Τα καφενεία του θανάτου

07:10 8/7/2013 - Πηγή: Matrix24

Η θανατοληψία, η θανατοφιλία, επίσης και η θανατοφοβία είναι στάσεις ζωής του ανθρώπου που ζυγιάζουν σχεδόν καθημερινά σε ευπαθή ζυγό τους δεσμούς με τη ζωή και πασχίζουν να βρουν έναν νέο τρόπο για να αντιμετωπίσουν τον θάνατο. Διόλου τυχαίο ότι αυτού του είδους το πένθος (που και φιλολογικό να είναι επιδρά βαθύτατα στην ψυχή του θανατόληπτου) εμπνέει θα λέγαμε μια πνευματική στάση έναντι της ζωής. Συγκεκριμένα στους νέους προκαλεί ένα έντονο αίσθημα απογοήτευσης που συχνά μετατρέπεται σε άλογη βία, ενώ στους ηλικιωμένους χαρίζει μια βαθύτητα που αν συνδυάζεται με κάποια νοητική ιδιαιτερότητα

μπορεί να ανακουφίσει και να διδάξει την φρόνηση.

Κάναμε αυτές τις σκέψεις διαβάζοντας στον καθημερινό Τύπο ένα σχόλιο του ΑΛΕΧ ΜΠΙΜ για τον θάνατο με τίτλο «Τα καφενεία του θανάτου». Ο Μπιμ διαπιστώνει ότι έχουμε να κάνουμε με ένα κίνημα φανατικών θαμώνων που συχνάζουν σε αυτά τα ιδιαίτερα καφενεία. Ως χρονολογία δίνεται η δεκαετία του 1990, όταν ο Ελβετός κοινωνιολόγος Μπερνάρ Κρετάζ είχε την ιδέα να συζητεί για το πρόβλημα του θανάτου με άγνωστα πρόσωπα. « Ήθελα να αναδημιουργήσω αυτή την κατάσταση, αλλά που; Μια καλή ιδέα ήταν η εκλογή κάποιας πλατείας. Στη συνέχεια όμως κάποιος του συνέστησε το καφενείο, ένα μέρος δηλαδή όπου οι άνθρωποι χαλαρώνουν και ανοίγουν εύκολα κουβέντα για όσα τους απασχολούν».

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα καφενεία είναι λίγο πολύ χώροι αναμονής, όπου οι πελάτες αναπαύονται στις καρέκλες τους, μιλούν, πίνουν τον καφέ τους αλλά κατά βάθος αναμένουν τον Γκοντό. Θανατοληψία βέβαια είχαμε στον Μεσοπόλεμο κυρίως στη Γαλλία, όπως και μετά τον πόλεμο όπου οι πάντες πάσχιζαν να διαχωριστούν από τα θύματα, τα κρεματόρια, τα νεκροταφεία και – ματαίως τελικά – να επιτύχουν μια στάση ζωής αισιόδοξη και μαχητική.

Στην περίπτωση βέβαια του Ελβετού κοινωνιολόγου Κοτάζ έχουμε να κάνουμε με μιαν ήρεμη συζήτηση αναφορικά με τον θάνατο μεταξύ ηλικιωμένων κυρίως οι οποίοι έχασαν ένα κοντινό τους πρόσωπο. Άρα δεν πρόκειται για κάποια θανατολατρεία (όπως στους νέους που δίνουν αγωνιστικό νόημα στον θάνατο) αλλά για το ζήτημα του πένθους, για ηλικιωμένους που νιώθουν σαν τον πελαργό που στέκεται πια σε ένα πόδι ή στην καλύτερη περίπτωση ο θάνατος του ή της συζύγου προσφέρει την ευκαιρία μιας νέας ζωής.

Περιττό να θυμίσουμε ότι σύνολος ο βίος είναι μια αναμονή του θανάτου. Και κάτι ακόμη πιο εκπληκτικό: ότι όλα πεθαίνουν αργά ή γρήγορα- εκτός από τον θάνατο…