ταυτιστεί και συμπυκνωθεί τόσο, που, πλέον, είναι δυσδιάκριτα τα όρια και οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ τους. Στην Ελληνική πολιτική ζωή, μάλιστα, τείνει να επικρατήσει, πλέον, ένα «συνεχές άγνωστο» απέναντι σε ένα «αβέβαιο γνωστό». Και τα δύο αυτά, είναι σαφές, συγκλίνουν στην εδραίωση σύγχυσης και φόβου. Και, ακριβώς, ο «φόβος» είναι εκείνος ο όρος και ’κείνη η ψυχολογία που δέχονται την πίεση από την «όχληση» της, δήθεν, «θετικής ψήφου». Λες και η «αρνητική» δεν θα μπορούσε αφ’ εαυτού, να είναι «θετική» και η υποτιθέμενη «θετική» να μην μπορούσε με τίποτε να είναι η «αρνητική» .