Τα επτά παιδιά και η αμαρτία της εξουσίας

07:10 18/5/2013 - Πηγή: Matrix24

Η λογοκρισία υπήρχε στην Κίνα προτού ακόμη γεννηθεί. Από μικρό παιδί γνώριζε ότι για να υπάρξει έπρεπε να ακολουθήσει συγκεκριμένους κανόνες. Η παραμικρή ανυπακοή σήμαινε εξορία. Καμιά σημασία αν ήσουν ακόμη παιδί, μεγαλωμένος στα πούπουλα και ονειρευόσουν με εικόνες. Ο Ζανγκ Γιμού είναι ο κινέζος σκηνοθέτης που έκανε τον κινέζικο κινηματογράφο γνωστό ανά την υφήλιο. Η Δύση θαμπώθηκε από το ταλέντο του και τον έστεψε βασιλιά του ασιατικού καλλιτεχνικού κινηματογράφου.

Απόλυτος άρχοντας των φεστιβάλ για τουλάχιστον μια εικοσαετία. Από τη δεκαετία του `80 κερδίζει πλήθος βραβείων και διακρίσεων.

Η κορωνίδα των δημιουργιών του , «Σήκωσε τα κόκκινα φανάρια» πρωταγωνιστεί στα διεθνή φεστιβάλ ενώ απαγορεύεται η προβολή της στην Κίνα. Ο Γιμού , όπως και ο Κάιγκε ήταν σπουδαστές της αποκαλούμενης Πέμπτης Γενιάς της Κινηματογραφικής Ακαδημίας του Πεκίνου. Στην διάρκεια της πολιτιστικής επανάστασης, ο Γιμού, εξοστρακίστηκε εξαιτίας της «αντιεπαναστατικής» δράσης του πατέρα του. Τα δέκα χρόνια υποχρεωτικής εργασίας σε ένα εργοστάσιο παπουτσιών προτού του επιτρέψουν να σπουδάσει κινηματογράφο θέριεψαν τη συγκαλυμμένη οργή που διαποτίζει τα αριστοτεχνικά δομημένα πλάνα του. Τα χρόνια της παρανομίας o Γιμού υπογράφει αριστουργήματα και βγάζει στο διεθνές καλλιτεχνικό προσκήνιο το Πεκίνο Το 1982 κερδίζει τη Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ του Βερολίνου. Δυο χρόνια μετά έρχεται και η πρώτη υποψηφιότητα για Όσκαρ. Όσο ο κλοιός της κινέζικης λογοκρισίας σφίγγει τόσο ο υπαινιχτικός και αισθησιακός φακός του προκαλεί δέος στους διευθυντές των φεστιβάλ . Πάθη, μίση, συνωμοσίες που φτάνουν στα όρια με φόντο τις άκαμπτες παραδόσεις της φεουδαρχικής κινέζικης κοινωνίας. Οι δυτικοί βλέπουν τις κινέζικες ταινίες αλλιώς. Τρυφερός και σκληρός, ο Γιμού, μαζεύει βραβεία , εξαργυρώνοντας την ανοχή του καθεστώτος. Έγινε σταρ, περπάτησε στο κόκκινο χαλί , κυνηγήθηκε από τους παπαράτσι. Η λογοκρισία, τα σκάνδαλα με τις «μούσες» του ,θαρρείς και ενισχύουν τον μύθο του απόμακρου μοναχικού καλλιτέχνη. Λεπτός, νευρώδης, κουρεμένος με την ψιλή μηχανή, ο Γιμού, θυμίζει μινιμαλιστική φιγούρα βγαλμένη από video game.

Όλα αυτά τα χρόνια το Πεκίνο τον ανέχεται. Όμως οι καιροί αλλάζουν. Ο Γιμού πιο ώριμος, γίνεται αποδεκτός από το καθεστώς και την αυστηρή κινέζικη ελίτ. Η λάμψη του ολυμπιακού υπερθεάματος το 2008 φέρει την υπογραφή του. Το παγκόσμιο χωριό παρακολούθησε μια φαντασμαγορική αφήγηση της ιστορικής διαδρομής της Κίνας, εικονογραφημένη αριστοτεχνικά από τον εθνικό σκηνοθέτη, Την ίδια στιγμή , έρχονται στο φως οι δολοφονίες, οι συλλήψεις στις οποίες προέβη η κινέζικη αστυνομία πριν από τους αγώνες, οι εκτοπίσεις πληθυσμών, τα σκάνδαλα διαφθοράς που έκαναν τον Σουηδό παλαιστή Άρα Αμπραχαμιάν να πετάξει το μετάλλιο φωνάζοντας «είστε διεφθαρμένοι . Όλα είναι πολιτική».

Διανύοντας την έκτη δεκαετία της ζωής του, ο σκηνοθέτης Ζανγκ Γιμού, αγαπημένο παιδί του Κομμουνιστικού Κόμματος ,διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης και του Χάρβαρντ, είναι πιθανό να οδηγηθεί στα δικαστήρια όχι για κάποιο σενάριο του αλλά για τα επτά παιδιά που απέκτησε από γάμους και εξωσυζυγικές σχέσεις. Η προσωπική ιστορία του Γιμού μοιάζει με ανέκδοτο για τους πολιτισμένους του δυτικού κόσμου. Για τη μεσαία και ανώτερη τάξη της Κίνας που δυτικοποιείται με ταχύτατους ρυθμούς που καταναλώνει με μανία δυτικά προϊόντα, η πτώση του ειδώλου έχει μεγαλύτερη σημασία από έναν νόμο που έχει καταδικαστεί από ανθρωπιστικές οργανώσεις και θρησκείες. Με το βλέμμα στραμμένο στη Δύση, το κινέζικο καθεστώς ίσως κάνει πίσω στην πολιτική του ενός παιδιού που θεωρείται ξεπερασμένη και αρνητική για την οικονομία και την κοινωνική ζωή. Ο Γιμού ωστόσο παραμένει σιωπηλός. Ατάραχος σχεδιάζει την επόμενη ταινία του. Άλλωστε όπως λέει και ο δάσκαλος του, ο Κομφούκιος, «ο γενναίος δεν φοβάται».