ΤΑ ΚΟΥΤΑΛΙΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΚΡΙΑ ΧΕΡΟΥΛΙΑ ΘΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ ΤΗΝ ΤΡΙΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

08:00 10/8/2012 - Πηγή: Matrix24

Ένας αρχαίος κινέζικος θρύλος λέει ότι κάποιος μαθητής ρώτησε το δάσκαλο: «Ποιά είναι η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και την Κόλαση;» Ο δάσκαλος του απάντησε: “Πολύ μικρη° κι ωστόσο, έχει μεγάλες συνέπειες. Έλα θα σου δείξω την Κόλαση».

Μπήκαν σε ένα δωμάτιο, όπου μια ομάδα ανθρώπων κάθονταν γύρω από μια μεγάλη χύτρα με ρύζι. Όλοι ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι° καθένας είχε από ένα κουτάλι που το κρατούσε από την άκρη με προσοχή και έφθανε ως τη χύτρα. Κάθε κουτάλι, όμως, είχε τόσο μακρύ χερούλι, που δεν μπορούσαν να το φέρουν

στο στόμα. Η απελπισία και η ταλαιπωρία ήταν φοβερή.

«Έλα» είπε ο δάσκαλος λίγο μετά. «Τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο». Μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο, πανομοιότυπο με το πρώτο υπήρχε η χύτρα του ρυζιού, η ομάδα ανθρώπων, τα ίδια μακριά κουτάλια, όμως εκεί όλοι ήταν ευτυχισμένοι και χορτάτοι.

«Δεν καταλαβαίνω» είπε ο μαθητής. «Γιατί είναι τόσο ευτυχισμένοι εδώ ενώ στο άλλο δωμάτιο είναι τόσο δυστυχισμένοι, τη στιγμή που όλα είναι ίδια;»

«Δεν το κατάλαβες;» χαμογέλασε ο δάσκαλος. «Καθώς τα κουτάλια έχουν μακριά χερούλια και δεν μπορούν να φέρνουν το φαγητό στο στόμα τους, εδώ έμαθαν όλοι να ταΐζουν ο ένας τον άλλον».

Νομίζω, η ιστορία μας ταιριάζει γάντι. Η κατάρα των Ελλήνων είναι η ασυννενοησία, ο φθόνος και η αλληλοϋπονόμευση. Ο ένας δεν αντέχει το καλό του άλλου. Προτιμάμε να βγάζουμε τα μάτια μας παρά να συνεργαζόμαστε.

Είμαστε ατομιστές ακόμη κι όταν το παιχνίδι είναι ομαδικό. Αντί να δώσουμε τη μπάλα στον συμπαίκτη μας που είναι μόνος του, με ελεύθερο μπροστά του το τέρμα, προτιμούμε να κάνουμε εμείς το σουτ από δύσκολη θέση και με κλειστό το οπτικό πεδίο.

Χαιρόμαστε περισσότερο με την αποτυχία του γείτονα παρά με την επιτυχία τη δική μας. Το αίσθημα αλληλεγγύης είναι ατροφικό και γι’ αυτό ο εθελοντισμός, ως οργάνωση κοινωνικής δράσης, ουσιαστικά απουσιάζει, και εκδηλώνεται κυρίως με τη μορφή της φιλανθρωπίας.

Δεν είναι τυχαίο ότι και την αδυναμία κυβερνητικής συνεργασίας των κομμάτων την δικαιολογούμε με την “απουσία κουλτούρας”, ενώ την ανακαλύπτουμε όταν δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς ή επειδή μας την επιβάλλουν. Τελευταίο παράδειγμα η παρούσα κυβέρνηση. Και ακόμη πιο χαρακτηριστικό, και χειρότερο, παράδειγμα θα ‘ναι η στιγμή, που για κομματικούς λόγους, στο προβλεπτό μέλλον, θα διαλύσουν, να ‘στε βέβαιοι γι’ αυτό, τον κυβερνητικό συνεταιρισμό.

Παρότι γνωρίζουμε ότι, οσάκις χρειάστηκε να συνεργαστούμε, κάναμε σπουδαία πράγματα, και έχουμε πολλά παραδείγματα γι αυτό -δυστυχώς, μόνο σε οριακές στιγμές για το έθνος° σε πολέμους, δοκιμασίες και καταστροφές- εν τούτοις μας αρέσουν οι αυτοδυναμίες, οι ατομικές διακρίσεις και οι μοναχικές πορείες.

Υπεράνω του συλλογικού, ακόμη και του εθνικού, συμφέροντος τίθενται το ατομικό όφελος, οι προσωπικές φιλοδοξίες και οι προτεραιότητες της ομάδας και όχι του συνόλου.

Και βέβαια επειδή μας αρέσει να κρύβουμε τα ελαττώματα μας, έχουμε εφεύρει το επιχείρημα για το DNA της φυλής. Τα φορτώνουμε όλα στο γονίδιο ή στη